Duiken met Walvishaaien en Manta's - Vilamendhoo - Malediven

Vilamendhoo - Zuid Ari atol - Malediven (2011)

Op vrijdag 29 april 2011 vertrekken we voor een 16 daagse vakantie naar Vilamendhoo resort, gelegen in het Zuid Ari atol op de Malediven in de zuid Indische oceaan . De keuze is voor de derde keer op de Malediven gevallen omdat het fantastisch vertoeven en duiken is op en rond de vele tropische eilandjes. Ook de reistijd valt relatief gezien mee (ten opzichte van de verdere bestemmingen zoals de Filippijnen en Indonesië). In oktober 2010 vlogen we met een rechtstreeks vlucht vanaf Dusseldorf met Air Berlin in 9 uur naar Male (de hoofdstad van de Malediven). We vliegen vandaag, vanaf Dusseldorf, met Emirates airline, met een korte tussenstop in Dubai naar Male. Via internet hebben we onze stoelen al gereserveerd. Het inchecken met alle (duik)bagage gaat lekker vlot. Bij de Emiraten mag je gratis 30 kilo (duik)bagage meenemen, mits het van te voren is aangemeld en dat heeft Dive and Travel perfect voor ons geregeld.

Aan het eind van de middag vliegen we met het luxe vliegtuig van de Emiraten. We hebben de beschikking over een Personal Entertainment set met alle mogelijke opties. Tientallen films in allerlei categorieën, tv series, vele soorten muziek en je kan zelfs spelletjes spelen (tegen andere passagiers). Bij de vluchtinformatie is het zelfs mogelijk om de beelden van een drietal camera's te bekijken, zoals vanaf het neuswiel vooruit en een camera die naar beneden staat gericht. Bij het opstijgen levert dit leuke beelden op! Ook hebben we ruim voldoende beenruimte en de verzorging aan boord is 'ouderwets' goed. De vlucht naar Dubai gaat dan ook snel voorbij. Op de luxe en grote luchthaven van Dubai maken we een snel rondje langs de vele winkels (op zoek naar een I-Pad 2) en begeven we ons al snel naar de gate voor de vlucht naar Male. Ook deze vlucht vertrekt op tijd en verloopt zeer voorspoedig.

Bij aankomst op Male is het wel even wachten bij de douane en op de koffers. Eenmaal buiten aangekomen worden we direct opgevangen en naar een busje verwezen van Trans Maldivian. Dit keer reizen we niet met de speedboot naar het resort maar met een watervliegtuigje. Vanaf de vertrekhal is het een paar minuten rijden naar de haven waar alle watervliegtuigen vertrekken. De weg ernaar toe is veranderd, want we steken de enige landingsbaan van het vliegveld niet meer over, maar rijden er netjes omheen. Zoals we van te voren wisten is in het watervliegtuig 20 kilo per persoon toegestaan en ook het gewicht van de handbagage is beperkt tot 5 kilo. We moeten dan ook een klein bedrag bijbetalen voor ons 'overgewicht' (3$ per kilo voor een retourtje). In een koele wachtruimte, met uitzicht op de haven, wachten we op onze vlucht. Na een uurtje klimmen we aan boord van het kleine vliegtuigje. De bagage ligt achterin het vliegtuig opgestapeld.

De piloten, in hun korte broek en blote voeten, starten het vliegtuig. De uitgereikte oordopjes is geen overbodige luxe. Met veel kabaal vaart het vliegtuigje door de haven en stijgt met een oorverdovend kabaal op.

Het helemaal volgebouwde hoofdeiland met Male is goed zichtbaar, evenals de vele kleine eilandjes met hun azuurblauwe gekleurde lagunes. De circa 40-45 minuten landt het vliegtuigje op het water. Via een drijvend platvorm stappen we over op een Dhongi, een locale boot van het resort, die naar de houten pier van het resort vaart. We worden gastvrij ontvangen met een welkomsdrankje en een verfrissingsdoekje.

WELCOME IN PARADISE !!!!

Het resort:
Vilamendhoo stond al enige tijd op ons wensenlijstje. Wij zochten een redelijk betaalbaar resort waar we minimaal volpension verzorging hebben, met een veelzijdige duikomgeving en het liefst ook met een mooi huisrif. Vilamendhoo is eind 2010 enkele maanden gesloten geweest en is volledig verbouwd. Het resort is één van de beste accommodaties waar we ooit geweest zijn ! Het eilandje is maar 900 lang en 250 breed, heeft hagel witte zandstranden, een azuurblauwe lagune en een prachtig huisrif. Het eiland is volledig begroeid met palm- en mangrovebomen en van alle gemakken voorzien. De ontvangstruimte met de receptie (waar ook de excursies geboekt kunnen worden) is groot en heeft een luxe uitstraling. Er zijn diverse restaurant, twee bars met hardhouten terrassen, twee zwembaden, sportfaciliteiten (fitness, tennisbaan en voetbalveld) en bij de nieuwe watervilla's is ook een heerlijke Spa. De duikschool van Eurodivers is groot en centraal gelegen op het eiland. De boten vertrekken vanaf de tegenover de duikschool gelegen pier (jetty).

In Vilamendhoo kan je accommodaties in verschilde soorten boeken (met elk zijn eigen prijs). Wij verblijven in een 'standaard' strandbungalow. Onze bungalow (nr 241) ligt direct bij de duikschool/restaurant. De bungalow is van alle gemakken voorzien, groot bed, LCD TV (met satelliet ontvangst), minibar en goede sanitaire voorzieningen. De badkamer heeft gedeeltelijk een open dak, heeft 2 wastafels een heerlijke douche en uiteraard een toilet. Op het terras van de bungalow staat een luxe tuinset waar het heerlijk toeven is. Op enkele meters van de bungalow, in de schaduw van de (palm)bomen, staan 2 ligbedden op het strand met goede kussen, die bij de bungalow horen. Dus het is niet noodzakelijk om 's morgens een bed te claimen zoals je weleens ziet in grote hotels.

Er zijn ook luxere strandbungalows te boeken met een Jacuzzi, hele luxe watervilla's en tuin'villa's'. De tuinappartementen zijn in blokken van 4-5 appartementen gebouwd. In mei 2011 waren ze deze kamers nog aan het verbouwen. Tip: boek minimaal een strandbungalow, de locatie ten opzichte van de tuinappartementen is de extra kosten meer dan waard.

De duikschool Eurodive:
Als de koffers naar de bungalow zijn gebracht, gaan we direct naar de duikschool. Hier ontmoeten we twee bekenden: Mike en Emanuelle. Mike is de manager van de duikschool en Emanuelle de assistent manager. We kennen ze van onze laatste vakantie naar Eriyadu Dive Resort waar ze toen werkte omdat Vilamendhoo verbouwd werd. 's Middags krijgen we uitgebreide instructie over dagelijkse gang van zaken bij de duikschool. Waar we onze duikspullen kunnen opslaan, hoe we ons kunnen inschrijven voor de duiken, wat de veiligheidregels zijn, etc. De belangrijkste regels zijn: duiken met een duikcomputer is verplicht, elk buddy team moet een opblaasboei bij zich hebben en er mag maar maximaal 60 minuten gedoken worden (op het huisrif mag je wel langer duiken). Nitrox is gratis en je hoef niet zelf je duikspullen uit te spoelen na een duik. Alles wordt voor je uitgespoeld en netjes opgehangen, het is tenslotte VA-KAN-TIE!

Het eten:
In één van de restaurant krijgen we een 'eigen tafel en ober ' toegewezen. We kunnen op onze blote voeten naar het restaurant, want er ligt overal zand. Net of je op het strand zit te eten. Het eten is in buffet vorm en erg afwisselend en lekker. De grote zaal waar eten staat opgediend is zeer ruim waardoor je niet in de rij hoef te staan. Iedere dag stonden er weer andere dingen op het buffet, vreemd genoeg worden er ook spruiten geserveerd. Ik dacht dat dit een typische Nederlandse wintergroente is.

Zo is er een apart gedeelte waar de soepen, diverse soorten brood, de salades, hoofdgerechten en de Indiaanse maaltijden staan. Aan de linkerzijde staan ook nog enkele koks, de dagelijkse wisselende gerechten klaar te maken of af te snijden. Ook de desserttafels staan vol met de meest mooi opgemaakte en lekker hapjes en vers fruit. Het is dan ook heel verleidelijk om meerdere keren op te scheppen en de maaltijd af te sluiten met een heerlijk dessert. De verwachting is dat we met nog meer overgewicht naar huis gaan!

Het duiken (vooraf):
Bij de duikschool worden elke dag verschillende duikexcursies georganiseerd. Zo vaart er elke ochtend en middag een 'All Level' boot uit, zie de 'gemakkelijke' duikplekken bezoekt waar iedereen kan duiken. Op deze plekken is weinig tot geen stroming en is ook op 'ondiepe' plekken veel te zien. Elke dag zijn er ook duiktrippen te boeken voor de meer geoefende duikers die minimaal Advanced gecertificeerd zijn en ervaring hebben met stromingsduiken. Deze duiken zijn ook weer onderverdeeld in twee categorieën en worden met een kleur aangegeven. Bij de GEEL-advanced duiken kan het behoorlijk stromen en is een veelal een directe afdaling noodzakelijk. De ORANJE-advanced duiken is een direct afdaling noodzakelijk, is er grote kans op erg veel stroming en liggen de duikplekken op grote diepte. In de periode dat wij er waren (april-mei) worden er op korte afstand varen, bijna dagelijks meerde walvishaaien gespot. Om de dag is er dan ook een volledige dagtrip te boeken waarbij men op zoek gaat naar de walvishaaien. Als ze gespot worden, kan je ermee snorkelen. Ook tijdens het duiken kan je deze indrukwekkende vissen tegenkomen, zoals wij later zullen ontdekken. Tijdens deze dagtrip maak je over het algemeen 2 duiken in het walvishaaien reservaat en één duik aan de binnenzijde van het atol op een mooie duikstek waar veel manta's en grote roggen zwemmen. Tijdens één van de walvishaaien dagtochten hebben we ook dolfijnen gezien !

Wij hebben vooraf, via Dive and Travel, een 6 daagse duikpakket geboekt. Hiermee kunnen we 2x3 dagen onbeperkt duiken (met eventueel één dag rust) op het huisrif en/of mee op alle bootduiken. Voor deze bootduiken moet een toeslag betaald worden. In 2011 bedroegen deze toeslagen 20$ voor een boottocht met 1 duik, 30$ voor een boottocht met 2 duiken en 27$ voor een boottocht met 3 duiken (exclusief locale taxen). Als je het duiken ter plaatsen boekt is het vrij prijzig. Wij hebben het gelukt dat we bij Dive and Travel een speciale aanbieding konden boeken waarbij we op ons 6 daagse duikpakket, twee extra duiken cadeau kregen en omdat we eerder met Eurodivers hebben gedoken, kregen we nogmaals één hele dag vrijduiken en korting op de totaal prijs. In totaal hebben we 25 (boot)duiken gemaakt (maximaal 3 per dag) en kwamen we op een gemiddelde duikprijs uit van 23 euro (inclusief alle toeslagen en huur van de boeien en éénmaal een duiklamp ). Als we 4 duiken op een dag hadden gemaakt binnen ons pakket, was het gemiddelde bedrag nog lager uitgekomen. Al met al best betaalbaar !

Het huisrif:
Het eiland is omringd door een prachtig huisrif, waar het heel mooi snorkelen en duiken is. Aangezien het eiland aan een kanaal van een atol ligt, kan er wel enige stroming staan en is het niet mogelijk om het gehele eiland rond te zwemmen. In het heldere water zwemmen tientallen verschillende soorten tropische vissen (waaronder een grote Napoleon Baars) met de meest prachtige kleuren. De vele tafelkoralen zijn mooi gevormd en in een goede conditie. Rond het rif wordt regelmatig schilpadden, eagle rays en soms zelfs een walvishaai gespot. Het rif heeft 10 verschillende plaatsen waaruit je vanuit de lagune naar het buitenrif kan zwemmen.

Als je gaat duiken, geef je bij de duikschool aan op welke locatie en hoe laat je wilt gaan duiken. De medewerkers van de duikschool brengen dan al je duikspullen naar de aangegeven locatie. Onderwater zijn de diverse in- uitgangen duidelijk gemarkeerd met touwen. Als je op een andere locatie uit het water komt, dan ontkoppel je de luchtfles en laat die achter in een rek. Zelf wandel je met je duikspullen terug naar de centraal gelegen duikschool. Op een bord geef je aan, hoe laat en waar je uit het water bent gekomen zodat je fles opgehaald kan worden en er geen zoekactie op touw gezet wordt omdat men denkt dat je niet meer boven bent gekomen.

Duiktrips:
Na de verplichte introductie duik op het huisrif, waarin je moet laten zien dat je je bril kan leegblazen, je regulator kan uitwisselen en dat je veilig je boei kan laten oplaten zonder zelf mee te schieten schrijven we ons gelijk ik voor een boot duik.
De krat met onze duikspullen wordt door het personeel naar de boot gebracht. Je hoeft alleen je computer, duikpak en fotocamera mee te nemen. Nadat we onze flessen hebben geanalyseerd (32% Nitrox) bouwen we onze set op. Nog een laatste controle of we al onze spullen bij ons hebben en de boot kan vertrekken. De boot vaart afhankelijk van de duiklocatie binnen 10 - 45 minuten naar de duikplek. Aan boord krijgen we een uigebreide briefing waarbij alle veiligheidregels nog eens herhaald worden. En dan is het tijd voor onze eerste echte duik! Het zicht is in deze tijd van het jaar, door de wisseling van de Moesson en een regelmatige regenbui niet spectaculair, maar 15-25 meter zicht is heel acceptabel. De riffen zijn prachtig en op onze eerste duik zien we gelijk al een schildpad, diverse Giant triggerfish, diverse murenes, naaktslakjes en grote scholen sweetlips. Na 53 minuten beginnen we aan onze safetystop, zwemmen we op 5 meter diepte onder onze ballon het rif af, zodat de boot ons veilig kan oppikken. Onze eerste duik zit erop.

De rest van de vakantie verloopt volgens een vast ritueel. Bijna elke ochtend loopt om 7 uur (!) de wekker af, om half acht ontbijten en tussen 8 uur en 9 uur vertrekken we met één van de boten om te duiken. Bijna elke dag maken we 3 duiken en aan het eind van de middag relaxen we nog een uurtje bij het zwembad of aan het strand en kijken we naar de ondergaande zon. Het zwembad is heel mooi en ruim opgezet. Het zwembad is op het strand gebouwd. De rand van het zwembad ligt 1,5 meter boven strand en is heel smal waardoor het water uit het zwembad over de rand loopt. Vanuit het zwembad heb je een mooi uitzicht langs de palmbomen naar de strand, de azuurblauwe lagune en de watervilla's. Dit is echt genieten!

De walvishaaien:

Op onze tweede duikdag van de vakantie hebben we ons ingeschreven voor een dagtocht, waarbij we drie duiken gaan maken. Op de boot krijgen we van de duikgids een uitgebreide briefing.

In het Zuid Ari atol zijn in het National Park ruim 130 walvishaaien geteld waaronder maar 4 vrouwtjes . Er is nog maar heel weinig bekend over de walvishaaien. Een walvishaai is voor een mens ongevaarlijk want het voedt zich met plankton en kleine visjes. Een volwassen walvishaai kan wel 16 meter groot worden. Elke walvishaai heeft een uniek patroon van stippen, die in verticale rijen onder elkaar van boven naar beneden lopen. Volgens een artikel in Duiken, denkt men dat een walvishaai wel 150 jaar oud kan worden.

De walvishaai vrouwtje houdt haar eieren in haar lijf, tot ze zijn uitgekomen en baart haar jongen levend. Het is nog onbekend waar de meer dan een meter lange jongen vervolgens leven, want er worden alleen grotere walvishaaien gezien. De walvishaai schijnt 15% van zijn tijd tussen de oppervlakte en 3 meter diep te leven, 20% tussen de 3 en 50 meter, de rest leeft de walvishaai tot een diepte van 1000 meter diepte. Ze worden op diverse plaatsen op de wereld gezien zoals in Mexico, de Malediven, Filippijnen, Thailand en voor de kust van oost-Africa.

Als de boot het Nationale park binnenvaart, gaat de bemanning op de uitkijk staan. Wij trekken onze snorkelspullen aan en zitten gespannen te wachten totdat de eerste walvishaai gespot wordt. Vandaag varen er meer duik- en snorkelboten rond. Al snel zien we een groet groep snorkelaars in het water liggen en achter elkaar aan zwemmen. Onze boot vaart erheen en we mogen het water in springen. Ik zie nog net een grote staart van een walvishaai de diepte in verdwijnen. Helaas heb ik er foto van kunnen maken. Dit was mijn eerste, iets wat teleurstellende ontmoeting met een walvishaai. Als iedereen weer aan boord, vaart de boot verder en zien we al snel weer een groep snorkelaars in het water liggen. De kapitein manoeuvreert de boot tientallen meters voor de groep snorkelaars in de zwemrichting en geeft ons het sein dat we het water in mogen. De walvishaai (en de groep snorkelaars) komt recht op ons afgezwommen. De walvishaai zwemt op ongeveer 5 meter diepte en lijkt zich niets aan te trekken van al de drukte om zich heen. Ogenschijnlijk beweegt de haai niet, maar zwemt toch met een behoorlijke snelheid. Het is behoorlijk doortrappen om de walvishaai bij te houden (en alle andere snorkelaars voor te blijven). Als er regelmatig een snorkelaar naar beneden duikt en naast de walvishaai zwemt, zie je pas hoe groot de walvishaai is. Het lukt mij om circa 10 minuten naast de haai te zwemmen en vele foto's en videootjes te schieten. Vol adrenaline maar enigszins uitgeput en met een grote glimlach op mijn gezicht klim ik aan boord van onze boot. Dit beloofd een mooie vakantie te worden!

