Maandag 1 december 2008 - Punta Arenas

Vandaag reizen we verder naar Punta Arenas.
Als we vroeg in de middag aankomen, hebben we nog even de tijd om de stad in te gaan. Iedereen duikt de supermarkt in voor eten, drinken en snacks voor de lange busrit van morgen.
Op het plein - uiteraard met kerk - geniet ik nog even van het zonnetje.

Om 16.00 uur vertrekken we met een gecharterde bus met locale gids om de pinguïns te gaan bekijken. We rijden over de pampa en zien wederom veel schapen en vogels. Bij een dood schaap zit een grote roofvogel.

Aan de kust is de entree van de plek waar een grote kolonie pinguïns leeft. Elk jaar komen ze terug om op hetzelfde nest te broeden.We wandelen over een afgezet pad en zien al snel de eerste pinguïns op het land zitten. Enkele meters verder komt er een groepje aangewaggeld. Ze lopen over het land en wandelen dwars door een klein riviertje. Net als ik een foto neem, kijkt de laatste van de rij achterom.
Aan de kust is een lange schutting gebouwd met kijkgaten. Zo kunnen we de groep pinguïns goed bekijken en fotograferen zonder ze de storen in hun natuurlijke leefomgeving. Marya (onze gids) loopt me behoorlijk op te jagen en te irriteren. Ik moet opschieten en bij de groep blijven van haar. Ik krijg naar mijn gevoel veel te weinig tijd om leuke foto's te nemen.

Als we bij de uitgang aankomen, blijven we daar zeker een half uur staan om een Pisco te drinken en om droge cake te eten. Ggggggrrrrrrrrrrr, waarom opschieten bij de pinguïns?....

Dinsdag 2 december 2008 - Van Punt Arenas naar Ushuaia

Vandaag hebben we de langste busrit van deze reis! Totaal 11,5 uur in de bus om van Punta Arenas naar Ushuaia te komen... Het einde van de wereld is redelijk ver weg!

Vanuit Chili moeten we opnieuw de grens oversteken om terug te keren in Argentinië. Het interessante van de grensovergang (dezelfde als toen we van El Calafate naar Puerto Natales gingen) is dat de grens van Chili en Argentinië 14 kilometer uit elkaar ligt met een soort niemandsland waar alleen maar schapen lopen. Bij de grens zie ik dat de dame die voor mij zit een Nederlands paspoort heeft. In de bus raak ik dan ook met haar in gesprek. Het is leuk om weer even Nederlands te praten.

De busreis van vandaag duurt wel heel lang, mede omdat Myra ons steeds verkeerde informatie geeft. Ruim 4 uur ná het vertrek uit Punta Arenas stappen we op een veerboot voor de oversteek van de Straat van Magellan naar Cruce Ponta Delgada. We zien een paar keer zwart-witte Commerson dolfijnen zwemmen. Ze zwemmen een tijdje mee in de golven van de boot. Ze zijn klein, ongeveer 1,5 meter lang, hebben een zwarte kop en een wit lichaam en komen maar heel even boven het water om te ademen. Toch slaag ik er in om een paar foto's te nemen.

Na nog een korte stop bij een benzinepomp waar ik snel een broodje koop en een paar foto's maak van een hele oude Ford, arriveren we om 21.00 uur in Ushuaia. Het is hier nog steeds licht.

Ushuaia heeft een onverstelbaar mooie ligging, namelijk in een gebied aan het einde van de wereld; het land van de stoere gaucho's, waar Zuid-Amerika ophoudt te bestaan. Deze streek heet Tierra del Fuego, oftewelVuurland. Toen de eerste zeereizigers vanuit Europa door het Beagle-kanaal voeren en enorme kampvuren van de Indianen zagen, gaven ze het gebied zijn huidige naam. Sinds het toerisme naar Antarctica zo'n tien jaar geleden begon, is Ushuaia uitgegroeid tot een havenstad met 60.000 inwoners. Je kunt hier trouwens ook op een cruiseschip stappen en de tocht naar Antarctica maken.

Samen met Steve ga ikhet stadje verkennen en we gaan op zoek naar een restaurant. We komen terecht in een All you can eat-restaurant waar je onbeperkt kan eten van het buffet en van de BBQ. Terug in het hotel blijkt dat we vanuit het restaurant op de bovenste verdieping een wijds uitzicht hebben op het stadje, het Beagle kanaal en de besneeuwde bergen achter het hotel.

Woensdag 3 december 2008 - Ushuaia en Beagle channel

De volgende dag maken we een boottocht over het Beagle kanaal. Onze gids Daniela vertelt veel over het kanaal, de wilde dieren, planten en de oorspronkelijke bewoners van dit gebied.

Het Beagle kanaal was voorheen onderdeel van de belangrijkste scheepvaartroute tussen de Stille en Atlantische Oceaan voordat het Suezkanaal voor de scheepvaart beschikbaar kwam. De Argentijns-Chileense grens loopt langs het kanaal en door het belang van het Beagle Kanaal is de grens altijd onderwerp van discussie. De twee landen kwamen in de jaren '70 bijna met elkaar in oorlog door een discussie over de controle van een paar eilanden langs het kanaal. Er gebeurt hier nu niet meer zoveel, behalve dan dat de officieren bij de marinebasis aan de Chileense zijde in Puerto Williams continu 'op scherp' staan.

