Dinsdag 28 oktober 2008 - Vertrek naar Sacred Valley

Al vroeg in de ochtend is het tijd om Cuzco voor enkele dagen te verlaten. Met een privébus en een gids gaan we op weg naar de Sacred Valley. De bus verlaat de geasfalteerde weg en slaat een steil zandpad in, de berg op.

Als eerste stoppen we in een handwerkersdorpje. Buiten staan dames in kleurige kleding wol te spinnen.De gids geeft uitleg over het verwerkingsproces van de verschillende wolsoorten. Ze verwerken wol van schapen, Lama's, Alpaca's en Vicuna's. Met behulp van natuurlijke producten wordt de wol geverfd in potten die op het vuur worden verwarmd. De vrouwen die de geverfde wol staan te spinnen gaan gewillig op de foto.

Natuurlijk ontbreken ook hier de souvenirstalletjes niet, die we overigens nog vele malen zullen zien vandaag. Wat verderop staat een aantal Alpaca's met een schattig pas geboren kleintje. Nog snel een foto maken van een schattig klein meisjes, voordat we weer de bus in moeten.

De zon brandt wederom fel en het is erg warm. Het lijkt wel vakantie...

Na dit bezoek is er snel weer een stop gepland, ditmaal bij een Lama- en Alpacafokkerij. Het is wel grappig dat ik hier nu toch kom. Tijdens onze vorige reis was er namelijk geen tijd meer om deze fokkerij te bezoeken. We krijgen uitleg over de verschillende lamasoorten en kunnen de dieren van heel dichtbij bewonderen en fotograferen.

De reis gaat verder naar één van de mooiste Incaruïnes in de vallei, namelijk de ruïnes bij Pisac. Hier heeft Rosalie ooit een foto genomen van een fluitspeler die al twee jaar gepubliceerd wordt in de brochure van de reisorganisatie Fox (overigens wel bij een reis van Ecuador en niet van Peru). Ik ben benieuwd of dezelfde man nog steeds op zijn fluit staat te spelen.

Bij aankomst in Pisac betrekt de lucht en begint het te regenen. Snel trekken we de poncho's aan. Na vijf minuten gaat de regen over in een hagelbui. De grote hagelstenen doen zeer op je hoofd en we zoeken snel een schuilplaats. Tijdens het fotograferen van de hagelbui lijkt het wel of mijn handen bevriezen. Wooh, wat is het koud. Als de hagelbui na een kwartiertje overgewaaid is, willen de meeste van de groep terug naar de bus om zich op te warmen. Ze weten niet wat ze missen! Ik vraag aan de gids of we toch nog even de ruïnes kunnen bezoeken. Gelukkig willen er nog een paar mannen van de groep mee.

In vogelvlucht rennen en vliegen we door de ruïnes. Helaas is er geen tijd om ook het gedeelte aan de andere kant van de berg te bekijken. Net voordat ik de bus in stap, neem ik nog snel een foto van een fluitspeler. Ben benieuwd of het dezelfde man is.

De Sacred Valley was en is één van de belangrijkste gebied voor het verbouwen van voedsel. Het dal wordt doorklieft door de Urubamba rivier.

De gids stelt voor om de markt in Pisac over te slaan en direct door te reizen naar de lunch. Het aanbod wordt geaccepteerd en zo wordt het fotogenieke Pisac met zijn grote (toeristen)markt overgeslagen. De buffetlunch is goed, maar het duurt mij te lang. Slaan we Pisac over en geen we uitgebreid eten. Gelukkig heb ik het allemaal al eens gezien...

Na de lunch brengen we een bezoek aan een lokaal bierproductiehuishouden. In het hele dal wordt van maïs de locale bier gebrouwen. De maïs wordt voor 10 à 14 dagen onder de grond bewaard, zodat de maïs zich gaat ontpoppen. De maïs wordt gekookt en het brouwsel laten ze gisten. De restanten van de gekookte maïs worden gegeten door cavia's. Daarom vind je naast elke huisbrouwerij ook een hok met cavia's, die op hun beurt weer gegeten worden door de Peruanen en de toeristen (maar daar later meer over). Het bier wordt in grote glazen in twee varianten geschonken. De mannelijke versie en een vrouwelijke versie waarin aardbeien zijn verwerkt waardoor het brouwsel een rode kleur krijgt.