Dan is het tijd geworden om ter water te gaan voor onze eerste duik. We duiken langs het langgerekte rif met de stroming mee. Het zicht is mede vanwege het vele plankton in het water niet optimaal. Het is moeilijk positie te bepalen. Blijven we vlak bij het rif zwemmen zodat we het rif kunnen bekijken of zwemmen we iets verder in het blauw, zodat we een passerende walvishaai kunnen spotten. Leo besluit dit laatste te doen, terwijl Rosalie dichter bij het rif blijft. Na 55 minuten aandachtig rondkijken is het tijd voor onze veiligheidsstop. Helaas hebben we geen walvishaai gezien. Na een pauze van een uur, waarbij de boot weer vergeef op zoek gaat naar walvishaaien is het tijd voor onze 2de duik. We besluiten nu dichter bij het rif te zwemmen en we worden beloond. Op tientallen meters afstand, boven het rif, in het ondiepe water, komt een grote walvishaai langs gezwommen. Helaas is de haai niet bij te houden en lukt het maar net om enkel wazige foto's te schieten. Maar met 3 walvishaaien op onze eerste dag mogen we heel tevreden zijn.

Manta's:
Tijdens onze vorige vakanties naar Bali en naar het Eriyadu Dive Resort op de Malediven hebben we al Manta's gezien. Hiervoor doken we op een speciaal Manta-point, een poetsstation waar de manta's rond cirkelen om door de diverse visjes schoon gepoetst te worden. Mede de duiken op manta point bij Eriyadu waren indrukwekkend, zeker 8 grote manta's bleven gedurende de gehele duik boven onze hoofden rondzwemmen. Hier in het Zuid-Ari atol vaart onze boot het nationale Park aan de buitenzijde van het atol uit en varen we naar de andere zijde van het eiland. Tijdens onze lunch zoekt de gids het oppervlakte af op zoek naar Manta's. Na enige tijd heerst er opwinding op de boot, iedereen trekt zo snel mogelijk zijn/haar snorkelspullen aan want er zijn Manta's gespot. Als we het water in duiken zwemmen er zeker vier grote manta's rond ons heen. De blijven enkele minuten rond ons zwemmen op enkele meters afstand. Ik maak weer enkele foto's en videootjes. Wat een tweede duikdag !!!! Gedurende de vakantie, zien we ook regelmatig grote manta's tijdens het duiken. In het Nationale Park zien we bijna elke duik wel grote groepen kleine manta's (mobila's) rond zweven. Het wordt bijna gewoon om Manta's te zien.

Tijdens de vakantie, boeken we dan ook bijna elke mogelijkheid om te duiken in het nationale park. Helaas zien we niet op elke trip walvishaaien, maar op de laatste duikdag van de vakantie hebben we erg veel geluk. Bij aankomst in het park kunnen we net zolang met een walvishaai mee snorkelen als onze conditie het toelaat. De grote walvishaai, zwemt net onder het oppervlakte en lijkt zich niets aan te trekken van ons. Af en toe duikt hij wat dieper om verderop weer naar boven te komen, wat aardige foto's oplevert. Maar het hoogtepunt beleven tijdens onze eerste duik. We duiken op ons gemak langs het rif. Meestal zwem ik voorop zodat Rosalie me een beetje in de gaten kan houden als ik lig te fotograferen. Door een stom toeval zwem ik een keertje achteraan en terwijl ik één keer achterom kijk, komt er een hele grote walvishaai op enkele meters aangezwommen. Snel druk ik op mijn onderwater toeter om Rosalie te waarschuwen, zet mijn camera aan en schakel over naar de videostand.

Video op Youtube

Het lukt me om een kort filmpje te schieten van de grote walvishaai met Rosalie op de voorgrond. Wat is dit gaaf! Overigens op de enige rustdag tijdens onze vakantie, dat we niet mee zijn gegaan op de dagtrip, heeft de groep 10x een walvishaai gespot, zeker 50 dolfijnen tijdens het duiken gezien en diverse scholen met tientallen mobila's.

Het weer:
Enkele weken voor vertrek zagen we op het weerbericht regelmatig dat het regende op de Malediven. Gedurende onze 14 daagse verblijf op het eiland heeft het alleen de laatste 2 dagen geregend. Wij hebben 2 weken lang mooi weer gehad, met af en toe wat bewolking. Op donderdag voor vertrek kwamen we terug op het eiland na een dagtocht en wisten niet wat we zagen. Achter de duikschool en bij het restaurant stond het regenwater enkele centimeters hoog in een hele grote plas van tientallen meters breed. Het personeel liep zeker tot aan hun enkels door de plas te waden. Tijdens onze duiktocht hadden we wel donkere wolken gezien, maar dat het op het eiland uren lang zo hard had geregend, daar hebben we weinig van gemerkt. Volgens onze ober, regent het in het Zuid-Ari atol regelmatig in de maanden juni en juli.

Vertrek:
Na 14 dagen, tientallen boottochten, 25 duiken, een beetje relaxen en heel veel lekkere maaltijden was het tijd om onze koffers in te pakken. In de vroege ochtend van zaterdag 14 mei, vlogen we met het watervliegtuigje, in de regen terug naar Male. De vluchten naar Dubai (waar het 44 graden was) en naar Dusseldorf verliepen weer voorspoedig. In Dubai hadden we maar 1,5 uur de tijd om over te stappen. Na ruim 20 uur reizen, van deur tot deur, stapten we thuis onder de douche om snel daarna ons eigen waterbed in te stappen. We kunnen weer terug kijken op een hele geslaagde vakantie. Het Zuid-Ari atol en Vilamendhoo is een top duikbestemming !

Meer foto's en reisverslagen op www.traveljunkies.nl

Uruguay en Brazilië: de laatste dagen van mijn rondje Zuid-Amerika

Ik ben alweer meer dan een week terug in het koude Nederland en heb zelfs alweer enkele dagen gewerkt en geschaatst opde grote waterpartijenin 'onze achtertuin'. Ik kijk terug op een waanzinnig mooie, afwisselende reis met veel hoogtepunten. De reis is verlopen zoals van te voren gepland. De vele soorten dieren op het land en onder water waren indrukwekkend, de landschappen afwisselend en het weer heeft ook erg goed meegeholpen. Ik heb veel leuke mensen ontmoet, ben geen dag ziek geweest en heb (bijna) al mijn spullen nog. Wat ook heeft bijgedragen aan het slagen van mijn reis was het vele contact dat ik heb kunnen onderhouden via mijn notebook en internet met het thuisfront. Het bijna dagelijks skypen met Rosalie, het chatten via Hyves met vrienden en collega's en natuurlijk alle leuke reacties en e-mails die ik heb mogen ontvangen. Iedereen hartelijk bedankt!

Maar jullie hebben nog een reisverslag tegoed van mijn laatste groepsreis door Argentinië, Uruguay en Brazilië. Hierbij een samenvatting van deze relaxte reis.

Zondag, 7 december 2008 - Op weg naar Colonia in Uruguay
Eergisteren heb ik de welkomstbijeenkomst gemist en gisteren heb ik mijzelf nog een dagje in Buenos Aires vermaakt. Deze morgen maak ik kennis met alle leden van de groep. De groep (15 deelnemers) bestaat uit voornamelijk 20'ers en enkele oudere jongeren. De groepsgenoten komen uit landen als Ierland, Engeland, Canada, Duitsland, Nieuw-Zeeland en Australië. De toerleider heet Jorge, een 24-jarige macho uit Peru.

De reis start vandaag met een ritje naar de haven voor onze boottocht naar Uruguay. Het is vandaag lekker warm (>30 graden). De rugzakken worden - net als bij een vliegtuig - ingecheckt. Bij de douane krijg ik weer een nieuwe stempel (van Uruguay) in mijn paspoort.

De ferry is verrassend groot. Ik zoek een plekje op het dek en geniet van het zonnetje. Tijdens de lunch in het restaurant maak ik nader kennis met enkele groepsleden. De boottocht duurt ongeveer 3 uur en is zeer ontspannen: beetje chillen op het dek, MP3-tjes luisteren en genieten van de zon.

In de haven moeten we in de brandende zon even wachten totdat Jorge alle taxi's heeft geregeld. Na een korte rit door het slaperige Colonia, komen we aan bij een leuk hotelletje.

Jammer dat we de kamer met meerdere mensen moeten delen. Na een gezamenlijk lunch besluit ik in mijn eentje op pad te gaan. Eerlijk gezegd heb ik het een beetje gehad met die groepsprocessen. Telkens wachten op elkaar, met zijn allen pinnen (duurt een eeuwigheid), gezamenlijk eten op een vooraf vastgesteld tijdstip, lang op je eten wachten en telkens weer dezelfde verhalen aanhoren en vertellen. Ik vind het dan ook wel prettig dat ik tijdens deze reis regelmatig een kamer alleen zal krijgen.

Colonia is een heel mooi stadje met een historisch centrum. De huizen zijn geschilderd in vele pasteltinten. In de pittoreske straatjes met eeuwenoude straatkeien staan oude oldtimers, wat het plaatsje nog fotogenieker maakt.

Een hoge witte vuurtoren steekt prominent boven het centrum uit en is via de smalle wenteltrap te beklimmen. Vanaf de vuurtoren heb je een wijds uitzicht op het dorpje en aan de overzijde van het water zijn de hoge gebouwen van Buenos Aires zichtbaar.

Na een middag rondslenteren in de warmte besluit ik even te gaan relaxen op de kamer.
's Avonds mis ik wederom de groepsafspraak om te gaan eten aangezien Jorge eerder is vertrokken om naar de zonsondergang te gaan kijken. Hij heeft geen bericht achtergelaten naar welk restaurant ze zijn gegaan. Ik loop een paar keer door het centrum, maar kan de groep niet vinden. Op een leuk terrasje eet ik een grote steak. Op het plein speelt een goede band vrolijke locale muziek en de oude huizen zijn verlicht. Een geweldig atmosfeer!

Maandag 8 december 2008 - Montevideo

Aan het eind van de ochtend verlaten we Colonia en gaan we op weg naar Montevideo. De busrit duurt 6 uur en voert ons over het platteland van Uruguay. De bus is zeer comfortabel en dat mag een wonder heten voor één van de armste landen van Zuid-Amerika.

Bij aankomst in Montevideo blijkt al snel dat dit een grote lelijke stad is. Het centrum wordt overspoeld met oude luid toeterende auto's en bussen. De straten zijn vuil en af en toe zie ik een paard en wagen waarmee vuilnis wordt opgehaald.

Het hotel is ook niet veel soeps. Ik heb een oude vieze kamer waar sinds de jaren ‘60 waarschijnlijk niets aan is veranderd. Zelfs het beddensprei is, zo te zien, in al die jaren niet vervangen.

Ik ga op zoek naar een wasserette om mijn kleding te laten wassen. De was wordt gewogen (je betaalt per kilo). Voor ongeveer 5 dollar kan ik de fris gewassen kleding enkele uren later weer ophalen. Enkele vrouwen uit onze groep hebben een vergelijkbare hoeveelheid kleding door de service van een hotel laten wassen zonder te vragen hoeveel het kost. In de meeste hotels wordt per item betaald. KASSA!

‘s Avonds gaan we met taxi's allemaal naar een fancy restaurant in de buurt van de zeehaven. Bijna alle restaurants zijn (nog) leeg, mede omdat we vandaag al vroeg (om 19.30 uur) zijn gaan eten. Het eten is goed. We krijgen heerlijke voorafjes en zelfs een gratis glas sangria. Als we de rekening krijgen, merken we dat al die extraatjes toch niet helemaal gratis waren. We moeten een toeslag betalen voor het gebruik van het tafelzilver (!) en 10% extra voor de bediening. Dit laatste is overigens heel gewoon in Argentinië, Uruguay en Brazilië.

Op dinsdag 9 december 2008 ben ik vroeg wakker. Het ontbijt is helemaal niets en kan morgen dan ook overgeslagen worden. Ik ga de stad verkennen en op zoek naar een nieuwe MP3-speler. Bij mijn vertrek uit Buenos Aires ben ik mijn USB-MP3 namelijk speler kwijtgeraakt (verloren of gestolen?).

De belangrijkste attractie van de stad is het centrale plein, dat helemaal niet zo interessant is. Er staat wel een bijzonder gebouw en onder het plein is een mausoleum. Na afdaling van de trappen kom je in een grote ruimte met zwart marmer. Er staan twee erewachten bij een urn.

Welke belangrijk persoon hier vereerd wordt, is mij even ontschoten.

Ik zoek voor een half uurtje verkoeling in de kathedraal en besluit ook naar de kapper te gaan.

De lunch gebruik ik in een buffetrestaurant...all you can eat voor een paar dollar. Bij terugkomst in het hotel staat een gedeelte van de groep klaar om naar het strand te gaan. Snel pak ik mijn zwemkleding en met taxi's reizen we af naar een mooi breed strand.

Zo krijgt deze dag in deze saaie stad toch nog een leuk einde. 's Avonds ga ik met Connie (uit Duitsland) uit eten.

Woensdag 10 december 2008 - Van Montevideo naar Salto
Aan het eind van de ochtend vertrekken we uit Montevideo voor een 6 uur durende busrit naar Salto. De ochtend spendeer ik met mijn notebook op schoot in de lobby van het hotel. Lekker skypen, chatten en foto's uploaden naar mijn site.

De bus is weer erg luxe. Onderweg zien we oude auto's rijden. Met oude auto's bedoel ik geen old-timers, maar echte oude auto's die in Europa al tientallen jaren niet meer worden gemaakt zoals Renault 4 en 12, Opel commodore, Ford Taunus, oude Citroens en een aantal hele oude Amerikaanse modellen.

Het mooiste is een auto die door midden is gezaagd en waarbij het achterste gedeelte van de auto (met achterbank) achter een paard is gespannen. Uruguay is voor mij het land van de oude auto's.

In de late namiddag komen we aan bij het hotel in Salto. Ik krijg weer een kamer voor mezelf. Ook Salto heeft de toerist niet zo veel te bieden (of word ik reismoe?) en dan te bedenken dat we ook hier weer bijna 2 dagen blijven. De meeste groepsleden zijn het er wel over eens... de dagen in Uruguay kunnen behoorlijk ingekort worden. GAP gebruikt deze dagen om op een goedkope manier naar Iguaçu te reizen.

Morgenavond vertrekken we met een nachtbus voor de lange reis naar de prachtige watervallen op de grens van Argentinië, Paraguay en Brazilië.

De volgende dag doden we de tijd (tot het vertrek van de nachtbus) met een bezoek aan een waterpark. In de ochtend vertrekken we met taxi's naar het park.

In het park zijn diverse warmwaterbaden (waarvan sommigen een temperatuur hebben van 37 graden), een golfslagbad en waterglijbanen. We vermaken ons kostelijk op de glijbanen. We glijden met een bootje met drie man naar beneden. Niet iedereen landt ongeschonden in het water. Zo stoot ik mijn hoofd erg hard toen we onderaan de glijbaan omsloegen.

Mede door het mooie weer was het een heerlijke dag. Na terugkomst in het hotel verzamelen we onze tassen en worden we met taxi's over de grens naar Brazilië gebracht. Bij een grote brug zie ik een waarschuwingsbord dat men moet oppassen voor wilde dieren. Op het bord is een soort nijlpaard afgebeeld. Net als ik me zit af te vragen of hier nijlpaarden leven, zie ik aan de oevers van de rivier enkele grote Capibara's. Dit zijn enorme cavia's (ongeveer één meter hoog) die in Brazilië in het wild leven. Ze leven in groepjes aan de waterkant en zijn familie van de cavia.

De taxichauffeurs regelt alle formaliteiten en met een gestempeld paspoort stappen we weer in de taxi's. De taxichauffeurs rijden verder door naar de busterminal. Hier besteed ik mijn laatste Uruguaanse geld aan snacks voor de lange busreis naar Foz do Iguaçu. Na mijn nachtbuservaringen in Indonesië had ik toch gezworen nooit meer met een nachtbus te reizen?

Vrijdag 12 december 2008 - Foz do Iguaçu (vanuit Brazilië)
Na een lange busrit komen we aan bij het hotel in Foz do Iguaçu. Na een verfrissende douche gaan we op pad voor onze tour naar de Argentijnse kant van de Iguaçu Falls.

Foz do Iguaçu is een stad met 309.000 inwoners. De stad ligt aan het 3-landen punt van Brazilië, Argentinië en Paraguay. De drukke stad oogt grauw. De weinige historische gebouwen stellen niet veel voor. De stad wordt vooral gebruikt door de toerist als uitvalsbasis voor een bezoek aan de Iguaçu watervallen.

