Woensdag 26 november 2008 - El Calafate

Vandaag staat een bezoek vanuit El Calafate aan het zuidelijk gedeelte van het Parque Los Glaciares naar de Glaciar Perito Moreno op het programma,

Tijdens het ontbijt chat ik nog even met Roos via Hyves. Aangezien de teksten met enige vertraging binnenkomen, verloopt het niet helemaal probleemloos. Ik wil afsluiten want de groep staat al klaar om te vertrekken en in mijn haast vergeet ik de tweede batterij van de Canon camera mee te nemen. Gelukkig ben ik wel zo slim om de batterij die de hele nacht op de oplader heeft gelegen mee te nemen.

Onze gids voor vandaag is Cecilia. Op de pampa op weg naar de gletsjer zien we condors en andere roofvogels zoals de Karakara. Als ik een foto wil nemen, werkt de camera niet. De batterij is leeg, ondanks dat deze de hele nacht op de oplader heeft gelegen! Precies als ik maar één batterij bij me heb, overlijdt de enige batterij! Shit, shit, shit. Ik zal mij vandaag moeten behelpen met mijn Olympus compact camera.

Cecilia is een Portugees met Welsh bloed. Ze verhuisde zo'n 6 jaar geleden naar El Calafate. In Patagonië wonen veel mensen van Welsh en Ierse afkomst. Ze vertelt dat, als je een gids in het nationaal park wil zijn, je minstens een bachelor in toerisme moet hebben. Ook Mariano, de buschauffeur en eigenaar van een toeristenbureau heeft zijn mastersdegree in de toeristische sector moeten halen voordat hij zijn eigen bedrijf kon starten.

Cecilia vertelt met erg veel humor over de verschillende dieren in deze regio. Ten eerste leeft hier de Upland Goose. Deze vogels blijven hun hele leven als een stelletje bij elkaar. Als de vrouw overlijdt, blijft de man de rest van zijn leven alleen. Als het mannetjes echter sterft, zoekt het vrouwtje snel een ander jong mannetje. Het mannetje doet al het werk: hij bouwt het nest en verzorgt de jongen. Wat de vrouwtjes de hele dag doen, is niet duidelijk. Volgens Dan doen ze hetzelfde als de vrouwen van het menselijke geslacht: heel de dag beppen en lekker shoppen...

Verder leeft hier nog een kleine struisvogelachtige vogel, de Nandoe. Een 'gezin' bestaat uit een mannetje met 4 à 5 vrouwtjes. Het mannetje zorgt voor het nest zodra de eieren zijn gelegd en het mannetje is ook verantwoordelijk voor het verzorgen van de jongen.

We zien Andes-condors vliegen. Ze hebben een spanwijdte van 3 meter. Normaal leven ze alleen in de hoge bergen omdat ze bijna niet kunnen vliegen en thermiek nodig hebben om te kunnen zweven. De straffe wind in Patagonië zorgt er echter voor dat ze ook hier zonder al te veel inspanning kunnen opstijgen. Ze jagen niet, maar voeden zich met kadavers. Door het grote aantal schapen op de pampa's hebben ze hier voldoende te eten.

Toen de Welsh schapenhouders zich in het gebied vestigden, werden de condors verantwoordelijk gehouden voor de dood van de schapen. De boeren zagen namelijk Condors naast de dode schapen zitten. Er zijn dan ook veel condors afgeschoten. Later bleek dat de Poema verantwoordelijk was voor de dood van de meeste schapen. Condors wachten twee dagen bij een dood schaap voordat ze ervan eten. Dit komt doordat een verse dood schaap veel roofdieren aantrekt die ook voor de condor gevaarlijk zijn (zoals poema's en vossen). De Condor is op de grond erg traag en heeft een aanloop en een verhoging nodig om op te stijgen.

Naast de wilde dieren, leren we ook een beetje over het enorme verschil in neerslag die hier valt. Op de Patagonische steppe valt circa 300 mm per jaar, maar boven op de toppen van de bergen valt wel 1.600 mm per jaar. Mede door de grote hoeveelheid neerslag, de koude wind en de lage temperaturen ontstaan de grote gletsjers.