Bij de brouwerij spelen we het Peruaanse volksspel waarbij metalen schijven in de bek van een bronzen kikker gegooid moet worden. Naast de kikker zijn diverse gaten gemaakt met elk een eigen puntenaantal als de schijf in het gat valt. We spelen de heren tegen de dames. Alle dames bemachtigen punten, enkele heren scoren helemaal geen punten. Gelukkig presteert Ad het bijna onmogelijke en gooit een schijf in de bek van de kikker, waardoor de heren winnen met een puntenaantal van 21.500 tegen 21.000 voor de dames.

Aan het eind van de middag rijdt de bus verder naar Ollantaytambo. Bij binnenkomst in het kleine dorpje is het een drukte van belang. Op het dorpsplein is een groot feest; mooi uitgedoste indianen met verschillende kledingdrachten drinken bier. De groep gaat de ruïne bezoeken terwijl ik mij in het feestgedruis stort. Even mijn memorycard volschieten.

Om 17.00 uur checken we in bij het hotel en ik ga nogmaals het dorp in. 's Avonds schijnt er een groot feest te zijn in het voetbalstadion. Als wij er om 19.00 uur aankomen is er nog weinig te beleven. Op een professioneel podium treedt de locale band op die een eentonig wijsje speelt. Een meisje en man zingen, maar kunnen het publiek nog niet gekoren. Er wordt nog niet gedanst en het weinige publiek gaat nog niet uit hun dak. Buiten het voetbalstadion komen we enkele mannen van de groep tegen en besluiten we ons eigen feestje in de kroeg te bouwen.

Na een paar biertjes (en cola) wandelen we naar het plein waar mannen staan te kijken bij een klein doeltje waarin 6 blikjes zijn opgestapeld. Met een voetbal moeten de blikjes omgeschoten worden. De afstand bedraagt misschien 2,5 à 3 meter. Geen enkele dronken indiaan krijgt het voor elkaar om alle 6 de blikjes om te schieten. Dat kan ik beter. Het omschieten van blikjes op zo'n korte afstand is toch een fluitje van een cent? Ik betaal 1 sol (US$ 0,33), neem een aanloop en schiet de bal in de rechter benedenhoek in plaats van recht door het midden. Er gaat welgeteld 1 blikje om. Iedereen lachen natuurlijk met name al die dronken indianen en mijn groepsgenoten. Gelukkig doet René (de Zwitser uit de groep) het nog slechter. Hij schiet geen enkel blikje om.
Later op de avond is het een stuk drukker in het stadion. Er treden verschillende groepen op en er wordt zowaar gedanst. Het bier zal hier ook wel een grote rol bij spelen.

Alle fotoseries op http://www.traveljunkies.nl/zuid-amerika/2%20peru/fotoseries/index.html

Woensdag 29 oktober 2008 - Naar de Machu Picchu

Tijdens het ontbijt helpen de dames mij nog even herinneren aan mijn voetbal kwaliteiten. Dat hebben ze snel gehoord. Het lijkt het Delta wel :-)

Het feestgedruis gaat de volgende ochtend gewoon door. Om 7.15 uur staan er al mannen en vrouwen op het plein de zelfgebrouwde variant te drinken.

Later op de ochtend zijn er parades en ceremoniële toespraken. Het hele dorpscentrum staat vol met kleurrijk uitgedoste indianen. In een winkel staat een klein meisje zich met een grote glimlach te bewonderen in de spiegel. Snel een foto genomen. Op het plein hebben een paar vrouwen een vuurtje gemaakt en bakken hierop hun vissen voor de verkoop. Veel indianen lopen op open sandalen en ze hebben zo te zien geen water. Het vuil is dik aangekoekt en zelfs kleine meisjes hebben zo te zien al jaren hun voeten niet gewassen.

Rond het middaguur vertrekken we met een luxe trein naar Aguas Calientes. De trein heeft luxe stoelen en dakramen. In ruim 1,5 uur rijdt de trein naar Aguas Calientes aan de voet van de Machu Picchu.

Na het inchecken in het hotel is het even tijd voor een dutje. Wat is dat reizen toch vermoeiend. Ook 's avonds wordt het niet laat want morgen wordt het een lange en hele intensieve dag op één van de 8 wereldwonderen, de Machu Picchu.

De Machu Picchu is een indrukwekkende Incaruïne,gebouwd op de toppen van een berg aan het eind van een lang dal. De locale Quechuaboeren uit de omgeving kennen de ruïnes al vele eeuwen ondanks dat ze overwoekerd waren door de jungle. De Machu Picchu is pas herontdekt op 24 juli 1911 toen een 11-jarig jongentje de Amerikaan Hiram Bingham de zichtbare overblijfselen liet zien. Vanaf 1912 tot aan 1915 heeft Bingham gewerkt om de meeste begroeiing te verwijderen waarna de indrukwekkende Incastad weer zichtbaar was. In de afgelopen jaren is erg veel onderzoek gedaan en zijn er veel restauraties geweest. Er zijn echter nog veel vragen en met name de vraag waarom de stad plotseling werd verlaten door de Inca's is nog niet beantwoord.