De bekende Iguaçu watervallen worden gevoed door de 600 kilometer lange rivier 'Rio Iguaçu'. In Paraguay werd een enorme stuwdam in de rivier gebouwd. De waterkrachtcentrale levert 90% van de energie voor Paraguay en 22% van de energie voor het immense Brazilië. Vanuit Paraguay vormt de rivier eerst een stuk van de grens tussen Brazilië en Argentinië. Hier worden de watervallen gevormd. Verder stroomt de rivier door Brazilië naar de Atlantische Oceaan.

Iguaçu betekent in het Guarani 'grote wateren'. De buschauffeur regelt weer de douaneformaliteiten. De komende dagen zullen we regelmatig de grens oversteken van en naar Brazilië, Argentinië en Paraguay. Na ongeveer 30 minuten rijden, stoppen we bij een helikopterplatform waar helikopters vertrekken voor een rondvlucht over de watervallen.

Natuurlijk wil ik dit ook meemaken en ik koop een ticket. Steve, mijn reisgenoot in Peru, heeft mij verteld dat de plek naast de piloot de beste plek is en dat je gewoon heel brutaal deze plek moet claimen. Ik maak dan ook een afspraak met de locale tourleider dat ik voorin kan zitten.

Dan is het grote moment aangebroken. Ik neem plaats naast de piloot en zit met mijn twee camera's klaar voor het grote moment. Met mijn kleine camera maak ik enkele videoclipjes en met mijn grote camera schiet ik mooie foto's. Ik besluit zelfs een paar minuten helemaal geen foto's te nemen en te genieten van de spectaculaire helikoptervlucht.

Nadat nog enkele groepsgenoten over de watervallen hebben gevlogen, rijdt de bus verder naar de Braziliaanse kant van de waterval. Ik kan bijna niet wachten. Ik wil de boardwalk betreden en de watervallen te bekijken.

Ik heb al veel foto's en videoclipjes gezien, maar in het echt schijnen de watervallen nog indrukwekkender te zijn. Het is namelijk niet één waterval, maar het zijn in totaal 215 watervallen die verspreid zijn over een lengte van 3 kilometer. Overal komt het water omlaag. De eerste indruk van de watervallen is dan ook spectaculair. Een mooie plek voor een groepsfoto. Het nemen van de foto's met 15 verschillende camera's duurt een eeuwigheid. We staan te smelten in de zon. Helaas is het resultaat van de foto niet zoals verwacht. Op de meeste groepsfoto's is namelijk geen waterval te zien.

Het uitzicht op de verschillende watervallen is indrukwekkend. Het majestueuze wonder van de wereld. De watervallen zien er vanaf de diverse uitzichtpunten telkens weer anders uit. Op sommige stalen roosters die boven het watergeweld zijn gebouwd, word je bijna omver geblazen. Het is hier onmogelijk droog te blijven. Wat een natuurgeweld.

We wandelen door de jungle aan de Braziliaanse kant van de watervallen. De vlinders, sprinkhanen en hagedissen vergezellen ons.

In het snelstromende water varen jetboten, die we morgen zullen nemen. De Iguaçu-watervallen bestaan uit meer dan 150 verschillende individuele watervallen. Sommigen zijn meer dan 100 meter breed en daar stort een verbluffende hoeveelheid water naar beneden. Op één van de laatste uitkijkpunten hebben we door de stalen roosters een verbazingwekkend, winderig, nat, maar spectaculair uitzicht op het natuurgeweld onder ons.

We kunnen bijna geen afscheid nemen, maar we moeten nu echt terug naar het hotel. 's Avonds eten we weer met de hele groep in een goed restaurant op de hoek van de straat.

Zaterdag 13 december 2008 - Foz do Iguaçu (vanuit Argentië)

Na gisteren de Braziliaanse kant van de waterval te hebben bezocht, denk je dat het vandaag niet beter kan worden. Maar gelukkig blijkt de Argentijnse kant van de watervallen nog spectaculairder. Het wordt vandaag een warme dag vol avontuur.

Bij aankomst reizen we met een trein door de jungle naar het startpunt van een wandeling naar de rand van de watervallen. Via de 'Trilha das Cataratas', een 1,2 km lang stalen wandelpad met roosters wandel je over het rustige gedeelte van de rivier in de richting van de Duivelskeel (Garganta del Diablo). Dit is dus dé plek waar de watervallen samenkomen en als een gek tekeer gaan. Het vallende water geeft een dichte mist van nevel waardoor foto's nemen onmogelijk wordt door de waterdruppeltjes op de lens. Wat een oorverdovend lawaai en wat een kracht! Ik geniet dan ook op mijn gemak en laat de beelden rustig tot me komen.

Op de terugweg naar het volgende avontuur valt pas het rijke dierenleven op. In de bomen zitten blauw gekleurde spechten, onder de vlonders heeft een vogelstelletje een nest gebouwd waarin enkele net uit het ei gekropen jongen met wijd open gesperde snavels op voedsel wachten en er zijn ook roofvogels van dichtbij te bewonderen en te fotograferen.

Ik kom later dan afgesproken aan bij het verzamelpunt voor een boottocht in een rubberboot door de jungle. Niet iedereen is er, dus het is geen probleem. Met reddingsvesten aan en een helm op (in de brandende zon) varen we met de rubberboot door de jungle. De gids wijst een kaaiman, apen en vogels aan.

Na de boottocht stappen we in een open legertruck om onze rit door de jungle te vervolgen. In deze omgeving schijnen zeven soorten Toekans te leven. Helaas zien we er geen. Wat we wel zien is een groep apen die in de toppen van de bomen van tak tot tak springt. Het lukt me om mooie foto's te maken van de apen die boven onze truck door de open lucht zweven. Tijdens de gehele dag zien we gekleurde vlinders in alle soorten en maten.

Na de lunch wandelen we de heuvels af naar de rivierbedding. Hier start de spectaculaire boottocht over de rivier en door de watervallen. We krijgen uiteraard weer reddingsvesten aan en een waterproof zak, waarin we alle goederen moeten stoppen dat niet nat mag worden. Mijn waterproof compactcamera van Olympus kan ik in mijn hand houden om videoclipjes en foto's te maken.

De boot vaart tegen het snel stromende water in en vaart en paar keer verschillende watervallen in. Aangezien ik voorin de boot zit, word ik als eerste drijfnat. Het water valt erg hard op mijn hoofd en ik zie ook niets meer. Nu kunnen we het geweld ook voelen. Wat een kracht!. De boot draait 90 graden zodat ook de andere passagiers helemaal soaky wet worden. Het lukt me om leuke opnames te maken van de groep (zie de videoclip op deze site).

Via het 'circuito superior' wandelen we langs de bovenkant van de watervallen terug. Platforms en bruggen brengen ons weer dichtbij enboven de vallende watermassa.Het zonlicht vormt mooie regenbogen op demassa opspattend water. De rest van de middag wandel ik via een aantal andere trails langs en over de watervallen. We hebben vandaag diverse malen vogels door de watervallen zien vliegen. Bij één van de watervallen zie ik de papegaaiachtige vogels in groepjes aan de rotsen hangen. Op de terugweg naar de uitgang fotografeer ik nog een mooie vlinder bij een grote rode bloem en een groep neusbeertjes (met kleintjes) die door het dichtbegroeide woud wandelen. De grote neusbeertjes zijn brutaler en komen eten bietsen bij de toeristen. Het was weer een enerverende dag om niet te vergeten!

De groep gaat vanavond - na een lange discussie - stappen aan de andere kant van de grens. Ze huren een minibus en hebben een gezellige nacht in een locale club. Ik blijf in het goede hotel en geniet van de luxe op mijn kamer. Een airco, een grote TV, draadloos internet en een heerlijke regendouche. Wat is het toch heerlijk om een kamer voor jezelf te hebben. Om 3.30 uur hoor ik de groep thuiskomen.

Zondag, 14 december - Dagtrip naar Paraguay

Vandaag hebben we eigenlijk een verloren dag want Jorge heeft een shoppingtrip geregeld naar Cuidad Del Este in Paraguay. Hij heeft geen alternatief programma bedacht en geeft wederom geen informatie over andere mogelijkheden. Ik ben er inmiddels wel achter dat Jorge meer een toerist, dan een toerleider is. Het is de eerste keer dat hij deze trip maakt en hij geeft alleen informatie over de activiteiten die hij zelf wil doen. Daarnaast geeft hij verkeerde of geen informatie, wisselt regelmatig van plan (zonder iedereen in te lichten) en wil hij maar één ding... plezier maken!

Met een minibusje rijden we via een brug de rivier over die de grens vormt tussen Brazilië en Paraguay. De chauffeur regelt weer de douaneformaliteiten zonder onze paspoorten mee te nemen.

Al snel komen we aan in een grote, smerige stad met veel oude auto's en marktkraampjes. Volgens de chauffeur is Paraguay het meest corrupte land van Zuid-Amerika. Zelfs de president van het land rijdt in twee in Brazilië gestolen auto's. Op straat lopen volledig bewapende agenten. Aangezien het zondag is, is het grootste warenhuis gesloten. In één van de andere primitieve shoppingmalls wordt veel elektronica aangeboden. Volgens mij worden er veel imitatiegoederen verkocht, want net als in Bangkok, zie ik hetzelfde model camera met verschillende merknamen erop. Het Acer Aspire One notebook dat ik bij me heb, kost hier meer dan in Amerika en in Europa.

Samen met Markus lopen ik een rondje door het centrum, maar beiden hebben we het snel gezien.

's Avonds begint er weer een heel nieuw avontuur. We reizen wederom met een nachtbus van Iguaçu naar Sao Paulo (circa 17 uur) om vervolgens met een privébusje nog 6 uur door te bussen naar Paraty. Een reis van totaal 23 uur. Wie dit heeft bedacht is echt gek! Vele reisorganisaties vliegen naar Sao Paulo of naar Rio de Janeiro.

Maandag 15 december 2008 - Naar Paraty
Zoals al gemeld is het vandaag een lange reisdag naar Paraty.

Paraty is een vissersdorpje met 31.000 inwoners in de provincie Rio de Janeiro. Het plaatsje ligt aan een grote baai aan de Atlantische oceaan. Het dorp streeft naar de erkenning van Unesco voor zijn koloniale stadskern. Alle huizen zijn wit geschilderd, de posten rond de deuren en ramen hebben een kleurrijk accent.

Na aankomst in Paraty begint het te regenen en het eten met de groep was echt slecht (en duur). De groep gaat morgen op excursie, maar ik heb besloten om niet mee te gaan. 's Morgens gaan ze naar een strand en na de lunch bezoeken ze een brouwerij en enkele watervallen in de jungle waar gezwommen en gesprongen kan worden. Ik wil graag foto's nemen van het kleurrijke centrum en de haven van Paraty en wil ook het weer afwachten voordat ik besluit naar het strand te gaan.

De volgende dag geniet ik 's morgens eerst van het goede ontbijt in de Pousada. Het is vandaag dicht bewolkt en de hemel ziet er dreigend uit. Ik wandel een paar uurtjes door het mooie historische centrum en schiet vele foto's. Paraty is een schilderachtige plaats. De huizen zijn allemaal voorzien van mooie kleurtjes en het centrum is autovrij gemaakt zodat het lekker rustig is. De straten bestaan uit keien die shots en scheef gelegd zijn. Menig mens zal hier zijn enkel verzwikken. De fysiotherapeut moet hier goud verdienen. De huizen, de kerkjes, de paard en wagens, maar ook de haven is met al zijn kleurige bootjes een mooie bezienswaardigheid.

Aan het eind van de ochtend reis ik (als enig toerist) met een locale bus (voor 2,6 Real) naar het strand bij Trinidade. De busreis leidt langs de kust en door het oerwoud. Op de meest vreemde plaatsen, in the middle of nowhere, stopt de bus en stappen er mensen in en uit. Het laatste gedeelte van de reis kan de bus maar moeilijk tegen de steile bergen oprijden. Waar gaat deze rit van wel 3 kwartier heen? Wat een prachtige dichte jungle.

In het centrum van Trinidade begint het net te een beetje te regenen. Ik besluit dan ook eerst te gaan lunchen in een lokaal restaurantje. Als ik binnenstap blijkt een gedeelte van de groep hier ook te zitten. Zij zijn de hele ochtend op het strand geweest en reizen zodadelijk door naar de brouwerij en de waterval. Tijdens het eten komt er onverwachts een studiegenoot van de Zweedse groepsgenoot Markus uit Zweden het restaurant binnengestapt. Ongelofelijk dat ze elkaar hier in dit grote land, op hetzelfde moment in het kleine restaurant ontmoeten. Wat een toeval en wat is de wereld toch klein.

Na de lunch klaart het weer op en wandel ik naar het lange zandstrand. Via een leuk strandtentje met muziek van Bob Marley op de achtergrond wandel ik het strand op.

WOW, wat is dit mooi! Ik geniet heel de middag van het strand, de hoge golven en van de rust. Als de zon af en toe doorbreekt is het echt te warm om op het strand te blijven liggen. Tegen de avond verlaat ik het strand en wandel terug naar het dorpje. Bij een restaurant vliegen kolibries.

Om 18.00 uur kom de bus aangereden. Tijdens de terugrit door de bergen en de jungle begint het echt hard te regenen. In het hotel neem ik snel een verfrissende douche want vanavond gaan we weer gezamenlijk eten. Op mijn eerste dag in Paraty heb ik het restaurant al gespot en nu gaan we er ook eten. Thai-Brasil, een sfeervol ingericht restaurant met palmen en een open keuken. Maar veel belangrijker is het menu...Thais eten.

De pad thai met grote garnalen is heerlijk (wel prijzig). Het is zalig om weer eens Aziatisch te eten!

Woensdag 16 december 2008 - Naar Ilha Grande
Vandaag is voor de verandering het programma weer eens veranderd. Volgens het reisprogramma zouden we vandaag eerst enkele uren met een bus langs de kust in de richting van Rio de Janeiro reizen om vervolgens met een boot in 1,5 à 2 uur naar Ilha Grande te varen. Jorge heeft echter besloten om de gehele tocht met een houten boot af te leggen. Het is te hopen dat het droog blijft en dat de zee niet te wild is. Zoals jullie inmiddels wel weten word ik vrij snel zeeziek. De hele dag zeeziek op een bootje hangen is een niet zo leuk vooruitzicht.

Als ik met mijn teenslippers en met volle bepakking klaar sta om te vertrekken, blijkt dat we naar de haven moeten lopen. Met mijn teenslippers over de natte en gladde keienkopjes lopen met mijn twee rugzakken om, lijkt me niet zo'n goed idee. Samen met enkele andere laten we dan ook twee taxi's komen.

In de haven ligt een mooie houten boot te wachten. De rugzakken gaan de kajuit in en iedereen zoekt een plekje op het voordek of op het dakterras. Het vertrek en het eerste gedeelte van de reis is heel mooi. Het uitzicht op Paraty is zoals op de postkaarten. We passeren enkele eilandjes met palmen en kleine strandjes. Het blijft droog en de golven vallen mee (al besluit ik wel op het minder schommelende achterdek te gaan liggen).

Aan het begin van de middag vaart de boot naar een eiland. Hier spring iedereen het water in en zwemmen we naar de kust.

Op het eiland leven kleine boomaapjes en het lukt me om enkele foto's te nemen met mijn Olympus. Aangezien ik de enige ben die een waterproof camera bij zich heeft, nemen we een paar groepsfoto's.

De boot heeft helaas gaan snorkelspullen aan boord. Na een half uurtje zwemt iedereen weer terug naar de boot. De bemanning heeft tosti's klaar gemaakt. Na weer een uurtje varen, stoppen we weer bij een mooie baai. We schieten foto's van de meest gekke sprongen die de groepsleden vanaf de boot maken.

Aan het eind van de middag komen we aan bij de pier, in het midden van het dorpje. De rugzaken worden in een handkarretje naar de hostel gebracht, die zich achterin het dorp is bevindt. Ook hier heeft GAP weer gepland dat er meer dan 2 mensen op één kamer moeten slapen. Gelukkig krijgen James, Joel en ik een bungalow met twee gescheiden kamers toegewezen. De hostel ligt aan de rand van de jungle en heeft een klein zwembadje. De bananen en de durians groeien aan de bomen. De rijpe durians verspreiden de welbekende doordringende geur en trekken veel insecten aan. Bij het zwembad komen we bij van de lange zeereis en worden we lek gestoken door de muggen. Na een verfrissende douche ga ik het dorp verkennen en informatie in winnen over de duikmogelijkheden.

De aardige eigenaar van duikschool Elite spreekt goed Engels en beschikt over een mooie snelle boot. Ik ben inmiddels erg verwend met duiken want na mijn duiken in Australië, Indonesië, Thailand, Filippijnen, Egypte, Paaseiland en niet te vergeten de Galapagos-eilanden kan het bijna niet beter worden. Hij geeft eerlijk antwoord op mijn vragen en is bereid om het duikplan van morgen voor mij aan te passen. Als het weer het toelaat wil hij wel proberen om naar Jorge Grego te varen om hier op de beste duikplek van Ilha Grande te gaan duiken. Het is twee weken geleden dat hier voor het laatst is gedoken, mede door de hoge golven en de vele regenval van de afgelopen weken. Na het bespreken van de duikmogelijkheden ga ik dineren in het naastgelegen restaurant. Net als ik wil afrekenen, komt ook de groep hier eten. Als ik de groep een goede maaltijd wens, worden de etensresten op mijn bord alvast opgegeten (door James).

