Vrijdag 28 november 2008 - Puerto Natales

Vandaag start de kampeer- en hiketocht in Parque Nacional Torres del Paine (Chili).
Vanuit Puerto Natales gaan we met een busje op pad. De ruim 2,5 uur durende tocht is adembenemend. Op onze weg naar het park passeren we de meren Lago Porteño en Lago Toro. Wat een prachtige vergezichten op de meren en de bergen!

Als we aankomen bij de kade van Lago Peohé, bij de catamaran die ons in 30 minuten naar de camping gaat brengen, krijgen we onze lunchboxen en een zak noten en krenten aangereikt. We missen de boot van 12 uur die te vroeg vertrekt omdat de boot vol zit. We moeten ruim een uur wachten en besluiten alvast te beginnen aan onze lunchpakketjes.

Als de boot terug is, gooien we onze rugzakken in de punt van de boot en zoeken een plekje op het bovendek. Op de boot is het fris. Mijn nieuwe windjack zit lekker en doet zijn werk, de handschoenen kunnen aan en mijn nieuwe Patagoniëmuts gaat op. Ik zie er niet uit.
Vanaf het bovendek maak ik weer veel foto's: van de riviertjes die het meer instromen, de karakteristieke bergtoppen (de Torres) en de besneeuwde bergen. Ik ben op weg naar een nieuw avontuur...

Op de camping Refugio y Ruimte de Acampar Paine Grande staan onze kleine Northface tentjes met slaapmatjes al klaar. Ik ga snel nog even naar het toilet, berg de spullen in de tent op, trek mijn hikingspullen aan en vul mijn waterflessen. Nu gaat het echte werk beginnen. Als iedereen (eindelijk) klaar is starten we met de hike. Wij nemen de Pehoé Gray-trail die ons naar Lago Gray en de Glaciar Gray leidt. De wandeling is redelijk eenvoudig. Het doel van de wandeling is het uitzichtpunt op de Glaciar Gray. Cem (onze gids) heeft ons echter gewaarschuwd; we beginnen de eerste dag met de makkelijkste wandeling. Hierna zal het moeilijker worden.

Na een paar honderd meters laat Nancy het al afweten en haar zoon Justin en Myra gaan met haar mee terug. Ook mijn eerste half uur gaat moeizaam door de blaren op mijn voeten. Op een gegeven moment lukt het mij om door de pijn heen te lopen en doen mijn voeten alleen zeer als de grond oneffen is of als ik op een steen stap.

Het eerste gedeelte wandelen we door een vallei waar de struiken prachtig in bloei staan met rode bloemen (Firebush). Langs de kant van het turkoois gekleurde meer zitten een paar ganzenpaartjes. De zon schijnt, maar er staat nog wel een stevige wind.
Onze eerste uitkijkpunt is bij Laguna Los Patos. Het gaat steeds harder waaien en Cem zegt dat de wind nog zal aanwakkeren. We zien Firebush, Calafate, stekelig beuken en wilde orchideeën.

Lago Gray heeft een groene kleur en er drijven ijsbergen in. Er groeien geen planten en er zwemmen geen vissen in dit meer. Door het gruis van de gletsjer is het water namelijk troebel en er schijnt te weinig zonlicht in het water.

We wandelen verder naar het uitzichtpunt op Glacier Gray. Vanaf dit punt hebben we een mooi uitzicht op de gigantische gletsjer met drie tongen. In het meer drijven grote blauwe ijsbergen die zijn afgebroken van de gletsjer. Op het uitzichtpunt waait het zo hard dat je je benen flink uit elkaar moet zetten. Doe je dit niet, dan wordt je omver geblazen.
Ook Justin komt alsnog aangewandeld en wordt met gejuich ontvangen. Nadat hij zijn moeder heeft teruggebracht, heeft hij de tocht in zijn eentje volbracht. Nu hoeven we alleen nog maar twee uur terug te lopen naar de camping. Gelukkig wel met de wind in onze rug.

Terug op de camping ben ik blij dat ik mij lekker kan opfrissen en droge, warme kleding kan aantrekken. Wat ben ik blij dat ik na 4 uur wandelen mijn schoenen kan uittrekken. Vanuit onze tent hebben we een helder uitzicht op de Torres. Dit is nog eens een slaapplek met uitzicht!

's Avonds krijgen we in een aparte zaal op de campground eerst een snack aangeboden; blokjes kaas, chips en wijn. Daarna wordt een bord volgeschept bij het buffet.
Na het eten houd ik het voor gezien. Hoewel het hier nog laat licht is, kruip ik met trainingsbroek en T-shirt aan diep in mijn warme slaapzak met capuchon. Ik ben helemaal voorbereid op een koude nacht. De voorspelling is dat het vannacht -3 graden wordt.

Als ik 's nachts echter wakker word, heb ik het snikheet. De slaapzak werkt goed en mijn kleding gaat uit.