Donderdag 30 oktober 2008 - Machu Picchu

Om 4.30 uur (in de morgen) start het ontbijt. Om 5.10 uur willen we naar de plaats waar de bussen vertrekken, want om 5.30 uur gaan de eerste bus rijden. De meeste van de groep willen namelijk bij de Machu Picchu ook de Wayapincchu berg gaan beklimmen. Deze steile berg is dagelijks maar toegankelijk voor 400 mensen, verdeeld in diverse groepen. Iedereen wil dus de Machu Picchu betreden als deze om 6 uur opengaat. Om 5.15 uur zijn we niet de eersten, maar het ziet er naar uit dat we wel bij de eerste honderd bezoekers behoren. De bus brengt de mensen via een zigzagweg naar de entree van de Machu Picchu. Na binnenkomst loopt bijna iedereen gelijk door naar de andere zijde van de site. Hier worden om 7 uur de kaartjes voor de beklimming verdeeld. Als we staan te wachten komt de mist opzetten en begint het te regenen. Het zal toch niet waar zijn?! Heel de reis goed weer, behalve als we een Incaruïne bezoeken.

Om 7 uur krijgen we onze kaartjes en schuilen we nog een kwartiertje voor de regen. Mark (de Schot die al lang op reis is) en ik besluiten de groepstour over te slaan (we zijn hier allebei al een keer geweest) en beginnen aan de wandeling naar de Sungate. Dit is de bekende plaats waar alle wandelaars die de Machu Picchu-trail van 4 dagen hebben gelopen, 's morgens vroeg naar de zonsopkomst kijken. Bij helder weer is dit hun beloning voor de dagen afzien tijdens de trekking.
In de mist en regen komen wij veel van deze trekkers tegen. Wij wandelen omhoog terwijl zij bezig zijn aan de laatste honderden meters van hun trekking. Na circa 45 minuten klimmen komen we bij de Sungate aan en zien we niets, behalve bewolking. Na een kwartiertje wachten houdt het opeens op met regenen, breekt de bewolking openen en zien we delen van de Machu Picchu. GE - WEL - DIG. Dit is nog beter dan dat Machu Picchu direct zichtbaar geweest zou zijn.
We genieten van het uitzicht en spreken een aantal mensen die de trail hebben gelopen.
Na een half uurtje is het tijd om terug te gaan. We moeten namelijk om 10.00 uur beginnen aan de steile klim naar de top van de Wayapicchu. De regencape kan de rugzak in want inmiddels is alle bewolking verdwenen en schijnt de zon.

Even voor 10.00 uur is de groepstour afgelopen en gaan we op weg naar het grote avontuur, de beklimming van de Wayapicchu. Deze steile berg ligt tegenover de Machu Picchu. De toegang is streng gereguleerd. De tassen worden doorzocht, er mag geen voedsel mee en je dient je in te schrijven in een groot boek. Op je toegangsbewijs wordt je nummer geschreven. Als je terugkomt (!) dien je je weer uit te schrijven. Men wil er elke dag zeker van zijn dat iedereen terugkomt.
De klim begint al direct zwaar. Het smalle en steile pad is moeilijk te beklimmen. Het zweet staat, mede door mijn zware dagrugzak, al snel op mijn rug. Door de hoogte 2.400 - 2.700 meter is het lastig ademhalen.
Volgens de borden duurt de klim ongeveer één uur. Al snel moet ik een gedeelte van de groep laten gaan. De jonge Chinese meisjes proberen mij aan te moedigen door te juichen als ik de bocht om kom. Hey Leo come on! Het is waarschijnlijk goed bedoeld, maar ik word er niet echt vrolijker van. Ik zeg dan ook dat men niet op mij hoeft te wachten en lekker door moeten klimmen. Na een kwartiertje zie ik Roberto (onze toerleider) ook omhoog komen. De klim is echt reuze zwaar. Telkens twijfel ik of ik zal doorgaan of terug zal gaan. Gelukkig komen er nog enkele groepsleden achter mij aan, waardoor ik weer de spirit krijg om door te klimmen.
Bijna bovenaan zijn de treden ongelooflijk steil. Nu begrijp ik waarom er elk jaar tientallen mensen een gedeelte naar beneden vallen. Dit kost mij 5 jaar van mijn leven (ik word nu dus nog maar 100). Bijna bovenaan moet ik me nog door een smalle grot wurmen. Wat waren die Inca's een idioten om hier te bouwen. Uitgeput kom ik boven aan. I've made it!!!!