Donderdag 17 december 2008 - Duiken bij Jorge Grego
Even na 9.00 uur is de bemanning en zijn de duikers gereed voor vertrek. Alle duikflessen staan netjes geordend opgesteld en de BCD's lijken wel hagelnieuw. Het is vandaag licht bewolkt en de boottocht naar Jorge George verloopt rustig (zonder hoge golven). Bij het eiland aangekomen, in de beschutting van de baai, waan ik me even terug op de Galapagos-eilanden. Op de rotsen van het eiland zitten tientallen fregatvogels, albatrossen en roofvogels. De meeste hebben jongen.

Wat jammer dat ik de grote camera met telelens niet bij me heb. Ook in de lucht zweven tientallen vogels boven de boot. Na een goede briefing kunnen we het water in. Met een full 7 mm duikpak aan springen we in het water. Het water is een stuk warmer dan het water in Ushuaia (20 graden tegenover 2 graden). Ik duik met een Amerikaans meisje, twee Zweedse jongens en een divemaster. Onder water liggen de rotsblokken schots en scheef opgestapeld. De meeste zijn begroeid met gele anemonen.

Al snel zwemt er een schildpad voorbij. Ondanks dat het zicht niet zo goed is, is er voldoende te zien. Grote rode zeesterren, diverse gekleurde zee-egels, sponzen en vele soorten vis die ons vergezellen. De divemaster wijst ook enkele mooie hele kleine naaktslakken aan. De duik verloop veel relaxter dan mijn laatste duik in Ushuaia (waar ik bijna verdronk). Dit is echt genieten.

Na de verplichte pauze is het aan het begin van de middag tijd voor de tweede duik. De boot vaart naar een ander gedeelte van de baai waar we weer te water gaan. Het plan is nu om onder enkele overhangende rotsen door en door grotten te zwemmen. Mijn Amerikaanse duikmaat geeft na 10 minuten aan dat ze problemen met haar oren heeft en opstijgt. Aan de oppervlakte geeft ze aan dat ze alleen terug zwemt naar de boot en dat ik verder moet gaan met mijn duik. Ik duik weer onder en vind de groep snel terug. De divemaster gaat samen met mij terug naar de rotsen en naar de grotten en samen zwemmen we er doorheen. In de grot zit een grote school vreemde gele visjes. We zien tijdens de duik een pijlstaartrog, murenes, een octopus, vele spinkrabbetjes, naaktslakken en veel verschillende soorten vis. Wederom een relaxte en mooie duik.

Na de duik blijkt dat de Amerikaanse dame niet meer heeft kunnen duiken. Ze heeft zich echter wel vermaakt. In de baai zwemmen verschillende groepen dolfijnen die regelmatig boven water komen. Mijn camerabatterij heb ik al leeg gefotografeerd. De boot vaart eerst een rondje door de baai in de hoop dat de dolfijnen in de boeggolf komen spelen. Vervolgens varen we met hoge snelheid terug naar Ilha Grande. De meeste mensen liggen op het bovendek van de zon genieten. Na aankomst geniet in nog enkele uurtjes op het strand van de rust, het weer en de natuur. Wat is reizen en duiken toch geweldig!

Vrijdag 18 december 2008
De groep gaat vandaag een Caprinha-tocht maken. Op een boot varen ze langs diverse eilanden en ze kunnen onbeperkt zuipen. Ik besluit dit feestgedruis (wederom) aan mij voorbij te laten gaan en weer te gaan duiken met Elite. Vandaag raak ik in gesprek met Carlos, een arts uit het zuiden van Brazilië. Hij is hier samen met een groep vrienden op vakantie.

We varen vandaag naar dezelfde plek als waar we enkele dagen geleden bij onze boottocht naar Ilha Grande hebben gezwommen. Het eiland met de aapjes. De twee duiken zijn weer heel relaxed. In mijn onderwaterhuis heeft zich condens gevormd, waardoor de lens beslaat. Ik kan dan ook maar een beperkt aantal foto's maken. Aangezien we niet diep duiken (max. 12 meter) kunnen we lang genieten van de onderwaterwereld. Na 50 minuten geeft Carlos aan dat hij nog 50 Bar heeft en omhoog gaat. Waarom? Ik duik op mijn gemak verder in de richting van de boot, terwijl Carlos aan de oppervlakte terug snorkelt. Ook bij de boot blijf ik nog enkele rondjes door duiken om nog een paar foto's te maken.

Tijdens de tweede duik zien we een ongevaarlijke zeeslang en kogelvissen die zich opgeblazen hebben. Ik duik meer dan een uur en probeer zolang mogelijk te genieten van deze laatste duik van deze reis. Wat zal de volgende duikbestemming worden?

Terug in het dorpje word ik door Carlos uitgenodigd om met hem en zijn Braziliaanse vrienden en vriendinnen te gaan eten. Natuurlijk neem ik dit aanbod aan. Ondanks dat ik geen Portugees spreek en versta en de meeste vrienden van hem geen Engels spreken, hebben we erg veel lol. Ik word heel gastvrij opgenomen in de groep en uitgenodigd om vanavond mee te gaan naar een party.

Carlos vertaalt alles en natuurlijk wordt al snel mijn mening gevraagd over Brazilië en over de Braziliaanse vrouwen. Zelf vinden ze dat Brazilië de mooiste meiden van de wereld heeft.

Zaterdag 19 december 2008 - Naar Rio de Janeiro
Vandaag reizen we met een boot en een minibus naar Rio de Janeiro, de stad die haar naam te danken heeft aan een misverstand. Op 1 januari 1502 kwam een Portugese ontdekkingsreiziger aan bij de baai van Guanabara. Hij ging er vanuit dat de baai de monding van een rivier was, keek op zijn kalender en noemde de rivier: rivier van januari oftewel Rio de Janeiro in het Portugees.

Rio de Janeiro is een stad met 7 miljoen inwoners. De stad ligt aan de Atlantische Oceaan. De stad is vooral bekendom zijn bruisende carnavalsfestiviteiten, mooie goudgele zandstranden en demooie uitzichten.

Als we om 13.00 uur bij het hotel aankomen, is het behoorlijk haasten om geld te pinnen, me om te kleden en snel iets te eten. Om 13.30 uur worden we namelijk opgehaald voor een stadstour. Het hotel ligt maar twee blokken van het beroemde en veel bezongen strand van Copacabana. Ik loop de komende dagen dan ook met een grote glimlach op mijn mond te neuriën: Copacabana, Copacabana....

Eerst rijden we naar Corcovado, het beroemde Christusbeeld op de heuvels van Rio met een adembenemend uitzicht op de stad met de stranden van Copacabana en Ipanema. liggen. De lange stranden van Copacabana en Ipanema zijn even goed zichtbaar. Het beeld staat op een 700 meter hoge berg. Het grote Christusbeeld met zijn gestrekte armen is ruim 30 meter hoog en 30 meter breed. het beeld is in 1931 onthuld als nationaal monument. Aan de voet van het monument bevindt zich een kleine kapel.

Als we omhoog rijden door het Tijuca forrest is het zwaar bewolkt en staat het beeld in de mist. De eerste minuten zien we niets, maar dan breekt de hemel af en toe open. Alle mensen beginnen te juichen en te klappen. Als iedereen de camera heeft aangezet, staan we weer in een dichte mist. Na enkele minuten breekt de bewolking weer open en zien we de grote stad Rio tussen de bergen.

Met de auto rijden we naar een lager gelegen helikopterplatform en dan verrijst het Christusbeeld boven de bewolking uit, wat weer enkele leuke foto's oplevert.

De tour leidt ons naar het grote voetbalstadion Maracaná, die we alleen van de buitenkant kunnen bezichtigen. In dit grote stadion spelen alle voetbalploegen van Rio. Flamengo heeft weliswaar een eigen stadion, maar alle wedstrijden worden in de Maracaná gespeeld. Het is jammer dat het voetbalseizoen al is afgelopen want ik had graag een wedstrijd meegemaakt (ergens in Zuid-Amerika).

Daarna bezichtigen we het Sambadromade, een straat waar aan beide zijden stadionachtige tribunes zijn gebouwd. Het is moeilijk voor te stellen dat hier over enkele weken vele carioca's naar toe gaan om carnaval te vieren. De straat is niet breed en is ongeveer 1 kilometer lang. Een plek op de tribune kost je minimaal 50 euro en als je een goed plekje wil bemachtigen, dan betaal je tussen de 120 en 150 euro. In februari komen hier duizenden feestvierders bij elkaar en trekken de verschillende carnavalsverenigingen door de straten. Onder begeleiding van wild opzwepende sambamuziek, dansen de mooi uitgedoste feestvierders op en rond hun praalwagens door de straat. Het schijnt dat er vanavond en morgenavond geoefend gaat worden, waarbij iedereen in vol ornaat al door het stadion trekt. In een winkel aan de achterzijde van de tribune kan je de carnavalskleding bezichtigen. Hier is het ook mogelijk om tegen betaling in een mooi Braziliaans carnavalsstuk op de foto te gaan. De pakken zien er net iets anders uit dan de boerenkielen die ze in Nederland dragen met carnaval.

In het centrum brengen we nog een bezoek aan de beroemde kleurrijke trap die is ontworpen door kunstenaar Selaron. Hij is er al 17 jaar mee bezig en hij is niet van plan om voor zijn dood te stoppen. Hij heeft in heel de wereld gekleurde tegeltjes verzameld met typerende afbeeldingen en tegels waarop de landnaam staat vermeld. Al deze tegels zijn als mozaïek verwerkt in de lange trap van 215 treden. Al snel heb ik de Delfsblauwe tegeltjes van Nederland gevonden.

De Sugar Loaf bergen oftewel Pao do Acucar in de baai van Guanabara is de laatste bestemming van de stadtour. Een mooie steile bergtop vanwaar je een mooi uitzicht hebt over het grootste gedeelte van Rio. Er wordt aan rotsklimmen gedaan op de loodrechte wanden van dit natuurverschijnsel. Met een kabelbaan bereik je via een middenstation (Morro da Urca) de 400 meter hoge top van Sugar Loaf. De suikerberg verwijst naar de suikerhandel rond 1700. Met twee kabelbanen bereik je de toppen van de bergen. Het uitzicht is wederom indrukwekkend (als de bewolking even opentrekt).

Op de terugweg rijdt de auto nog langs het tramstation waar een oude tram vertrekt naar de oudste wijk van Rio, Santa Terese. Het trammetje rijdt helemaal door naar Corcovado. De tram rijdt over het beroemde Arcos da Carioca. Dit is een aquaduct uit 1750 dat vanaf 1896 dienst doet als viaduct voor een tram.

's Avonds hebben we met de groep het afscheidsdiner in een restaurant met een waanzinnig buffet. Onbeperkt sushi eten, geweldige salades en veel andere topgerechten. Elke twee minuten lopen de obers langs met grote spiesen waaraan grote stukken gegrild vlees hangen. Eerst komt er een man met kippenvlerken en worstjes, de volgende heeft een groot stuk rosbief. Dit gaat heel het diner door. Elke paar minuten ligt er weer een stuk vlees op je bord.

Na het diner lopen we via de boulevard terug naar het hotel. Ik ben op zoek naar het hotel waar ik morgen naar toe verhuis. Rosalie heeft via internet een goed hotel geboekt direct aan het strand. Het hotel Tulip Inn is snel gevonden en ligt maar 1 blok verwijderd van mijn huidige hotel. Langs het strand is het een drukte van belang. Duizenden mensen met hun kinderen wachten op een Disney lichtparade. Al snel komen de eerste praalwagens met Disneyfiguren aangereden. De kerstliedjes klinken ook in het Portugees bekend in de oren. Nog maar enkele dagen en dan vier ik kerstmis in Nederland.

Zondag 20 december 2008 - Copacabana
Vandaag neem ik tijdens het ontbijt afscheid van de groepsleden en wandel ik met volle bepakking naar het Tulip Inn hotel. Gelukkig kan ik direct inchecken en heb ik internet op de kamer. Het lukt weer om te skypen met Rosalie. Hierna gaan alle spullen de kluis in, zwembroek en short aan, zonnebrand en fotocamera mee en op naar het strand!

Langs het strand vallen als eerste de vele hardlopers op die bij zo'n 30 graden door het zand ploeteren. Verder is het heel lastig om niet naar al die mooie Braziliaanse meiden in hun strakke bikinibroekjes te kijken. Telkens als ik een foto wil nemen van het strand loopt er toevallig weer een dame door het beeld

Ik wandel eerst de boulevard af om een beetje sfeer te proeven. Hoge golven slaan op het strand. Bijna overal wordt gevoetbald en gevolleybald. Copacabana is precies zoals ik het mij had voorgesteld. Aan de eind van de ochtend huur ik een stoeltje, zoek een plekje op het strand en geniet van Copacabana beach.

MP3 speler op, blikje fris in de hand en genieten van de zon (en omgeving). Af en toe neem ik een snelle duik in de hoge golven en dan te bedenken dat het in Nederland koud en vroeg donker is. Als ik me begin te vervelen bouw ik even een zandkasteeltje

Wat een mooie afsluiting van de reis. 's Avonds ga ik weer naar het buffetrestaurant. Lekker sushi en vlees eten.

Maandag 21 december en dinsdag 22 december 2008
Laatste dag in Rio de Janeiro en aankomst in Nederland

Vandaag is de laatste dag van mijn rondreis van 3 maanden door Zuid-Amerika. Vanavond vlieg ik via Madrid terug naar Rosalie. Ik besluit vandaag geen risico meer te nemen en niet meer de stad in te gaan. Ik ga nog enkele uurtjes genieten op het strand.

's Morgens wandel ik het gehele strand af. Als de zon doorbreekt is het heel warm. Om 13.00 uur verlaat ik het strand want om 14.00 uur moet ik uitchecken.

Na een frisse douche is de tijd gekomen om mijn rugzak leeg te ruimen. Alle oude T-shirts, versleten broeken, toiletspullen en mijn bergschoenen en teenslippers gooi ik weg. Lekker met een lichte rugzak terug naar huis.

Nu ik weet dat het einde van de reis is aangebroken, heb ik ook opeens zin om naar huis te gaan. Ik hang de middag in de lobby van het hotel met mijn notebook op mijn schoot, ga nog even een blokje om om te eten en om 17.00 uur rijdt mijn taxi voor. Net op dat moment breekt er een onweersbui los. Het strand loopt leeg en de straten staan vol met auto's. De gehele rit naar het vliegveld staan we in de file. Het is maar goed dat ik een vaste prijs heb afgesproken.

Het vliegtuig heeft bijna een uur vertraging voordat we kunnen instappen. Hierna duurt het nog ruim een uur voordat het vliegtuig vertrekt. Ik hoop dat de piloot flink hard doorvliegt anders mis ik mijn aansluitende vlucht in Madrid naar 020. De vlucht duurt 9 uur en 3 kwartier en bijna de hele vlucht droom ik over mijn reis. Bij aankomst in Madrid, ontvang ik een SMS van Rosalie dat mijn vlucht naar Nederland een half uur vertraging heeft. Samen met een andere Nederlander ren ik naar de metro en naar de volgende gate. Als we puffend en hijgend aankomen bij de gate, blijkt dat we het gaan redden. We halen onze vlucht naar Nederland. De gehele vlucht schijnt de zon, boven de dichte bewolking in mijn gezicht.

Tien minuten voor de landing zakt het vliegtuig door de bewolking en kom ik in de harde werkelijkheid terecht. In Nederland is het koud, donker en grijs. Als het vliegtuig aan de gate staat, belt Rosalie al. Ja, ik zit in het vliegtuig, ben veilig geland en kom er aan. Bij de bagageband, zie ik Rosalie al bij de uitgang staan. Gelukkig komt mijn rugzak als tweede aangerold en kan ik als eerste door de uitgang. Eindelijk kan ik Rosalie in mijn armen sluiten. We genieten samen van dit laatste hoogtepunt van mijn indrukwekkende reis die heel voorspoedig is verlopen en waar ik met veel plezier op kan terug zien.

HET WAS IN EEN WOORD: GEWELDIG!

Hierbij wil ik nogmaals iedereen hartelijk danken voor de emails, chatsessies en leuke (bezorgde) reacties op mijn reisverslagen. Binnenkort hoop ik nog een laatste berichtje te plaatsen met enkele kernwoorden en cijfers over de reis door Zuid-Amerika. Alle verhalen worden de komende weken/maanden herschreven en aangevuld met meer informatie en gepubliceerd op http://www.traveljunkies.nl/.

Bij deze wens ik iedereen een heel goed en vooral gezond 2009 toe (met veel reisplezier)!

Duiken in Ushuaia - einde Patagonie-reis

Donderdag 4 december 2008 - Duiken in Ushuaia

Met een taxi ga ik vanaf het hotel naar de haven bij de oude luchthaven. Het weer is grijs en koud, er staan redelijke hoge golven en ik ga duiken. Ik lijk wel gek!