Morgen is het weer vroeg dag voor een lange wandeling en klim. We gaan de Torres van dichterbij bekijken in de Franse Vallei.

Zaterdag 29 november 2008 - Puerto Natales

Vandaag gaan we op pad voor een lange dag wandelen naar de Franse Vallei, een tocht van ongeveer 8 uur. De dag begint fris, maar zodra de zon doorkomt is het al snel lekker warm. Het weer is perfect om te wandelen. Het is een beetje bewolkt, af en toe schijnt de zon en er is weinig wind.

We gaan vandaag wandelen in de French Valley. Dit deel van het park werd geschonken door een Fransman die een Estancia (ranch) in deze regio had. Het park werd opgericht in 1959 en begon met het Lago Gray gebied. In de afgelopen 20 jaar is het park gegroeid mede doordat verschillende bedrijven en private partijen grond hebben gedoneerd.

De Torres lijken aan het begin van de wandeling mijlenver weg te liggen. Moeten we daar helemaal naar toe (en weer terug) wandelen? De eerste 2 uur van de hike zijn redelijk makkelijk. Het pad stijgt en daalt wat, we wandelen door bossen en langs een uitgestrekt meer. We kruizen een leuke gammele hangbrug en arriveren op Campamento Italiano. Er zijn veel campings in het park die namen van verschillende landen dragen. Deze campings danken hun namen aan de verschillende internationale expedities die hier als eerste waren.

Het laatste gedeelte is echt pittig; we beklimmen stenen en moeten bijna op handen en voeten omhoog klimmen langs de Rio del Frances. We horen regelmatig een hard geroffel en denken allemaal dat het onweer is. Cem verzekert ons dat het geen onweer is, maar dat we het verschuiven en afbreken van stukken ijs van de gletsjer horen. 's Middags, bijna op het verste punt, voel ik dat ik over mijn grenzen ga. Ik ben duizelig en behoorlijk moe, maar het verste punt haal ik wel. Ook vanaf dit uitzichtput hebben we weer een prachtig uitzicht op een immense gletsjer, maar nu van veel dichterbij. Het is geweldig, zeker met de zon erbij. Het geeft een voldaan gevoel om na al die inspanning te genieten van het uitzicht.

Een aantal mensen van de groep besluit nog een andere weg in te slaan om te proberen de onderzijde van de gletsjer te bereiken. Helaas voor hen komen ze er na een half uurtje wandelen achter dat ze de rivier niet kunnen oversteken en dus niet bij de voet van de gletsjer kunnen komen. Ik wandel alvast met een aantal groepsgenoten terug naar de Italiaanse camping.

Op weg naar de camping wandelt er een Nederlands stel voorbij die met volle bepakking op pad zijn. Zo te zien doen zij een meerdaagse trekking en overnachten zij op de campings. Op de weg terug begint het te regenen en wordt het behoorlijk fris. Ik trek mijn regenponcho aan en besluit - ondanks de pijn in mijn voeten - stevig door te stappen. Op een gegeven moment haal ik het Nederlandse stel in en raak ik in gesprek met de jonge dame. Ze blijkt enkele weken geleden begonnen te zijn aan een 'speciale reis'. Ze verwacht 9 maanden onderweg te zijn. Ze vertelt dat ze een aantal zaken moet afsluiten. Ik vraag natuurlijk niet wat dit is, maar we babbelen wat over de landen die ze gaat bezoeken. We stappen behoorlijk door. De regen en de pijn ben ik even vergeten. Als de regen meer dan een 1,5 uur aanhoudt, weet ik het zeker: hiken is alleen leuk zonder regen, wind, pijn in je voeten en als je niet dezelfde weg terug hoeft te lopen. Geef mij maar zon, zee, strand en een mooie onderwaterwereld.

Hoe dichter ik bij de campground kom, hoe sneller ik ga lopen. Ik wil deze tocht beëindigen en mijn schoenen uittrekken. Ook Steve, die al een paar dagen grieperig is, lijkt wel vleugels te hebben gekregen. Hij liep de hele dag liep achter de groep aan en iedereen maakte zich zorgen of hij het wel zou redden. Nu loopt hij nog vóór mij en is hij in geen velden of wegen te bekennen.

Als ik op de camping arriveer, stopt het met regen. In de campingwinkel koop ik een grote reep chocolade en een 2 liter fles frisdrank. Zo, dat heb ik wel verdiend na 8 uur strompelen. Als ik enigszins ben bijgekomen, schone kleding heb aangetrokken en alle spullen zijn gepakt voor het vertrek met de boot naar een andere campground, merk ik dat ik ongelofelijk moe ben. In een opwelling vraag ik aan Steve of hij nog zin heeft in nog een dag kamperen en hiken. We kijken elkaar aan en schudden tegelijk NEE. Als ik aan het Nederlandse stel vraag hoe zij, nadat de ferry heeft aangemeerd, verder reizen naar Puerto Natales, blijken zij in een gehuurde auto rond te reizen. Als ik vertel dat ik ook terug wil naar Puerto Natales, bieden ze mij spontaan een lift aan. Ik besluit het aanbod aan te nemen. Ik ga vanavond niet meer kamperen en ga morgen niet nog een dag hiken. Het klinkt heel soft, maar ik trek het na 2,5 maand met veel inspannende reisdagen en veel activiteiten niet meer. Mijn voeten doen ook zo'n zeer. Ook Steve wil stoppen en gelukkig mag ook hij mee terug rijden.