Vanaf een paar grote gladde rotsen heb je een geweldig uitzicht op de Machu Picchu en op de dalen. ONGELOOFLIJK wat HOOG en STEIL. Op de rotsen maken we foto's van de omgeving en van elkaar. Het is echt indrukwekkend en het is de zware klim meer dan waard.

Als mijn benen niet meer trillen is het tijd voor de afdaling. Langs diverse Incaterrassen loopt een trap die zo steil is dat je er misselijk van wordt als je er vanaf moet. Mijn benen beginnen weer te trillen. Wat is dit eng (en ik ben niet gauw bang).

Gelukkig gaan de Incatrappen al snel over in een pad. Na een uurtje kreunen en puffen kom ik aan bij de entree en kan ik melden dat ik veilig ben aangekomen. Dit was eens maar nooit meer !

De rest van de middag hang ik nog wat rond in de Machu Picchu en beklim op mijn laatste krachten de andere zijde. Een groep lama's zorgt ervoor dat de foto voor de postkaart gemaakt kan worden. Een lama op de steile terrassen met op de achtergrond een overzicht van de Machu Picchu.

Om 4 uur, 10 uur nadat we de Machu Picchu betraden, stappen we in de bus die ons naar beneden brengt naar Calientes. Snel eten en even opfrissen in het hotel want om 18.30 uur brengt de trein ons terug naar Ollantaytambo waar we vervolgens op de bus zullen stappen terug naar Cuzco. Gelukkig gaan we niet heel de rit met de trein. Het laatste gedeelte van het spoortraject gaat namelijk zigzaggend de berg af en als je het plein van Cuzco vanuit de trein ziet liggen, duurt het nog 3 kwartier voordat de trein op het station arriveert!

De bus staat al klaar. De chauffeur heeft er zin in, want hij rijdt stevig door. Als het echter op een pas zo mistig wordt dat hij bijna niets meer ziet, ben ik blij dat we afgeremd worden door een auto die langzaam rijdt met zijn alarmlichten aan. Gelukkig is er op de lagere gedeeltes van de rit geen mist en komen we veilig aan in Cuzco. Wat was dit een intensieve dag...

Vrijdag 31 oktober 2008 - Raften

Zelfs na de vermoeiende dag van gisteren is er geen tijd om te relaxen. Ik ga samen met 3 reisgenoten wildwatervaren op de rivier de Riobamba. 's Morgens vroeg melden we ons bij het Adventurekantoortje op het centrale plein. Met een bus is het ruim anderhalf uur rijden naar het startpunt, ten zuiden van Cuzco. Bij aankomst trekken we een wetsuit en een windjack aan en moeten we een helm uitzoeken. Na nog een kwartiertje rijden worden de boten van de bus afgeladen en krijgen we instructies.
Er zijn verschillende commando's die we moeten oefenen en we krijgen uitleg wat we moeten doen als we uit de boot vallen in het 11 graden koude water. We krijgen gezelschap van een Australische stel (Nick en Cherie) dat op huwelijksreis is (rondje rond de wereld) en stappen de boot in.
In het rustigere gedeelte van de rivier oefenen we alle instructies; peddel Forward, peddel Backward, Sit in de boot etc. Het duurt even voor we het door hebben, maar we gaan het wel overleven (denken we).

De trip duurt circa twee uur en we passeren maar enkele stroomversnellingen van klasse 3. Het is nu het droge seizoen en het waterpeil is laag. Het koude water stroomt bij enkele stroomverschillingen onze mouwen binnen. WOW, het is echt koud! Op een gegeven moment vraagt de bootsman of we willen flippen. Ja hoor, dat willen we wel. Voor we het weten, krijgt hij de boot op zijn kop en liggen we in het koude water van 11 graden. Ik dacht dat het water op de Galápagos met 21 graden koud was.
Gillend van de kou klimmen we weer de boot in. Jullie zullen je wel afvragen of ik wel helemaal goed bij mijn hoofd ben. Nou, het antwoord is Nee. Ik ben er nu ook zelf achter. Soms spoor ik niet helemaal.

Na twee uurtjes raften is er een mogelijkheid om onder een warme douche of in de sauna weer op temperatuur te komen. De warme Coca thee smaakt ook veel beter. Tijdens de lunch komt iedereen weer een beetje op temperatuur waarna de terugreis aangevangen kan worden.