Bij de duikschool aangekomen blijk ik de enige gek te zijn die vandaag wil gaan duiken. De eigenaar schenkt een warme bak koffie in en geeft een korte instructie over het duiken in een droogpak. Het wordt mijn eerste duik in een droogpak. Dit pak heb je wel nodig want het water heeft hier een temperatuur van circa 2 à 4 graden. De eigenaar adviseert mij om twee paar sokken, mijn trainingbroek, een T-shirt en sweater aan te trekken. Behalve de lucht in mijn BCD, moet ik nu ook de lucht in mijn droogpak proberen te managen. Op mijn borst zit een knop waarmee ik lucht in mijn pak kan blazen en op mijn schouder zit een ventiel waar de lucht kan ontsnappen. Mijn gezicht is onbeschermd en mijn handen gaan in een dikke handschoenen (die wel gewoon vollopen met water). De man vertelt dat ik mijn hoofd niet te veel moet bewegen omdat er dan water in mijn pak kan lopen.

Buiten laat ik een paar close-up foto's van mij nemen met de bergen op de achtergrond. De spullen worden ingeladen in een kleine Zodiac en met zijn drieën gaan we op pad. De tweede man spreekt geen woord Engels en blijkt ook een divemaster te zijn. Zelfs in mijn droogpak, met al mijn kleding aan en mijn wollen Patagoniëmuts op, is het ijzig koud. De boot slaat op de golven en ik word behoorlijk nat.

Na een half uurtje varen komen we aan bij het eiland waar ik de duikers gisteren ook heb gezien. Ik krijg nog wat verdere informatie over het duiken met het droogpak. Het is de bedoeling dat ik niet met mijn benen omhoog zwem, want dan stijgt de lucht naar mijn voeten en kan ik het niet meer laten ontsnappen.

Als ik helemaal ben ingepakt, mijn handschoenen aan heb en mijn camera aan heb gezet, laat ik me achterover vallen in het ijskoude water. Ik duik samen met de eigenaar. De divemaster blijft op de boot. Volgens de eigenaar heb ik voldoende lood, maar ik kom maar met moeite onder.

De eerste minuten is het lastig om precies voldoende lucht in mijn pak en BCD te krijgen om gewichtsloos door het water te zweven.

Al snel gaat het beter en kan ik genieten van de kelp (lange slierten wier), de rotsen, anemonen en de vele krabben. De eigenaar wijst zo nu en dan een hele grote rode/roze kingkrab aan. Het lukt maar niet om met de grote, dikke handschoenen mijn compactcamera te bedienen en het programma te wijzigen. Mijn camera schiet zelfs een paar keer uit mijn handen.

We duiken naar een maximale diepte van 12 meter en het wordt steeds moeilijker om horizontaal of iets rechtop met mijn hoofd naar boven te zwemmen. Ik moet moeite doen om onder te blijven en zwem al snel met mijn hoofd naar beneden. De lucht in mijn pak stijgt naar mijn benen en ik kan het niet meer laten ontsnappen. De eigenaar probeert me nog naar beneden te trekken. Hij drukt op de knoppen van mijn BCD (waar geen lucht in zit), maar hij kan niet verhinderden dat we allebei naar de oppervlakte stijgen. Gelukkig stijgen we niet te snel en komen we niet van een grote diepte. Nu vertelt hij me pas dat je een koprol moet maken als je met je benen omhoog zwemt en de lucht naar je voeten stijgt. Na een koprol ligt je weer met je hoofd omhoog in het water.

Met moeite kom ik weer onder water en geniet in nog een tijdje van de vele soorten krabben. Er kruipen en springen op een gegeven moment wel honderden krabben over de grond en tussen het wier. Als ik met mijn armen beweeg, schrikken ze en kruipen en springen ze alle richtingen op.

Na circa 40 minuten heb ik het wel gezien. Ik heb het erg koud, mijn vingers vriezen er zowat af en ik geef dan ook het sein dat ik naar boven ga. Een hele ervaring rijker... Mijn eerste droogpak-duik.

Met moeite krijgen we al mijn duikspullen af, voordat ik op de hevig schommelende boot kan klimmen. Als ik aan boord ben, word ik ook nog een beetje zeeziek. Terug op het eiland, probeer ik met een kop koffie een beetje warm te worden. Mijn droge handschoenen moeten mijn vingers ontdooien. Na 3 kwartier wil de eigenaar weer vertrekken, maar ik heb zo mijn twijfels. Het is koud, ik ben misselijk en heb er niet zo veel zin meer in.

Mijn tweede duik is met de divemaster. Ik vraag de eigenaar om hem te vragen om dicht in mijn buurt te blijven omdat ik niet zeker ben van mijn duikkwaliteiten in een droogpak en niet het risico wil nemen dat er iets mis gaat. Hij vertelt de divemaster om mij goed in de gaten te houden (in het Spaans).

We duiken weer het water in. Omdat ik nu meer lood bij mij heb, gaat het zakken naar circa tien meter nu veel sneller. De divemaster zwemt voor me en als ik foto's neem van de vele krabben, ben ik hem kwijt. Ik kijk zo'n 2 minuten tussen het vele kelp en besluit naar de oppervlakte op te stijgen. De divemaster is daar inmiddels ook en hij ligt op zeker 15 meter afstand. Hij is dus behoorlijk hard doorgezwommen toen ik een paar foto's nam. Ja, ja, hij houdt me erg goed in de gaten (not).

We duiken weer onder en na 10 minuten ben ik de divemaster weer kwijt. Het kelp is erg dicht en na even gezocht te hebben zie ik zijn luchtbellen opstijgen en heb ik hem dus weer gevonden. Ik schiet nog een aantal foto's van grote en kleine krabben, zeesterren, anemonen en het kelp. De lucht in mijn droogpak stijgt weer naar mijn benen. Snel maak ik een koprol en dan gebeurt het... ik kom vast te zitten in de lange slierten kelp. De divemaster is weer nergens te bekennen. Even denk ik dat mijn laatste minuut is aangebroken en dat ik hier verdrink in het ijskoude water. Gelukkig raak ik niet helemaal in paniek en heeft de eigenaar me laten zien dat je niet aan het kelp moet trekken, maar dat het afbreekt wanneer je het dubbel vouwt.

Na een tijdje slierten te hebben afgebroken, weet ik me te bevrijden. Ik heb het helemaal gehad en besluit op te stijgen naar de oppervlakte. Ik ben ook misselijk en moet diverse malen overgeven als ik boven ben. De divemaster is inmiddels ook opgestegen en zwemt al naar de boot zonder zich over mij te bekommeren. Ik lig over te geven en zit met mijn benen weer in het kelp vast zit. De golven zijn hoog en het kost me moeite om de boot te bereiken. Gelukkig heb ik deze duik overleeft, maar ik ga voor geen goud meer hier duiken met deze divemaster!

De eigenaar is wel bezorgd en vraagt wel tien keer of het met me gaat. Ja, ja het gaat wel weer. Terug in de boot ga ik op de grond zitten, met mijn droge handschoenen aan en mijn ijsmuts op. Mijn misselijkheid zakt gelukkig, terwijl we met een grote vaart terug varen naar de haven. De eigenaar heeft zijn duikbril op gezet en zijn snorkel in zijn mond genomen terwijl hij de boot bestuurt. De kleine Zodiac komt regelmatig helemaal uit het water en komt met een grote klap op het water neer onder luid gejuich van de twee mannen. Ik kan er helemaal niet van genieten. Ik wil maar één ding... de boot uit, mijn pak uit, terug naar het hotel, een warme douche en snel mijn bed in (oh, dat is meer dan één ding).

Terug in de haven, in de duikschool kom ik weer een beetje tot leven. De eigenaar belooft me vanavond nog een CD naar het hotel te brengen. Ik trek warme kleding aan en neem snel een taxi naar het hotel. Op weg naar een warme douche. Dit was achteraf bezien een spannend avontuur dat ik echter voor geen goud meer wil meemaken. Ik ben blij dat ik het overleefd heb. Zo blijkt maar weer dat duiken toch wel gevaarlijk kan zijn als je ongetraind, niet goed geïnformeerd en onder moeilijke omstandigheden gaat duiken. Gelukkig zullen mijn volgende duiken in het veel warmere water bij Ilha Grande (Brazilië) een stuk minder gevaarlijk zijn.

's Avonds eten we met heel de groep een hele goede maaltijd in een gezellig restaurant. Drie mensen van de groep reizen morgen verder en stappen op een expeditieboot naar Antartica.

Vrijdag 5 december 2008 - Vlucht naar Buenos Aires

We vliegen vandaag terug naar Buenos Aires. Steve maakt zich al dagen zorgen over deze terugvlucht. Hij verzamelt kalmeringstabletten en zou het liefst zien dat ik hem in het vliegtuig buiten westen sla. Hij is zo bang dat hij op de luchthaven samen met Mayra een dokter bezoekt. Gelukkig voor hem (en voor ons) verloopt de vlucht (met een tussenstop in Rio Gallego) voorspoedig. We hebben geen turbulentie en we landen veilig in Buenos Aires.

Helaas gaan we weer naar hotel NOT SO SPLENDID. Het positieve is dat de wegwerkzaamheden voor het hotel voltooid zijn tijdens onze afwezigheid. In het hotel lijkt het wel of er gerenoveerd wordt. De railing in het trappenhuis wordt vastgezet/aangebracht, een aantal verbrande lampen in de hal worden vernieuwd en de oude banken in de lobby zijn verwijderd.

Het is weer tropisch warm in Buenos Aires. Snel trek ik mijn korte broek en een luchtig T-shirt aan want ik moet snel op pad. Ik ga proberen om mijn kaartje voor het geannuleerde concert van Madonna van morgenavond te ruilen voor een kaartje van het extra ingelaste concert van vanavond. Justin wil proberen om ook nog een kaartje te bemachtigen.

We rennen door de drukke winkelstraat naar het bureau van Tickettec. Daar aangekomen staan er meer dan 200 mensen in de brandende zon in een lange rij voor het verkooppunt te wachten. Ik loop de rij voorbij en probeer naar binnen te sneaken. Bewakers sturen me echter terug. Als ik ze in het Engels vraag of ik mijn kaartje kan omruilen, roepen ze er een jongen bij die Engels spreekt. Het blijkt dezelfde jongen te zijn die mij ruim 2 weken geleden heeft geholpen met het kopen van mijn kaartje. In eerste instantie geeft hij aan dat het hier niet mogelijk is om mijn kaartje te ruilen. Hiervoor moet ik naar een ander kantoor in Buenos Aires. Als ik hem vertel dat ik alleen vandaag en morgen in Buenos Aires ben en dat ik al maanden uitkijk naar het concert, krijgt hij medelijden. Hij gaat proberen om mijn kaartje te ruilen voor een ticket voor het concert van vanavond. Hij komt terug met goed nieuws: Als ik mijn creditcard waarmee ik het ticket hebt gekocht, bij mij heb, dan kan hij het kaartje ruilen. Helaas pindakaas... Mijn creditcard ligt in de kluis van het hotel (zeker 25 min wandelen). Ik bel snel Rosalie op en vraag haar of ze toevallig de securitycode die achterop de creditcard staat weet. Na 10 minuten belt ze terug... Helaas.

Het lood zakt me in mijn schoenen. Ga ik het concert nu missen waar ik zo lang naar uitgekeken heb (grrr)? Als ik vraag of ik een nieuw kaartje kan kopen voor het concert van vanavond, wijst de jongen naar de lange rij. We kijken hem lief aan en vragen of hij iets kan regelen. Hij loodst ons uiteindelijk naar binnen en we kopen allebei een nieuw veldkaartje voor het concert van vanavond in het Riverplate stadion. Ik kan het bijna niet geloven, maar ik ga vanavond met Justin naar het concert.

Snel naar het hotel, een frisse douche nemen en snel nog wat eten.

Het duurt even voordat we een lege taxi hebben gevonden. Als we bij de chauffeur onze bestemming bekend maken, komt er een meisje aangerend die ook naar het concert gaat en graag wil meerijden. Ze blijkt uit Venezuela te komen en ze is hier ook op vakantie.

Als we bij het stadion zijn aangekomen, moeten we een heel eind omlopen naar de juiste ingang. De kaartjes worden gescand en we kunnen naar binnen. In het immense, oude stadion is het nog niet zo heel druk. We wandelen het veld op waar het Nederlandse elftal in 1978 de finale van het WK heeft gespeeld. We kunnen bijna helemaal naar voren lopen en zoeken een mooi plaatsje, dicht bij het podium uit.

Na enige tijd treedt DJ Paul Oakenfold op. Met zijn opzwepende muziek weet hij al behoorlijk wat sfeer te creëren in het steeds beter gevulde stadion. Als rond de klok van 9 uur de zon ondergaat, is de sfeer al heel uitbundig. Justin verbaast zich over het gemêleerde samenstelling van het publiek (niet alleen kleine meisjes en homo's), de ontbrekende beveiliging en de manier waarop de verkopers van drank zich tussen het publiek verdringen.

Ik heb er spijt van dat ik mijn kleine fotocamera niet heb meegenomen. Aan een Argentijnse meisje vraag ik of ze een paar foto's wil mailen. In haar telefoon type ik mijn e-mail adres en ze neemt spontaan een foto van Justin en mij. Ik heb er dan ook alle vertrouwen in dat ze de foto's mailt.

De wave gaat diverse keren het stadion en rond en dan is daar het grote moment aangebroken. De opkomst van Madonna. De eerste minuten is het vooraan een heel geduw, getrek en gespring voordat iedereen een stabiel plaatsje heeft bemachtigd. Het grote voordeel voor mij bij een concert in Zuid-Amerika is dat ik met kop en schouder uitsteek boven het veel kleinere publiek. Regelmatig hangen de veel kleinere dames aan mijn schouders of springen ze op mijn rug om Madonna te zien.

De show zit goed in elkaar en heeft veel mooie videoclips, animaties en lichteffecten. Ook de vele dansers en muzikanten geven een goede show. Het is alleen jammer dat Madonna ook diverse malen op een elektrische gitaar probeert te spelen. Het oude nummer Borderline wordt verkracht door haar gitaarsolo. Het mooiste moment, waar ik nog steeds kippenvel van krijg, is wanneer Madonna het nummer Don't cry for me Argentina zingt en bijna 70.000 mensen het nummer uit volle borst meezingen. En dat in het Riverplate Stadion in Buenos Aires (Argentinië).Ook het toepasselijke nummerMilesAwaylevert een emotioneel moment op.

Telkens als ik Madonna op de radio hoor of op TV zie, zal ik terugdenken aan deze geweldige avond en deze indrukwekkende reis.

ps. de Madonna foto's zijn gevonden op internet

Zaterdag 6 december 2008 - Laatste dagje Buenos Aires

Vandaag neem ik afscheid van de groepsleden van mijn Patagoniëreis en maak ik kennis met een paar groepsleden van mijn nieuwe reis. Deze nieuwe reis is officieel gisteren van start gegaan met een welkomstbijeenkomst (waar ik niet naar toe ben geweest).

Eerst ga ik proberen mijn geld terug te krijgen voor het ongebruikte kaartje van het Madonnaconcert. Met een taxi rijd ik door een gedeelte van de stad waar ik nog niet ben geweest. Ik zie brede avenues, mooie statige gebouwen en mooie parken waaronder een grote Japanse tuin. Na 40 minuten rijden herken ik de omgeving weer. Ik ben weer in de omgeving van het stadion. De taxirit kost mij bijna 45 peso's.

Na een half uurtje in de rij te hebben gestaan, kan ik mijn kaartje inleveren en krijg ik mijn geld teruggestort op mijn creditcardrekening (hoop ik). Als ik ook een taxi terug moet nemen naar het centrum, dan had ik mijn kaartje beter voor half geld aan een Argentijn kunnen verkopen. Al snel vind ik een alternatief gevonden. Op enkele blokken afstand blijkt een trein te rijden naar het centrum. Maar eerst ga ik natuurlijk weer heerlijk eten. In een druk vleesrestaurant, waar alleen locale bevolking zit te eten, neem ik plaats. Niemand van het personeel spreekt Engels, dus ik bestel maar een menuutje van de kaart. Nog éénmaal genieten van die geweldige Argentijnse steaks. Al snel wordt mijn eten geserveerd; Een grote houten plank met vele soorten ondefinieerbaar vlees. Ik probeer van elk soort een paar happen, maar het valt niet zo goed. Het lijkt wel of ik al het afvalvlees van de koe geserveerd heb gekregen. Een tafel verder zitten een paar mannen de felbegeerde grote steaks te eten. Ik besluit eens flink uit de band te springen en nog een poging te wagen om het juiste vlees te bestellen. De serveerster begrijpt me wel en neemt de restanten van het 'afval'vlees mee terug. Als ik later afreken, hebben ze de eerste maaltijd niet op de rekening gezet. Deze serveerster verdient wel een grote fooi.

Ik slenter nog een dagje door de sfeervolle stad. Ik was van plan om nog een paar uurtjes te relaxen, te computeren en vroeg naar bed te gaan. Als ik zonder camera door de stad loop, blijken er podia te zijn opgebouwd waar livemuziek wordt gespeeld. Overal wordt de Tango gedanst en er is een rockfestival op het Plaza de Mayo.