El Calafate is opgericht als een tussenstop voor de schapenhouders die tijdens de 4-maanden overland trip wol met paard en karren naar de Atlantische kust brachten. Voorheen was het een dorpje met een simpel hotelletje. De boeren konden er eten, overnachten en de paarden konden even rusten voor de lange ruige rit met de zware last.
De bevolking is exponentieel toegenomen in de afgelopen jaren. Toen Cecilia aankwam in 2000 was El Calafate een stad met slechts ongeveer 3.000 mensen. Nu wonen er in de zomer 20.000 mensen en in de winter 11.000 mensen in de stad.
Tot 1980 waren de mensen in de stad afhankelijk van hout als brandstof voor het verwarmen van de huizen. Later gingen ze over op het gebruik van gasflessen en pas in 2006, dat wil zeggen 2 jaar geleden, zijn ze aangesloten op het aardgasnet!

De rit over de pampa en door de bergen is adembenemend mooi; helder rode bloemen uit de firebush, het groen van de bomen, het blauwe meer, de blauwe lucht met spierwitte wolken en de met sneeuw bedekte bergtoppen... De natuur op zijn mooist.

Als we het park binnen rijden zet Cecilia een spannend muziekje op en wordt er afgeteld: 10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1. De chauffeur rijdt precies op tijd de bocht om. Wauw wat een uitzicht op de immens grote gletsjer! Tijd voor een fotostop. De afstand naar de gletsjer is voor mijn compact camera echter te groot om mooie foto's te maken. Tandenknarsend bekijk ik de gletsjer.

De belangrijkste attractie van deze dag is Glaciar Perito Moreno. De gletsjer is genoemd naar de Argentijnse explorer/geoloog/natuurkenner Moreno, die naar Patagonië was gestuurd om te helpen om de grens tussen Argentinië en Chili te bepalen. Hij kreeg de titel Perito (hoogleraar/deskundige) voor al het werk dat hij deed.
De gletsjer wordt ook gevoed door de Patagonische Southern Icefield Glaciar Viedma. Maar in tegenstelling tot Glaciar Viedma en enkele andere gletsjers, is de omvang van Glaciar Perito Moreno stabiel. De andere gletsjer slinken. Glaciar Perito Moreno is het niet de grootste gletsjer in dit gebied, maar wel de meest beroemde vanwege 'de Brug' en de 'Big Break'-verschijnselen.

De Perito Moreno gletsjer verplaatst zich zes meter per dag en je hoeft niet zo lang te wachten om getuige te zijn van enorme brokken ijs die afbreken en met donderend geraas in het meer storten. Een werkelijk uniek en adembenemend natuurschouwspel wat je niet snel vergeet. Onderaan de gletsjer raakt het ijs een schiereiland en ondervindt de gletsjer veel tegendruk door het opstuwende water. Van onderaf breekt het ijs af waardoor er een gat ontstaat en uiteindelijk een tunnel/brug. Uiteindelijk stort de brug in en dit noemen ze ‘The Big Break'. De frequentie van dit verschijnsel is circa 4 jaar. Sinds de Big Break in 2004 is de frequentie echter verandert naar 2 jaar. De laatste Big Break was in februari 2008. In de souvenirshop zijn foto's en kaarten te koop van deze grote knal.

Als we op de parkeerplaats arriveren, kunnen we bijna niet wachten om de boardwalk op te rennen. Deze wandelpadden zijn aangelegd tegenover de gletsjer(s) zodat je ze kan bewonderen en fotograferen. Het wandelpaden is momenteel ongeveer 2,5 kilometer lang en je kan zowel de noordelijke, als de zuidelijke helling van de gletsjer bekijken. De noordelijke helling is het best te zien. Ze breiden de boardwalk nog flink uit. Binnenkort is het mogelijk om vanaf deze plaats met een rondvaartboot naar de Noordhelling te vertrekken en hier wordt ook een groot nieuw restaurant gebouwd. Binnen enkele maanden is het wandelpad circa 7 kilometer lang!

Nadat we een groepsfoto hebben gemaakt (zonder Steve, die was nergens te bekennen) staan we een tijdje bij de noordzijde aandachtig te luisteren en te kijken.