Op terugreis die 1,5 uur duurt, ligt bijna iedereen te slapen totdat er een luide knal klinkt. BANG, iedereen kijkt elkaar aan. Behalve de chauffeur. Hij rijdt nog minimaal één kilometer door en stopt bij een bandenreparateur. Stapt uit, bekijkt de ontplofte band en besluit gewoon verder te rijden.
Laat in de middag kunnen we voor het hotel uitstappen. Weer een intensieve en vermoeiende dag achter de rug. Wanneer begint de vakantie?

's Avonds gaan we met bijna heel de groep eten bij een Sumaq Misky. Twee jaar geleden ben ik met onze tourleider Geert, met enkele reisgenoten en met de Engelse eigenaar van Sumaq Miskey (Nick) naar een voetbalwedstrijd geweest van de plaatselijke trots. Jez (een Engelse reisgenoot) en ik willen nu eindelijk wel eens de Cavia proberen. Jez besluit het gerecht te bestellen en met mij te delen. De hele cavia is goed te herkennen op ons bord; zijn kop met tandjes is nog goed te onderscheiden.

De huid is geroosterd en erg taai. Het weinige vlees is pittig gekruid en de smaak kan ik nergens mee vergelijken. Een paar hapjes is genoeg. De volgende keer bestel ik maar gewoon een steak of een stuk Alpalcavlees.

Zaterdag 1 november 2008 - Van Cuzco naar Puno

Al de hele week zijn er wegblokkades op de weg van Cuzco naar Puno. Het was dan ook al de hele week de vraag of we wel naar Puno zouden kunnen reizen of dat we in Cuzco moesten blijven. Gelukkig voor ons, zijn de demonstraties enkele dagen opgeschort. Aanstaande maandag, als wij Peru hebben verlaten, zijn er in heel Peru verschillende grote demonstraties en wegblokkades gepland. Vraag me niet waartegen gedemonstreerd wordt.

Om 7 uur vertrekken we naar het busstation. Iedereen vindt het vreemd dat we met een groep van 16 mannen/vrouwen gebruik maken van het openbaar vervoer en niet gebruik maken van een gecharterde bus. Vooraf was bij niemand duidelijk of er tijdens de reis met een eigen bus of met openbaar vervoer gereisd zou worden. Het antwoord is nu duidelijk: openbaar vervoer.

Volgens Roberto gaan we vandaag de 386 kilometer lange rit door de bergen en door de Altiplanoregio met een 'chickenbus' maken. Bij het busstation blijkt het echter een hele luxe bus te zijn met meer zitruimte dan de Business Class in een vliegtuig. Ook reizen er niet zo veel lokalen mee. Het voordeel van met een groep reizen is dat je niet telkens je tas in de gaten hoeft te houden en gewoon af en toe kan slapen. Het eerste anderhalf uur doe ik dit dan ook.
De bus rijdt door de bergen en passeert na enkele uren de Albra La Raya-pas op een hoogte van 4.338 meter. Een paar jaar geleden hebben we hier onze lunch genuttigd en hebben we prachtige foto's gemaakt van een klein jongetje en meisje met een lama. Het is nu een stuk toeristischer geworden; als we uitstappen staan er veel bussen en toeristenkraampjes en het is een drukte van belang. De kinderen van toen herken ik niet. Er lopen nu weer nieuwe kleine kinderen die tegen betaling op de foto willen.
Op deze hoogte hoef je maar een paar stappen te zetten en je voelt het gelijk in je hoofd en aan je ademhaling. De rest van de rit voert ons over de hoogvlaktes. Om 16.00 uur, na 8 à 9 uur bussen, rijdt de bus het station van Puno binnen.

Na het inchecken in het hotel gaan we gelijk weer de stad in. Er is een grote locale markt waar van alles wordt verkocht. Vandaag worden er vooral veel bloemen en een speciaal brood verkocht. Het schijnt een speciaal feestweekend te zijn waarbij iedereen naar de begraafplaatsen trekt om overleden familie en vrienden te eren.

Om 18.00 uur zitten we eindelijk in het restaurant en vallen mijn ogen bijna dicht. Ik heb geen zin meer om de Engelse gespreken van mijn reisgenoten te vertalen en laat alle gesprekken langs me heen gaan. Na het eten direct naar bed. Morgen vertrekken we weer om 7 uur !

Peru is en blijft geweldig !!!!

Alle fotoseries op http://www.traveljunkies.nl/zuid-amerika/2%20peru/fotoseries/index.html