Op het plein is het gezellig druk en veel mensen slurpen aan de Mate.

Ook blijkt het presidentiële paleis opgesteld te zijn voor het publiek. Er is een tentoonstelling over de democratie in Argentinië. Ik ga snel terug naar het hotel om mijn camera te halen en me in het gezellige feestgedruis te storten.

Wat is Buenos Aires toch een levendige, mooie en geweldige stad. En zo wordt het ook deze dag weer laat.

Morgen start mijn volgende rondreis door Uruguay en Brazilië.

De fotoseries zijn te bezichtigen op http://www.traveljunkies.nl/zuid-amerika/fotoseries.htm

Punta Arenas en Ushuaia

Maandag 1 december 2008 - Punta Arenas

Vandaag reizen we verder naar Punta Arenas.
Als we vroeg in de middag aankomen, hebben we nog even de tijd om de stad in te gaan. Iedereen duikt de supermarkt in voor eten, drinken en snacks voor de lange busrit van morgen.
Op het plein - uiteraard met kerk - geniet ik nog even van het zonnetje.

Om 16.00 uur vertrekken we met een gecharterde bus met locale gids om de pinguïns te gaan bekijken. We rijden over de pampa en zien wederom veel schapen en vogels. Bij een dood schaap zit een grote roofvogel.

Aan de kust is de entree van de plek waar een grote kolonie pinguïns leeft. Elk jaar komen ze terug om op hetzelfde nest te broeden.We wandelen over een afgezet pad en zien al snel de eerste pinguïns op het land zitten. Enkele meters verder komt er een groepje aangewaggeld. Ze lopen over het land en wandelen dwars door een klein riviertje. Net als ik een foto neem, kijkt de laatste van de rij achterom.
Aan de kust is een lange schutting gebouwd met kijkgaten. Zo kunnen we de groep pinguïns goed bekijken en fotograferen zonder ze de storen in hun natuurlijke leefomgeving. Marya (onze gids) loopt me behoorlijk op te jagen en te irriteren. Ik moet opschieten en bij de groep blijven van haar. Ik krijg naar mijn gevoel veel te weinig tijd om leuke foto's te nemen.

Als we bij de uitgang aankomen, blijven we daar zeker een half uur staan om een Pisco te drinken en om droge cake te eten. Ggggggrrrrrrrrrrr, waarom opschieten bij de pinguïns?....

Dinsdag 2 december 2008 - Van Punt Arenas naar Ushuaia

Vandaag hebben we de langste busrit van deze reis! Totaal 11,5 uur in de bus om van Punta Arenas naar Ushuaia te komen... Het einde van de wereld is redelijk ver weg!

Vanuit Chili moeten we opnieuw de grens oversteken om terug te keren in Argentinië. Het interessante van de grensovergang (dezelfde als toen we van El Calafate naar Puerto Natales gingen) is dat de grens van Chili en Argentinië 14 kilometer uit elkaar ligt met een soort niemandsland waar alleen maar schapen lopen. Bij de grens zie ik dat de dame die voor mij zit een Nederlands paspoort heeft. In de bus raak ik dan ook met haar in gesprek. Het is leuk om weer even Nederlands te praten.

De busreis van vandaag duurt wel heel lang, mede omdat Myra ons steeds verkeerde informatie geeft. Ruim 4 uur ná het vertrek uit Punta Arenas stappen we op een veerboot voor de oversteek van de Straat van Magellan naar Cruce Ponta Delgada. We zien een paar keer zwart-witte Commerson dolfijnen zwemmen. Ze zwemmen een tijdje mee in de golven van de boot. Ze zijn klein, ongeveer 1,5 meter lang, hebben een zwarte kop en een wit lichaam en komen maar heel even boven het water om te ademen. Toch slaag ik er in om een paar foto's te nemen.

Na nog een korte stop bij een benzinepomp waar ik snel een broodje koop en een paar foto's maak van een hele oude Ford, arriveren we om 21.00 uur in Ushuaia. Het is hier nog steeds licht.

Ushuaia heeft een onverstelbaar mooie ligging, namelijk in een gebied aan het einde van de wereld; het land van de stoere gaucho's, waar Zuid-Amerika ophoudt te bestaan. Deze streek heet Tierra del Fuego, oftewelVuurland. Toen de eerste zeereizigers vanuit Europa door het Beagle-kanaal voeren en enorme kampvuren van de Indianen zagen, gaven ze het gebied zijn huidige naam. Sinds het toerisme naar Antarctica zo'n tien jaar geleden begon, is Ushuaia uitgegroeid tot een havenstad met 60.000 inwoners. Je kunt hier trouwens ook op een cruiseschip stappen en de tocht naar Antarctica maken.

Samen met Steve ga ikhet stadje verkennen en we gaan op zoek naar een restaurant. We komen terecht in een All you can eat-restaurant waar je onbeperkt kan eten van het buffet en van de BBQ. Terug in het hotel blijkt dat we vanuit het restaurant op de bovenste verdieping een wijds uitzicht hebben op het stadje, het Beagle kanaal en de besneeuwde bergen achter het hotel.

Woensdag 3 december 2008 - Ushuaia en Beagle channel

De volgende dag maken we een boottocht over het Beagle kanaal. Onze gids Daniela vertelt veel over het kanaal, de wilde dieren, planten en de oorspronkelijke bewoners van dit gebied.

Het Beagle kanaal was voorheen onderdeel van de belangrijkste scheepvaartroute tussen de Stille en Atlantische Oceaan voordat het Suezkanaal voor de scheepvaart beschikbaar kwam. De Argentijns-Chileense grens loopt langs het kanaal en door het belang van het Beagle Kanaal is de grens altijd onderwerp van discussie. De twee landen kwamen in de jaren '70 bijna met elkaar in oorlog door een discussie over de controle van een paar eilanden langs het kanaal. Er gebeurt hier nu niet meer zoveel, behalve dan dat de officieren bij de marinebasis aan de Chileense zijde in Puerto Williams continu 'op scherp' staan.

Als onze boot de haven heeft verlaten, zien we al grote vogels in het water zitten. Het blijken Albatrossen te zijn. Telkens als de boot in de buurt dreigt te komen van deze grote vogels vliegen ze weg, maar het opstijgen is een heel schouwspel. De grote vleugels maken veel geluid en de Albatros heeft een flinke afstand nodig om het water uit te komen. Hij maakt dan ook vele stappen op het water voordat hij de lucht in gaat.

We varen langs het eiland Isla de los Pájaros dat bedekt is met nestmateriaal, aalscholvers en hun guano ... de toppen van de rotsen zijn bedekt met witte vogelpoep en we ruiken het zelfs op de boot. Er leven hier twee soorten aalscholvers; ze zijn beide zwart-wit en hebben de neiging samen te nestelen. Ze zijn moeilijk van elkaar te onderscheiden, tenzij je ze van dichtbij bekijkt. De hoeveelheid wit op hun kop is namelijk verschillend.
Op het eiland Isla de los Lobos zien we een kolonie zeeleeuwen en aalscholvers. We zien ook een kolonie Rotsaalscholvers. Die kunnen we herkennen aan het rood rond hun ogen. Deze soort maakt nesten van gras en vogelpoep op de randen van de kliffen. Andere aalscholvers maken nesten van alleen vogelpoep op de vlakke en bovenste gedeeltes van het eiland. Ik vang een glimp op van een paar kuikens in de nesten. Andere vogels die we deze dag zien zijn Skuas (vijanden van de aalscholvers), Zuid-Amerikaanse sterns en ganzen met jongen op sleeptouw.

We varen rond Les Eclaireurs Lighthouse die nu op zonne-energie werkt. Vroeger kwam hier tweemaal per dag om het licht aan en uit te doen. Vóór die tijd leefde iemand op het eiland om de vuurtoren te bedienen. De vuurtoren helpt zeelieden om de zogenoemde rode zone te bepalen. In deze zone varieert de diepte tussen de eilanden sterk. Grote schepen moeten in een wijde boog om de eilanden heen varen om te voorkomen dat ze vastlopen.
Op het bovendek kijk ik een tijdje naar de dieren en neem ik foto's. De warme chocolademelk en de koekjes die vervolgens binnen geserveerd worden zijn zeer welkom.

Vervolgens gaan we voor een korte wandeling aan land op één van de eilanden. We zien gebieden waar de oorspronkelijke bewoners gaten in de grond groeven. Hier ontstoken ze hun vuren en langs de randen van deze gaten gooiden ze hun afval. Je kan hier en daar nog steeds stukjes van schelpdieren en visgraten vinden. Deze oorspronkelijke mensen liepen naakt rond en sliepen op de grond in de sneeuw. Ze smeerde zichzelf in met zeehondenvet ter bescherming tegen de kou.
De gids wijst ons ook op de verschillende planten die langs de weg groeien. We zien de Calafate-plant met bessen, wilde orchideeën etc. Als ik terugloop naar de boot zie ik enkele duikers op het strand staan. Ik vraag of het mogelijk is om hier te duiken en krijg een bevestigend antwoord. De groep staat alweer op mij te wachten, dus de duiker roept de kapitein van ons schip iets toe. Later krijg ik van de kapitein een naam en telefoonnummer met het verzoek om dit nummer vanavond te bellen als ik wil duiken.

Terug op de boot wordt er koffielikeur geserveerd. Deze likeur is door de schipper in hoogsteigen persoon gebrouwen. Gelukkig drink ik geen alcohol. Aan de gezichten van de groepsleden te zien is het drankje niet zo heel lekker. 's Middags probeer ik met korting nog een ander toertje te boeken. Vanuit Ushuaia is het ook mogelijk om een pinguïnkolonie te bezoeken en tussen de pinguïns te wandelen. Ik vind de trip echter te duur en een te lange en omslachtige reis om pinguïns te zien. Ik denk dat deze trip niet zo heel veel meer toevoegt aan wat ik al heb gezien.

's Middags loop ik de Avenida San Martín (de belangrijkste straat in de stad) helemaal uit in de richting van de bergen in de hoop de kabelbaan te vinden. Na een tijdje heuvel op gelopen te hebben, heb ik er genoeg van. Het lopen gaat nog steeds niet erg gemakkelijk.
Terug in de winkelstraat Avenida San Martin eet ik een heerlijk schepijsje met verschillende smaken en in het hotel skype ik een lange tijd met Rosalie. Met de webcam laat ik haar meegenieten van het weidse uitzicht.

's Avonds hoor ik van een groepsgenoot dat hij op de TV heeft gezien dat er iets werd gezegd over de concerten van Madonna in Buenos Aires. Snel zoek ik op internet informatie en... ja hoor, het concert van zaterdag 6 december waar ik een kaartje voor heb, gaat niet door en is verplaatst naar maandag 8 december. Ik ben dan al vertrokken uit Buenos Aires. Dit is een grote teleurstelling na al die voorpret die ik had en de moeite die ik heb gedaan om een kaartje te bemachtigen. De internetsite van Tickettec is alleen in het Spaans, dus hoe ik mijn geld terugkrijg is nog de vraag. Overigens blijkt Madonna nu wel een concert op vrijdag, de dag dat wij aankomen in Buenos Aires te geven. Misschien lukt het wel om mijn kaartje te ruilen voor een kaartje van dit concert.

's Avonds bel ik de divemaster en spreek ik af om morgen te gaan duiken. Had ik maar nooit gebeld... Later meer hierover.

Meer foto's zijn te bekijken op
http://www.traveljunkies.nl/zuid-amerika/5%20argentinie/fotoseries/32%20Ushuaia/index.html en http://www.traveljunkies.nl/

Puerto Natales

Vrijdag 28 november 2008 - Puerto Natales

Vandaag start de kampeer- en hiketocht in Parque Nacional Torres del Paine (Chili).
Vanuit Puerto Natales gaan we met een busje op pad. De ruim 2,5 uur durende tocht is adembenemend. Op onze weg naar het park passeren we de meren Lago Porteño en Lago Toro. Wat een prachtige vergezichten op de meren en de bergen!

Als we aankomen bij de kade van Lago Peohé, bij de catamaran die ons in 30 minuten naar de camping gaat brengen, krijgen we onze lunchboxen en een zak noten en krenten aangereikt. We missen de boot van 12 uur die te vroeg vertrekt omdat de boot vol zit. We moeten ruim een uur wachten en besluiten alvast te beginnen aan onze lunchpakketjes.

Als de boot terug is, gooien we onze rugzakken in de punt van de boot en zoeken een plekje op het bovendek. Op de boot is het fris. Mijn nieuwe windjack zit lekker en doet zijn werk, de handschoenen kunnen aan en mijn nieuwe Patagoniëmuts gaat op. Ik zie er niet uit.
Vanaf het bovendek maak ik weer veel foto's: van de riviertjes die het meer instromen, de karakteristieke bergtoppen (de Torres) en de besneeuwde bergen. Ik ben op weg naar een nieuw avontuur...

Op de camping Refugio y Ruimte de Acampar Paine Grande staan onze kleine Northface tentjes met slaapmatjes al klaar. Ik ga snel nog even naar het toilet, berg de spullen in de tent op, trek mijn hikingspullen aan en vul mijn waterflessen. Nu gaat het echte werk beginnen. Als iedereen (eindelijk) klaar is starten we met de hike. Wij nemen de Pehoé Gray-trail die ons naar Lago Gray en de Glaciar Gray leidt. De wandeling is redelijk eenvoudig. Het doel van de wandeling is het uitzichtpunt op de Glaciar Gray. Cem (onze gids) heeft ons echter gewaarschuwd; we beginnen de eerste dag met de makkelijkste wandeling. Hierna zal het moeilijker worden.

Na een paar honderd meters laat Nancy het al afweten en haar zoon Justin en Myra gaan met haar mee terug. Ook mijn eerste half uur gaat moeizaam door de blaren op mijn voeten. Op een gegeven moment lukt het mij om door de pijn heen te lopen en doen mijn voeten alleen zeer als de grond oneffen is of als ik op een steen stap.

Het eerste gedeelte wandelen we door een vallei waar de struiken prachtig in bloei staan met rode bloemen (Firebush). Langs de kant van het turkoois gekleurde meer zitten een paar ganzenpaartjes. De zon schijnt, maar er staat nog wel een stevige wind.
Onze eerste uitkijkpunt is bij Laguna Los Patos. Het gaat steeds harder waaien en Cem zegt dat de wind nog zal aanwakkeren. We zien Firebush, Calafate, stekelig beuken en wilde orchideeën.

Lago Gray heeft een groene kleur en er drijven ijsbergen in. Er groeien geen planten en er zwemmen geen vissen in dit meer. Door het gruis van de gletsjer is het water namelijk troebel en er schijnt te weinig zonlicht in het water.

We wandelen verder naar het uitzichtpunt op Glacier Gray. Vanaf dit punt hebben we een mooi uitzicht op de gigantische gletsjer met drie tongen. In het meer drijven grote blauwe ijsbergen die zijn afgebroken van de gletsjer. Op het uitzichtpunt waait het zo hard dat je je benen flink uit elkaar moet zetten. Doe je dit niet, dan wordt je omver geblazen.
Ook Justin komt alsnog aangewandeld en wordt met gejuich ontvangen. Nadat hij zijn moeder heeft teruggebracht, heeft hij de tocht in zijn eentje volbracht. Nu hoeven we alleen nog maar twee uur terug te lopen naar de camping. Gelukkig wel met de wind in onze rug.

Terug op de camping ben ik blij dat ik mij lekker kan opfrissen en droge, warme kleding kan aantrekken. Wat ben ik blij dat ik na 4 uur wandelen mijn schoenen kan uittrekken. Vanuit onze tent hebben we een helder uitzicht op de Torres. Dit is nog eens een slaapplek met uitzicht!

's Avonds krijgen we in een aparte zaal op de campground eerst een snack aangeboden; blokjes kaas, chips en wijn. Daarna wordt een bord volgeschept bij het buffet.
Na het eten houd ik het voor gezien. Hoewel het hier nog laat licht is, kruip ik met trainingsbroek en T-shirt aan diep in mijn warme slaapzak met capuchon. Ik ben helemaal voorbereid op een koude nacht. De voorspelling is dat het vannacht -3 graden wordt.

Als ik 's nachts echter wakker word, heb ik het snikheet. De slaapzak werkt goed en mijn kleding gaat uit.

Morgen is het weer vroeg dag voor een lange wandeling en klim. We gaan de Torres van dichterbij bekijken in de Franse Vallei.

Zaterdag 29 november 2008 - Puerto Natales

Vandaag gaan we op pad voor een lange dag wandelen naar de Franse Vallei, een tocht van ongeveer 8 uur. De dag begint fris, maar zodra de zon doorkomt is het al snel lekker warm. Het weer is perfect om te wandelen. Het is een beetje bewolkt, af en toe schijnt de zon en er is weinig wind.

We gaan vandaag wandelen in de French Valley. Dit deel van het park werd geschonken door een Fransman die een Estancia (ranch) in deze regio had. Het park werd opgericht in 1959 en begon met het Lago Gray gebied. In de afgelopen 20 jaar is het park gegroeid mede doordat verschillende bedrijven en private partijen grond hebben gedoneerd.