Regelmatig kraakt de ijsmassa en stort er een groot stuk ijs in het water. Ik probeer nog iets te vinden: mensen met een Canon digitale camera. In mijn beste Spaans vraag ik ze of ik even hun (reserve)batterij mag lenen, omdat mijn batterij is overleden. Het lukt mij drie keer om een batterij te lenen, zodat ik toch snel heel veel foto's kan nemen van de gletsjer de Canon.
De zon schijnt, het is lekker warm en ik wandel in mijn poloshirt rond.

Na een snelle lunch verzamelen we ons om een boottocht naar de noordzijde van de gletsjer te maken. Op het bovendek is het inmiddels behoorlijk fris geworden. Tijd om mijn Fleecejas aan te trekken. Het is behoorlijk indrukwekkend om de gletsjer vanaf de boot van redelijk dichtbij te kunnen aanschouwen.

De gletsjer is zo'n 15 verdiepingen hoog en de gehele gletsjer heeft ongeveer de grootte van de stad Buenos Aires. De boottocht duurt meer dan een uur en de meeste tijd liggen we dicht bij de gletsjer. Ons wachten werd beloond... met een daverend geroffel en geraas breekt er een gigantisch stuk ijs af. Het ijs verdwijnt onder water om vervolgens weer voor een groot gedeelte boven te komen drijven. Gelukkig zitten we op een redelijke grote boot. Er komt namelijk een grote golf onze kant op. We zijn allemaal erg blij dat we getuige mochten zijn van deze gebeurtenis. Iedereen heeft een grote grijns op het gezicht.

Volgens het programma zouden we meer dan 4 uur bij de gletsjer verblijven en iedereen vroeg zich af wat we nu zo lang bij de gletsjer moesten doen. Nu is echter iedereen teleurgesteld als we vertrekken.

Ik laat mij afzetten in het centrum van El Calafate en ik koop een hele nieuwe winteruitrusting: een windjack, handschoenen, muts en een paar warme thermosokken. Mijn kampeeravontuur kan beginnen. Morgen vertrekken we naar Puerto Natales waar ons kampeer- en hikeavontuur begint. Op een terras eet ik - zittend in de zon - nog een heerlijk ijsje, ik koop in de supermarkt brood en een blikje tonijn en strompel vervolgens terug naar het hotel om deze vanavond niet meer te verlaten. Lekker een avondje voor mijzelf: foto's bekijken, foto's verwerken en internetten. Van Dan en Steve krijg ik gelukkig nog een groot aantal foto's van deze dag. Wat een relaxt einde van een fantastische dag!

Donderdag 27 november 2008 - Puerto Natales

We reizen naar Puerto Natales met een luxe public bus. Er is zelfs een toilet aan boord. We verlaten Argentinië en reizen (terug) naar Chili. Puerte Natales ligt aan groot meer met uitzicht op de besneeuwde bergtoppen van het natuurpark Torres del Paine, één van de meest vermaarde Chileense natuurgebieden. Het is de bedoeling dat we gedurende drie dagen in het park verblijven. De bergen zijn door ijs gepolijste monolieten omgeven en is beroemd is om zijn gletsjers, turquoise meren en bijzondere dierenwereld.

De buschauffeur zet ons voor de deur van het Hostal af. Ik ga direct het centrum in om geld te pinnen, de was weg te brengen en een slaapzak te regelen. Om 19.00 uur heb ik een afspraak bij het trekkingsbureau voor de informatie voor de komende dagen. Als ik langs een restaurant loop en naar binnen kijk, zie ik twee bekenden zitten. Het zijn Harry en Anneke, een stel dat we dit jaar op de Filippijnen hebben ontmoet. Ik ren even naar binnen en vraag of ze hier nog even willen blijven zodat ik na mijn sessie nog even met ze kan praten.

Cem, de locale berggids (die oorspronkelijk uit Turkije komt) geeft informatie over het kamperen in Parque Nacional Torres del Paine. Hij weet ons allemaal enthousiast te krijgen over de reis en dit terwijl we gaan kamperen in kleine tentjes, het weer onvoorspelbaar is en we elke dag uren moeten lopen. Is dit vakantie en leuk?

Na de briefing loop ik snel terug naar het restaurant waar ik gezellig met Harry en Anneke eet.

Meer foto's zijn te bekijken op:
http://www.traveljunkies.nl/zuid-amerika/5%20argentinie/fotoseries/28%20El%20Calafate/index.html en op http://www.traveljunkies.nl/