Als ik mij eindelijk officieel voorstel aan het Nederlandse stel, valt de mond van de vrouw open en vertelt ze me een verhaal waar ik nog steeds kippenvel van krijg. Zij (Esther) was 2,5 jaar geleden ook in het park met haar toenmalige vriend/verloofde Leo. Ze deden een meerdaagse trekking en overnachtten in een tentje op een camping. Vroeg in de ochtend brak er door de harde wind een grote tak van een boom, die boven op hun tentje viel. Haar vriend was zwaargewond aan zijn hoofd en raakte in coma. Enkele andere hikers hebben uiteindelijk de tak kunnen verwijderen en ze uit hun tent gehaald. Leo is op een deur (!) vanaf de camping naar het meer vervoerd omdat er geen stretcher beschikbaar was. Met een speciaal opgeroepen boot is hij naar het ziekenhuis in Puerto Natales gebracht, waar ze niets voor hem konden doen. Daarna is hij naar een ander ziekenhuis gebracht. In totaal heeft het 18 uur geduurd voordat hij geholpen kon worden. Esther is lange tijd in Chili gebleven en heeft steun gehad van verschillende mensen. Leo heeft in Nederland lange tijd revalidatie gekregen (mede van Esther) en is helaas niet helemaal hersteld van dit bizarre ongeluk. Hij heeft ernstige geheugenproblemen. Esther is nu in Chili om het vele verdriet een plaatsje te geven, de gebeurtenis te verwerken en de mensen te bedanken die voor haar klaar stonden.

Esther heeft haar ervaringen en gevoelens op haar site gepubliceerd

Op de 2,5 uur durende terugrit vanaf de Ferry naar Puerto Natales spreken we nogmaals open over haar verhaal (nu in het Engels zodat Steve het ook verstaat). Esther blijkt bij Amev gewerkt te hebben, maar haar contract werd niet verlengd. Alec, haar huidige partner, die momenteel de auto bestuurt, werkt ook bij Amev/Fortis. Pas 's avonds tijdens een etentje in een restaurant kom ik erachter dat Alec bij de Arbodienst van Fortis werk(te) en hij Rosalie kent. Wat is de wereld toch klein. In één week tijd kom ik in Puerto Natales bekenden tegen. En dan te bedenken dat je waarschijnlijk andere bekenden net mist tijdens je reis.

Het hostel waar de rest van de groep morgen aankomt, blijkt volgeboekt. Steve en ik vinden op enkele blokken afstand een ander hostel waar we gastvrij worden ontvangen door de Engels sprekende eigenaar. We krijgen een prima kamer met twee grote bedden, hebben de beschikking over twee badkamers en het ontbijt en internet is inclusief. En dat voor 10.000 peso p.p. Zo, dat slaapt veel lekkerder dan op een dun matje op een oneffen grond in een veel te kleine tent.

Zondag 30 november - Puerto Natales

Aan de eind van de ochtend checken we uit en kunnen we gelijk onze kamer in in het groepshostel. Ik neem het er vandaag goed van. In de supermarkt koop ik broodjes, een blikje vis, drinken en snacks. Aan de rand van het meer zoek ik een lekker plekje in de zon en gun ik mijn voeten een paar uurtjes rust. Schoenen en sokken uit en lekker met mijn blote voeten in de lucht. Het is heel jammer dat ik de laatste hikedag mis, maar ik heb er (op dit moment) wel vrede mee. Ik mis de zware wandeling van circa zes uur die naar de het uitkijkpunt van de Torres leidt.

's Avonds komt de groep uitgelaten en vermoeid terug. Gelukkig voor hen was het een prachtige dag en heeft de hele dag de zon geschenen. De tocht naar Torres del Paine (3 rotstorens) was erg zwaar, maar zeer de moeite waard. Enkele groepsleden hebben tijdens de zware klim regelmatig aan opgeven gedacht. Cem heeft ze er echter doorheen gesleept. Ik baal nu echt dat ik deze tocht niet mee heb gemaakt, maar probeer het te relativeren door te denken dat ik de tocht niet had kunnen volbrengen en dat ik wel mooiere dingen tijdens deze trip heb gezien dan drie rotspunten ;-)

Meer foto's zijn te bekijken op http://www.traveljunkies.nl/