De Torres lijken aan het begin van de wandeling mijlenver weg te liggen. Moeten we daar helemaal naar toe (en weer terug) wandelen? De eerste 2 uur van de hike zijn redelijk makkelijk. Het pad stijgt en daalt wat, we wandelen door bossen en langs een uitgestrekt meer. We kruizen een leuke gammele hangbrug en arriveren op Campamento Italiano. Er zijn veel campings in het park die namen van verschillende landen dragen. Deze campings danken hun namen aan de verschillende internationale expedities die hier als eerste waren.

Het laatste gedeelte is echt pittig; we beklimmen stenen en moeten bijna op handen en voeten omhoog klimmen langs de Rio del Frances. We horen regelmatig een hard geroffel en denken allemaal dat het onweer is. Cem verzekert ons dat het geen onweer is, maar dat we het verschuiven en afbreken van stukken ijs van de gletsjer horen. 's Middags, bijna op het verste punt, voel ik dat ik over mijn grenzen ga. Ik ben duizelig en behoorlijk moe, maar het verste punt haal ik wel. Ook vanaf dit uitzichtput hebben we weer een prachtig uitzicht op een immense gletsjer, maar nu van veel dichterbij. Het is geweldig, zeker met de zon erbij. Het geeft een voldaan gevoel om na al die inspanning te genieten van het uitzicht.

Een aantal mensen van de groep besluit nog een andere weg in te slaan om te proberen de onderzijde van de gletsjer te bereiken. Helaas voor hen komen ze er na een half uurtje wandelen achter dat ze de rivier niet kunnen oversteken en dus niet bij de voet van de gletsjer kunnen komen. Ik wandel alvast met een aantal groepsgenoten terug naar de Italiaanse camping.

Op weg naar de camping wandelt er een Nederlands stel voorbij die met volle bepakking op pad zijn. Zo te zien doen zij een meerdaagse trekking en overnachten zij op de campings. Op de weg terug begint het te regenen en wordt het behoorlijk fris. Ik trek mijn regenponcho aan en besluit - ondanks de pijn in mijn voeten - stevig door te stappen. Op een gegeven moment haal ik het Nederlandse stel in en raak ik in gesprek met de jonge dame. Ze blijkt enkele weken geleden begonnen te zijn aan een 'speciale reis'. Ze verwacht 9 maanden onderweg te zijn. Ze vertelt dat ze een aantal zaken moet afsluiten. Ik vraag natuurlijk niet wat dit is, maar we babbelen wat over de landen die ze gaat bezoeken. We stappen behoorlijk door. De regen en de pijn ben ik even vergeten. Als de regen meer dan een 1,5 uur aanhoudt, weet ik het zeker: hiken is alleen leuk zonder regen, wind, pijn in je voeten en als je niet dezelfde weg terug hoeft te lopen. Geef mij maar zon, zee, strand en een mooie onderwaterwereld.

Hoe dichter ik bij de campground kom, hoe sneller ik ga lopen. Ik wil deze tocht beëindigen en mijn schoenen uittrekken. Ook Steve, die al een paar dagen grieperig is, lijkt wel vleugels te hebben gekregen. Hij liep de hele dag liep achter de groep aan en iedereen maakte zich zorgen of hij het wel zou redden. Nu loopt hij nog vóór mij en is hij in geen velden of wegen te bekennen.

Als ik op de camping arriveer, stopt het met regen. In de campingwinkel koop ik een grote reep chocolade en een 2 liter fles frisdrank. Zo, dat heb ik wel verdiend na 8 uur strompelen. Als ik enigszins ben bijgekomen, schone kleding heb aangetrokken en alle spullen zijn gepakt voor het vertrek met de boot naar een andere campground, merk ik dat ik ongelofelijk moe ben. In een opwelling vraag ik aan Steve of hij nog zin heeft in nog een dag kamperen en hiken. We kijken elkaar aan en schudden tegelijk NEE. Als ik aan het Nederlandse stel vraag hoe zij, nadat de ferry heeft aangemeerd, verder reizen naar Puerto Natales, blijken zij in een gehuurde auto rond te reizen. Als ik vertel dat ik ook terug wil naar Puerto Natales, bieden ze mij spontaan een lift aan. Ik besluit het aanbod aan te nemen. Ik ga vanavond niet meer kamperen en ga morgen niet nog een dag hiken. Het klinkt heel soft, maar ik trek het na 2,5 maand met veel inspannende reisdagen en veel activiteiten niet meer. Mijn voeten doen ook zo'n zeer. Ook Steve wil stoppen en gelukkig mag ook hij mee terug rijden.

Als ik mij eindelijk officieel voorstel aan het Nederlandse stel, valt de mond van de vrouw open en vertelt ze me een verhaal waar ik nog steeds kippenvel van krijg. Zij (Esther) was 2,5 jaar geleden ook in het park met haar toenmalige vriend/verloofde Leo. Ze deden een meerdaagse trekking en overnachtten in een tentje op een camping. Vroeg in de ochtend brak er door de harde wind een grote tak van een boom, die boven op hun tentje viel. Haar vriend was zwaargewond aan zijn hoofd en raakte in coma. Enkele andere hikers hebben uiteindelijk de tak kunnen verwijderen en ze uit hun tent gehaald. Leo is op een deur (!) vanaf de camping naar het meer vervoerd omdat er geen stretcher beschikbaar was. Met een speciaal opgeroepen boot is hij naar het ziekenhuis in Puerto Natales gebracht, waar ze niets voor hem konden doen. Daarna is hij naar een ander ziekenhuis gebracht. In totaal heeft het 18 uur geduurd voordat hij geholpen kon worden. Esther is lange tijd in Chili gebleven en heeft steun gehad van verschillende mensen. Leo heeft in Nederland lange tijd revalidatie gekregen (mede van Esther) en is helaas niet helemaal hersteld van dit bizarre ongeluk. Hij heeft ernstige geheugenproblemen. Esther is nu in Chili om het vele verdriet een plaatsje te geven, de gebeurtenis te verwerken en de mensen te bedanken die voor haar klaar stonden.

Esther heeft haar ervaringen en gevoelens op haar site gepubliceerd

Op de 2,5 uur durende terugrit vanaf de Ferry naar Puerto Natales spreken we nogmaals open over haar verhaal (nu in het Engels zodat Steve het ook verstaat). Esther blijkt bij Amev gewerkt te hebben, maar haar contract werd niet verlengd. Alec, haar huidige partner, die momenteel de auto bestuurt, werkt ook bij Amev/Fortis. Pas 's avonds tijdens een etentje in een restaurant kom ik erachter dat Alec bij de Arbodienst van Fortis werk(te) en hij Rosalie kent. Wat is de wereld toch klein. In één week tijd kom ik in Puerto Natales bekenden tegen. En dan te bedenken dat je waarschijnlijk andere bekenden net mist tijdens je reis.

Het hostel waar de rest van de groep morgen aankomt, blijkt volgeboekt. Steve en ik vinden op enkele blokken afstand een ander hostel waar we gastvrij worden ontvangen door de Engels sprekende eigenaar. We krijgen een prima kamer met twee grote bedden, hebben de beschikking over twee badkamers en het ontbijt en internet is inclusief. En dat voor 10.000 peso p.p. Zo, dat slaapt veel lekkerder dan op een dun matje op een oneffen grond in een veel te kleine tent.

Zondag 30 november - Puerto Natales

Aan de eind van de ochtend checken we uit en kunnen we gelijk onze kamer in in het groepshostel. Ik neem het er vandaag goed van. In de supermarkt koop ik broodjes, een blikje vis, drinken en snacks. Aan de rand van het meer zoek ik een lekker plekje in de zon en gun ik mijn voeten een paar uurtjes rust. Schoenen en sokken uit en lekker met mijn blote voeten in de lucht. Het is heel jammer dat ik de laatste hikedag mis, maar ik heb er (op dit moment) wel vrede mee. Ik mis de zware wandeling van circa zes uur die naar de het uitkijkpunt van de Torres leidt.

's Avonds komt de groep uitgelaten en vermoeid terug. Gelukkig voor hen was het een prachtige dag en heeft de hele dag de zon geschenen. De tocht naar Torres del Paine (3 rotstorens) was erg zwaar, maar zeer de moeite waard. Enkele groepsleden hebben tijdens de zware klim regelmatig aan opgeven gedacht. Cem heeft ze er echter doorheen gesleept. Ik baal nu echt dat ik deze tocht niet mee heb gemaakt, maar probeer het te relativeren door te denken dat ik de tocht niet had kunnen volbrengen en dat ik wel mooiere dingen tijdens deze trip heb gezien dan drie rotspunten ;-)

Meer foto's zijn te bekijken op http://www.traveljunkies.nl/

El Calafate - Parque Los Glaciares

Woensdag 26 november 2008 - El Calafate

Vandaag staat een bezoek vanuit El Calafate aan het zuidelijk gedeelte van het Parque Los Glaciares naar de Glaciar Perito Moreno op het programma,

Tijdens het ontbijt chat ik nog even met Roos via Hyves. Aangezien de teksten met enige vertraging binnenkomen, verloopt het niet helemaal probleemloos. Ik wil afsluiten want de groep staat al klaar om te vertrekken en in mijn haast vergeet ik de tweede batterij van de Canon camera mee te nemen. Gelukkig ben ik wel zo slim om de batterij die de hele nacht op de oplader heeft gelegen mee te nemen.

Onze gids voor vandaag is Cecilia. Op de pampa op weg naar de gletsjer zien we condors en andere roofvogels zoals de Karakara. Als ik een foto wil nemen, werkt de camera niet. De batterij is leeg, ondanks dat deze de hele nacht op de oplader heeft gelegen! Precies als ik maar één batterij bij me heb, overlijdt de enige batterij! Shit, shit, shit. Ik zal mij vandaag moeten behelpen met mijn Olympus compact camera.

Cecilia is een Portugees met Welsh bloed. Ze verhuisde zo'n 6 jaar geleden naar El Calafate. In Patagonië wonen veel mensen van Welsh en Ierse afkomst. Ze vertelt dat, als je een gids in het nationaal park wil zijn, je minstens een bachelor in toerisme moet hebben. Ook Mariano, de buschauffeur en eigenaar van een toeristenbureau heeft zijn mastersdegree in de toeristische sector moeten halen voordat hij zijn eigen bedrijf kon starten.

Cecilia vertelt met erg veel humor over de verschillende dieren in deze regio. Ten eerste leeft hier de Upland Goose. Deze vogels blijven hun hele leven als een stelletje bij elkaar. Als de vrouw overlijdt, blijft de man de rest van zijn leven alleen. Als het mannetjes echter sterft, zoekt het vrouwtje snel een ander jong mannetje. Het mannetje doet al het werk: hij bouwt het nest en verzorgt de jongen. Wat de vrouwtjes de hele dag doen, is niet duidelijk. Volgens Dan doen ze hetzelfde als de vrouwen van het menselijke geslacht: heel de dag beppen en lekker shoppen...

Verder leeft hier nog een kleine struisvogelachtige vogel, de Nandoe. Een 'gezin' bestaat uit een mannetje met 4 à 5 vrouwtjes. Het mannetje zorgt voor het nest zodra de eieren zijn gelegd en het mannetje is ook verantwoordelijk voor het verzorgen van de jongen.

We zien Andes-condors vliegen. Ze hebben een spanwijdte van 3 meter. Normaal leven ze alleen in de hoge bergen omdat ze bijna niet kunnen vliegen en thermiek nodig hebben om te kunnen zweven. De straffe wind in Patagonië zorgt er echter voor dat ze ook hier zonder al te veel inspanning kunnen opstijgen. Ze jagen niet, maar voeden zich met kadavers. Door het grote aantal schapen op de pampa's hebben ze hier voldoende te eten.

Toen de Welsh schapenhouders zich in het gebied vestigden, werden de condors verantwoordelijk gehouden voor de dood van de schapen. De boeren zagen namelijk Condors naast de dode schapen zitten. Er zijn dan ook veel condors afgeschoten. Later bleek dat de Poema verantwoordelijk was voor de dood van de meeste schapen. Condors wachten twee dagen bij een dood schaap voordat ze ervan eten. Dit komt doordat een verse dood schaap veel roofdieren aantrekt die ook voor de condor gevaarlijk zijn (zoals poema's en vossen). De Condor is op de grond erg traag en heeft een aanloop en een verhoging nodig om op te stijgen.

Naast de wilde dieren, leren we ook een beetje over het enorme verschil in neerslag die hier valt. Op de Patagonische steppe valt circa 300 mm per jaar, maar boven op de toppen van de bergen valt wel 1.600 mm per jaar. Mede door de grote hoeveelheid neerslag, de koude wind en de lage temperaturen ontstaan de grote gletsjers.

El Calafate is opgericht als een tussenstop voor de schapenhouders die tijdens de 4-maanden overland trip wol met paard en karren naar de Atlantische kust brachten. Voorheen was het een dorpje met een simpel hotelletje. De boeren konden er eten, overnachten en de paarden konden even rusten voor de lange ruige rit met de zware last.
De bevolking is exponentieel toegenomen in de afgelopen jaren. Toen Cecilia aankwam in 2000 was El Calafate een stad met slechts ongeveer 3.000 mensen. Nu wonen er in de zomer 20.000 mensen en in de winter 11.000 mensen in de stad.
Tot 1980 waren de mensen in de stad afhankelijk van hout als brandstof voor het verwarmen van de huizen. Later gingen ze over op het gebruik van gasflessen en pas in 2006, dat wil zeggen 2 jaar geleden, zijn ze aangesloten op het aardgasnet!

De rit over de pampa en door de bergen is adembenemend mooi; helder rode bloemen uit de firebush, het groen van de bomen, het blauwe meer, de blauwe lucht met spierwitte wolken en de met sneeuw bedekte bergtoppen... De natuur op zijn mooist.

Als we het park binnen rijden zet Cecilia een spannend muziekje op en wordt er afgeteld: 10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1. De chauffeur rijdt precies op tijd de bocht om. Wauw wat een uitzicht op de immens grote gletsjer! Tijd voor een fotostop. De afstand naar de gletsjer is voor mijn compact camera echter te groot om mooie foto's te maken. Tandenknarsend bekijk ik de gletsjer.

De belangrijkste attractie van deze dag is Glaciar Perito Moreno. De gletsjer is genoemd naar de Argentijnse explorer/geoloog/natuurkenner Moreno, die naar Patagonië was gestuurd om te helpen om de grens tussen Argentinië en Chili te bepalen. Hij kreeg de titel Perito (hoogleraar/deskundige) voor al het werk dat hij deed.
De gletsjer wordt ook gevoed door de Patagonische Southern Icefield Glaciar Viedma. Maar in tegenstelling tot Glaciar Viedma en enkele andere gletsjers, is de omvang van Glaciar Perito Moreno stabiel. De andere gletsjer slinken. Glaciar Perito Moreno is het niet de grootste gletsjer in dit gebied, maar wel de meest beroemde vanwege 'de Brug' en de 'Big Break'-verschijnselen.

De Perito Moreno gletsjer verplaatst zich zes meter per dag en je hoeft niet zo lang te wachten om getuige te zijn van enorme brokken ijs die afbreken en met donderend geraas in het meer storten. Een werkelijk uniek en adembenemend natuurschouwspel wat je niet snel vergeet. Onderaan de gletsjer raakt het ijs een schiereiland en ondervindt de gletsjer veel tegendruk door het opstuwende water. Van onderaf breekt het ijs af waardoor er een gat ontstaat en uiteindelijk een tunnel/brug. Uiteindelijk stort de brug in en dit noemen ze ‘The Big Break'. De frequentie van dit verschijnsel is circa 4 jaar. Sinds de Big Break in 2004 is de frequentie echter verandert naar 2 jaar. De laatste Big Break was in februari 2008. In de souvenirshop zijn foto's en kaarten te koop van deze grote knal.

Als we op de parkeerplaats arriveren, kunnen we bijna niet wachten om de boardwalk op te rennen. Deze wandelpadden zijn aangelegd tegenover de gletsjer(s) zodat je ze kan bewonderen en fotograferen. Het wandelpaden is momenteel ongeveer 2,5 kilometer lang en je kan zowel de noordelijke, als de zuidelijke helling van de gletsjer bekijken. De noordelijke helling is het best te zien. Ze breiden de boardwalk nog flink uit. Binnenkort is het mogelijk om vanaf deze plaats met een rondvaartboot naar de Noordhelling te vertrekken en hier wordt ook een groot nieuw restaurant gebouwd. Binnen enkele maanden is het wandelpad circa 7 kilometer lang!

Nadat we een groepsfoto hebben gemaakt (zonder Steve, die was nergens te bekennen) staan we een tijdje bij de noordzijde aandachtig te luisteren en te kijken.

Regelmatig kraakt de ijsmassa en stort er een groot stuk ijs in het water. Ik probeer nog iets te vinden: mensen met een Canon digitale camera. In mijn beste Spaans vraag ik ze of ik even hun (reserve)batterij mag lenen, omdat mijn batterij is overleden. Het lukt mij drie keer om een batterij te lenen, zodat ik toch snel heel veel foto's kan nemen van de gletsjer de Canon.
De zon schijnt, het is lekker warm en ik wandel in mijn poloshirt rond.

Na een snelle lunch verzamelen we ons om een boottocht naar de noordzijde van de gletsjer te maken. Op het bovendek is het inmiddels behoorlijk fris geworden. Tijd om mijn Fleecejas aan te trekken. Het is behoorlijk indrukwekkend om de gletsjer vanaf de boot van redelijk dichtbij te kunnen aanschouwen.

De gletsjer is zo'n 15 verdiepingen hoog en de gehele gletsjer heeft ongeveer de grootte van de stad Buenos Aires. De boottocht duurt meer dan een uur en de meeste tijd liggen we dicht bij de gletsjer. Ons wachten werd beloond... met een daverend geroffel en geraas breekt er een gigantisch stuk ijs af. Het ijs verdwijnt onder water om vervolgens weer voor een groot gedeelte boven te komen drijven. Gelukkig zitten we op een redelijke grote boot. Er komt namelijk een grote golf onze kant op. We zijn allemaal erg blij dat we getuige mochten zijn van deze gebeurtenis. Iedereen heeft een grote grijns op het gezicht.

Volgens het programma zouden we meer dan 4 uur bij de gletsjer verblijven en iedereen vroeg zich af wat we nu zo lang bij de gletsjer moesten doen. Nu is echter iedereen teleurgesteld als we vertrekken.

Ik laat mij afzetten in het centrum van El Calafate en ik koop een hele nieuwe winteruitrusting: een windjack, handschoenen, muts en een paar warme thermosokken. Mijn kampeeravontuur kan beginnen. Morgen vertrekken we naar Puerto Natales waar ons kampeer- en hikeavontuur begint. Op een terras eet ik - zittend in de zon - nog een heerlijk ijsje, ik koop in de supermarkt brood en een blikje tonijn en strompel vervolgens terug naar het hotel om deze vanavond niet meer te verlaten. Lekker een avondje voor mijzelf: foto's bekijken, foto's verwerken en internetten. Van Dan en Steve krijg ik gelukkig nog een groot aantal foto's van deze dag. Wat een relaxt einde van een fantastische dag!

Donderdag 27 november 2008 - Puerto Natales

We reizen naar Puerto Natales met een luxe public bus. Er is zelfs een toilet aan boord. We verlaten Argentinië en reizen (terug) naar Chili. Puerte Natales ligt aan groot meer met uitzicht op de besneeuwde bergtoppen van het natuurpark Torres del Paine, één van de meest vermaarde Chileense natuurgebieden. Het is de bedoeling dat we gedurende drie dagen in het park verblijven. De bergen zijn door ijs gepolijste monolieten omgeven en is beroemd is om zijn gletsjers, turquoise meren en bijzondere dierenwereld.

De buschauffeur zet ons voor de deur van het Hostal af. Ik ga direct het centrum in om geld te pinnen, de was weg te brengen en een slaapzak te regelen. Om 19.00 uur heb ik een afspraak bij het trekkingsbureau voor de informatie voor de komende dagen. Als ik langs een restaurant loop en naar binnen kijk, zie ik twee bekenden zitten. Het zijn Harry en Anneke, een stel dat we dit jaar op de Filippijnen hebben ontmoet. Ik ren even naar binnen en vraag of ze hier nog even willen blijven zodat ik na mijn sessie nog even met ze kan praten.

Cem, de locale berggids (die oorspronkelijk uit Turkije komt) geeft informatie over het kamperen in Parque Nacional Torres del Paine. Hij weet ons allemaal enthousiast te krijgen over de reis en dit terwijl we gaan kamperen in kleine tentjes, het weer onvoorspelbaar is en we elke dag uren moeten lopen. Is dit vakantie en leuk?

Na de briefing loop ik snel terug naar het restaurant waar ik gezellig met Harry en Anneke eet.

Meer foto's zijn te bekijken op:
http://www.traveljunkies.nl/zuid-amerika/5%20argentinie/fotoseries/28%20El%20Calafate/index.html en op http://www.traveljunkies.nl/

Hiken in El Chalten

Maandag 24 november 2008 - Hiken in El Chalten

Vandaag wordt onze eerste lange hikedag. Bij het restaurant bij de hostel kopen we lunchboxen. Al met al loop ik toch met een behoorlijk zware dagrugzak. Ik heb twee fotocamera's, een notebook, regenkleding en een lunch bij mij. Gelukkig hoeven we maar weinig drinken mee te nemen want het water in de riviertjes en beekjes is hier zo zuiver dat we dit rechtstreeks vanuit de bron kunnen drinken. Bijvullen van de waterflessen is dan ook geen probleem.

We beginnen de dag droog, maar het mist wel een beetje. We wandelen van de hostel naar een houten poort waar de echte hike kan beginnen. De blaren onder mijn voeten doen in het begin wel pijn, maar gelukkig kan ik er aardig doorheen lopen.

Volgens Fabio is het weer goed genoeg om ons oorspronkelijke plan uit te voeren; een 30 kilometer lange heen-en-weer wandeling naar Lago Tres.
De eerste 30 minuten zijn al gelijk heftig; het pad loopt gelijk zigzaggend de berg op. Het landschap is prachtig en we hebben mooi uitzicht over het dorpje en de Rio de las Vueltas (rivier van de bochten). Tijdens de eerste fotostop zien we gelijk al twee condors zitten op de bergwand. Na het eerste steile gedeelte gaat het parcours over in een relatief vlak gedeelte en we wandelen gedeeltes door het bos. Het is een hele mooie omgeving. Helaas blijven de punten van de berg Fitz Roy achter de bewolking verborgen. Men zegt dat je de berg op een heldere dag bijna gedurende de gehele wandeling ziet.

Fabio wijst ons op de Calafate-plant. Deze plant heeft dezelfde naam als de stad waar we verblijven (of zou het andersom zijn). Het is een kleine struik met kleine donkergroene blaadjes, scherpe doornen en kleine, belvormige bloemen. De plant produceert ook kleine besjes waar onder andere jam van wordt gemaakt. Volgens de overlevering kom je op deze locatie terug als je de besjes eet...

Plotseling verandert het weer. Er komt meer wind en het begint licht te regenen.
We wandelen door een gebied dat deel uitmaakt van een rivierbedding, die nu bijna droog staat en hier en daar nog wat modderige passages geeft. In de natte gedeeltes moeten we het water via balken en planken oversteken. Niet super moeilijk, maar voor sommige reisgenoten genoeg om minimaal één natte schoen en voet op te lopen. Tegen de tijd dat we het basiskamp bereiken, regent het behoorlijk hard en is het erg koud geworden. Hier begint de beklimming van de beroemde Mount Fitz Roy.

Ik vraag aan Mayra, onze tourguide, of ik mijn klokhuis (organisch afval) mag weggooien. Net als zij de vraag bevestigend beantwoordt, loopt er een parkranger langs die zeer gepikeerd reageert. Het is absoluut verboden om welk afval dan ook weg te gooien, zelfs organisch afval zoals een klokhuis! De locale gids krijgt ook nog een uitbrander van de parkranger omdat we een stukje naast de trail zouden hebben gelopen. Volgens hem zijn onze schoenen goed genoeg om dwars door de modder te stampen en mogen we dus nooit meer van de trail afwijken.

Enkele weken geleden lag hier nog een flink pak sneeuw. Ik heb medelijden met al die hikers die hier in kleine tentjes overnachten in afwachting van beter weer. Mijn vingers zijn zowat bevroren en mijn voeten (en blaren) doen behoorlijk pijn. Ik ben blij dat wij vandaag nog terug wandelen en in onze warme hostel slapen. Op de camping nuttigen we onze lunch en ik kan even Nederlands praten met Pim en Renske (http://www.pimenrens.waarbenjij.nu/).

Fabio twijfelt of we door moeten gaan. Hij gaat op onderzoek uit en komt terug met de mededeling dat het laatste deel van de route is gesloten vanwege sneeuwval. Hij besluit ons naar een alternatieve route te leiden.
We wandelen verder en gaan kijken naar de Glaciar Piedras Blancas. Ondanks de lage bewolking en de lichte regen hebben we een mooi uitzicht op de hoger gelegen gletsjer. We bekijken de gletsjer van verschillende uitzichtspunten en dan is het tijd voor de lange wandeling terug. Op een smal bruggetje komt er vanuit de tegenovergestelde richting een man met twee lama's langs.

Het regent inmiddels niet meer en de regenkleding kan dus uit. Later op de dag gaat zelfs de zon schijnen en wordt het toch nog aangenaam warm. We wandelen terug langs Laguna Capri. Op enkele meters afstand zit een caracara, een roofvogel met opvallende gele poten. Als hij weg vliegt op het moment dat ik een foto probeer te maken, blijkt mijn memorycard vol te zijn.

Het laatste gedeelte van de trip is weer even zwaar als het begin. We wandelen de berg af en nemen de lange weg terug naar de hostel. Ik ben blij als ik mijn schoenen kan uittrekken en onder een warme douche kan stappen. Het was een lange en zware dag (8-9 uur gewandeld), mede door de blaren onder mijn voeten.

's Avonds ontmoet ik samen met Steve een heel aardig Nederlands stel in het restaurant. We hebben allebei reuze honger een bestellen een grote pizza. De echt grote pizza's krijgen we niet op, dus besluit Steve om een doggybag te vragen en de pizza morgen als ontbijt te nuttigen. Op de kamer heb ik een leuk gesprek met Jeff, de Engelsman die 16 jaar geleden naar Nieuw-Zeeland is verhuisd. Het wordt vandaag dus toch weer laat.

Dinsdag 25 november 2008 - Van El Chalten naar El Calafate

Vandaag hebben we in principe een vrije dag. Ondanks de pijn in mijn voeten besluit ik samen met Steve een (korte) wandeling naar een waterval te maken. Andere groepsleden hebben een hike naar de gletsjer geboekt. Het is vandaag zonnig en het waait behoorlijk hard. De toppen van de Mount Fitz Roy zijn vandaag heel goed te zien. Na 3 kwartier wandelen arriveren we bij een verrassend mooie waterval.

We schieten allebei veel foto's en nemen even onze rust. We wandelen nog een stukje verder om de toppen van de Fritz Roy te fotograferen.

We wandelen terug naar El Chalten voor een lekker kop warme chocolademelk en een lunch. Gelukkig hebben we nu de harde wind in de rug.
Na de lunch besluit ik op de heuvel een plek uit de wind en in de zon te zoeken om lekker even te relaxen. Na een half uur op een prachtige plek met uitzicht op het dal, word ik echter al weer onrustig. Ik wandel verder de berg op en heb uitzicht op een mooi dal met een diep ravijn en een rivier. Aan de overzijde zijn een paar kleine watervalletjes.

Na weer een stuk verder geklommen te hebben, verschijnt om de hoek een mooi en helder uitzicht op de Frits Roy en op een grote gletsjer. Ik wacht tot er een paar wolken optrekken voor de mooiste foto's, maar helaas willen de wolken niet wijken.
Ik moet me nu nog behoorlijk haasten om op tijd in de hostel terug te zijn. Ik kan amper meer lopen. Mijn voeten doen zo'n zeer. Ik ben blij als we in de bus zitten en ik mijn schoenen kan uittrekken.

De bus brengt ons terug naar El Calafate waar we in het leuke hostel Cauquenes de Nimez Hosteria-Lodge slapen. Het hostel ligt vlakbij het grote meer, een aantal blokken verwijderd van het centrum. Het hostel ligt ongeveer 25 minuten lopen van de belangrijkste straat in El Calafate en het is redelijk nieuw, maar heeft een zeer rustieke sfeer. Enkele dames van de groep verblijven in een klein huisje aan de overzijde van de straat.

Ik ga weer met een groot gedeelte van de groep eten. Ook hier wordt er laat gegeten; om 23.00 uur zit het restaurant nog vol. Ook dit hostel biedt gratis WiFi, dus het wordt weer behoorlijk laat voordat ik ga slapen.

Meer foto's El Chalten zijn te bekijken op http://www.traveljunkies.nl/zuid-amerika/5%20argentinie/fotoseries/27%20El%20Chalten/index.html en op www.traveljunkies.nl

Patagonië - El Calafate

Zondag 23 november 2008 - El Calafate / El Chalten

Vandaag begint de reis naar Patagonië.
Patagonië is puur natuur en ligt deels in Argentinië en deels in Chili en bestaat uit uitgestrekte pampa's vol bijzondere fauna. Er vliegen grote roofvogels (waaronder Condors), er lopen Guanaco's (Lamasoort) en Nandussen (een struisvogelsoort). Op de ranches worden duizenden schapen en runderen gehouden.

De bergen zijn met de hoog oprijzende rotspijlers indrukwekkend, evenals de enorme ijsgletsjers die zich op en tussen de bergen hebben gevormd. De bergen behoren tot de moeilijkst beklimbare bergen ter wereld en dit komt mede door het onvoorspelbare weer. Hier kan je binnen 10 minuten alle jaargetijden hebben: zon, regen, wind en sneeuw. De wind raast vaak met grote snelheden over het land.

Wij vliegen vanuit Buenos Aires naar El Calafate en zakken vervolgens af naar het einde van de wereld, de meest zuidelijkste stad ter wereld op het uiterste punt van het Zuid-Amerikaanse continent.

De oorsprong van de naam Patagonië is onduidelijk. Er zijn verschillende theorieën: De naam zou de Tehuelche indianen beschrijven, de oorspronkelijke bewoners van dit gebied. Zij zouden nogal groot van stuk zijn geweest vooral hun voetafdruk was indrukwekkend. In dit verband zou de naam Patagonië afkomstig zijn van het Spaanse woord ‘pata' wat voet betekent. Patagones betekent ook mensen met grote voeten. Een andere theorie beweert dat de naam verwijst naar de reus ‘Patagon', een zeer populair personage in sommige romans van vroegere tijden.

Tijdens het inchecken voor de vlucht naar El Calafate heb ik gevraagd om een windowseat. De groep zit op rij 9 en 10 en ik krijg een plaatsje op rij 32. Ik heb inderdaad een windowseat gekregen, maar ik heb bijna geen uitzicht omdat de staartmotor van dit oude vliegtuig voor het raam hangt. Als het vliegtuig met hevige turbulentie (arme Steve) is geland, pak ik mijn spullen en wacht ik totdat de achterdeur van het vliegtuig opengaat. Achter blijkt dat het maar goed is dat iedereen aan de voorkant uit het vliegtuig moet stappen. Als ik namelijk naar voren loop, zie ik de groep nog in hun stoelen zitten. Blijken we een tussenstop in Bariloche te hebben! We zijn dus nog niet in El Calafate. Het is maar goed dat de achterdeur niet open ging, anders had ik zonder groep en zonder bagage in Bariloche gestaan...

Na de landing in El Calafate reizen we in een gecharterde minibus direct door naar El Chalten, een tochtje van 3 uur. Vanuit El Chaltengaan wedekomende 2 dagen hiken in het Parque Nacional Los Glaciares. Het landschap is mooi en afwisselend. We zien uitgestrekte pampa's, gekleurde bergen en uitgestrekte meren. Wehouden een paar fotostops, maar het licht is niet echt geweldig. Het begintal schemerig te worden. We zien ook een aantal guanaco's. Dit zijnnet kleine lama's, maar ze zijn wel schuwer.

Lago Argentino is niet ver van de luchthaven. Het iseen enorm meer meteen mooie blauwe kleur. Dit is het grootste meer van Argentinië en het op drie na grootste meervan Zuid-Amerika. Het meer is langer dan200 kilometer.
We stoppen even bij een kleine restaurantje/camping aan de rivierLa Leona. Buiten waait een koude, stramme Patagonische wind. Hier verblevende beroemde bankovervallersButch Cassidy and the Sundance kid toenze op de vlucht warenrond 1905. Uiteraardis hier ook een souvenirwinkel waar ze van alles verkopen: van ansichtkaarten en sleutelhangers tot hoeden en sjaals... Een perfecte plek voor een beetje toerist.

We arriveren rond half tien in El Chalten. Het tweede hotel van deze reis is in eerste instantie ook een tegenvaller. We blijken in een dorm te verblijven in hostel, Pioneros del Valle.
De mannen slapen bij elkaar en de dames slapen bij elkaar. Wel vreemd als je als stel een reis hebt geboekt. De dorm is echter heel schoon, er staan in elke zaal drie stapelbedden en de gedeelde badkamer is ook netjes. Omdat we laat aankomen eten we gezamenlijk in het restaurant bij de hostel. Het eten is duur en dan is het ook nog eens niet mijn smaak.

We ontmoeten onze lokale gids Fabio. Hijgeeft ons summiere informatie over de wandelingen en de mogelijkheden voor de volgende dag. Als het weer en de omstandigheden het toelaten, wil hij in totaal 30 kilometergaan hiken! We zijn allemaal een beetje verbaasd over de afstand en dat voor een eerste dag!Een wandeling van 8 à 9 uur in de bergen met een harde wind en misschienregen en sneeuw endat met blaren onder mijn voeten? Ik ben benieuwd of ik dat ga volhouden.

Er wordt één ding duidelijk...: wat we gaan doen is helemaal afhankelijk van het weer!

Kijk voor de nieuwe fotoserieshttp://www.traveljunkies.nl/ De Argentinië foto's zijn te vinden op http://www.traveljunkies.nl/zuid-amerika/5%20argentinie/fotoseries/index.html