Als onze boot de haven heeft verlaten, zien we al grote vogels in het water zitten. Het blijken Albatrossen te zijn. Telkens als de boot in de buurt dreigt te komen van deze grote vogels vliegen ze weg, maar het opstijgen is een heel schouwspel. De grote vleugels maken veel geluid en de Albatros heeft een flinke afstand nodig om het water uit te komen. Hij maakt dan ook vele stappen op het water voordat hij de lucht in gaat.

We varen langs het eiland Isla de los Pájaros dat bedekt is met nestmateriaal, aalscholvers en hun guano ... de toppen van de rotsen zijn bedekt met witte vogelpoep en we ruiken het zelfs op de boot. Er leven hier twee soorten aalscholvers; ze zijn beide zwart-wit en hebben de neiging samen te nestelen. Ze zijn moeilijk van elkaar te onderscheiden, tenzij je ze van dichtbij bekijkt. De hoeveelheid wit op hun kop is namelijk verschillend.
Op het eiland Isla de los Lobos zien we een kolonie zeeleeuwen en aalscholvers. We zien ook een kolonie Rotsaalscholvers. Die kunnen we herkennen aan het rood rond hun ogen. Deze soort maakt nesten van gras en vogelpoep op de randen van de kliffen. Andere aalscholvers maken nesten van alleen vogelpoep op de vlakke en bovenste gedeeltes van het eiland. Ik vang een glimp op van een paar kuikens in de nesten. Andere vogels die we deze dag zien zijn Skuas (vijanden van de aalscholvers), Zuid-Amerikaanse sterns en ganzen met jongen op sleeptouw.

We varen rond Les Eclaireurs Lighthouse die nu op zonne-energie werkt. Vroeger kwam hier tweemaal per dag om het licht aan en uit te doen. Vóór die tijd leefde iemand op het eiland om de vuurtoren te bedienen. De vuurtoren helpt zeelieden om de zogenoemde rode zone te bepalen. In deze zone varieert de diepte tussen de eilanden sterk. Grote schepen moeten in een wijde boog om de eilanden heen varen om te voorkomen dat ze vastlopen.
Op het bovendek kijk ik een tijdje naar de dieren en neem ik foto's. De warme chocolademelk en de koekjes die vervolgens binnen geserveerd worden zijn zeer welkom.

Vervolgens gaan we voor een korte wandeling aan land op één van de eilanden. We zien gebieden waar de oorspronkelijke bewoners gaten in de grond groeven. Hier ontstoken ze hun vuren en langs de randen van deze gaten gooiden ze hun afval. Je kan hier en daar nog steeds stukjes van schelpdieren en visgraten vinden. Deze oorspronkelijke mensen liepen naakt rond en sliepen op de grond in de sneeuw. Ze smeerde zichzelf in met zeehondenvet ter bescherming tegen de kou.
De gids wijst ons ook op de verschillende planten die langs de weg groeien. We zien de Calafate-plant met bessen, wilde orchideeën etc. Als ik terugloop naar de boot zie ik enkele duikers op het strand staan. Ik vraag of het mogelijk is om hier te duiken en krijg een bevestigend antwoord. De groep staat alweer op mij te wachten, dus de duiker roept de kapitein van ons schip iets toe. Later krijg ik van de kapitein een naam en telefoonnummer met het verzoek om dit nummer vanavond te bellen als ik wil duiken.

Terug op de boot wordt er koffielikeur geserveerd. Deze likeur is door de schipper in hoogsteigen persoon gebrouwen. Gelukkig drink ik geen alcohol. Aan de gezichten van de groepsleden te zien is het drankje niet zo heel lekker. 's Middags probeer ik met korting nog een ander toertje te boeken. Vanuit Ushuaia is het ook mogelijk om een pinguïnkolonie te bezoeken en tussen de pinguïns te wandelen. Ik vind de trip echter te duur en een te lange en omslachtige reis om pinguïns te zien. Ik denk dat deze trip niet zo heel veel meer toevoegt aan wat ik al heb gezien.

's Middags loop ik de Avenida San Martín (de belangrijkste straat in de stad) helemaal uit in de richting van de bergen in de hoop de kabelbaan te vinden. Na een tijdje heuvel op gelopen te hebben, heb ik er genoeg van. Het lopen gaat nog steeds niet erg gemakkelijk.
Terug in de winkelstraat Avenida San Martin eet ik een heerlijk schepijsje met verschillende smaken en in het hotel skype ik een lange tijd met Rosalie. Met de webcam laat ik haar meegenieten van het weidse uitzicht.

's Avonds hoor ik van een groepsgenoot dat hij op de TV heeft gezien dat er iets werd gezegd over de concerten van Madonna in Buenos Aires. Snel zoek ik op internet informatie en... ja hoor, het concert van zaterdag 6 december waar ik een kaartje voor heb, gaat niet door en is verplaatst naar maandag 8 december. Ik ben dan al vertrokken uit Buenos Aires. Dit is een grote teleurstelling na al die voorpret die ik had en de moeite die ik heb gedaan om een kaartje te bemachtigen. De internetsite van Tickettec is alleen in het Spaans, dus hoe ik mijn geld terugkrijg is nog de vraag. Overigens blijkt Madonna nu wel een concert op vrijdag, de dag dat wij aankomen in Buenos Aires te geven. Misschien lukt het wel om mijn kaartje te ruilen voor een kaartje van dit concert.

's Avonds bel ik de divemaster en spreek ik af om morgen te gaan duiken. Had ik maar nooit gebeld... Later meer hierover.

Meer foto's zijn te bekijken op
http://www.traveljunkies.nl/zuid-amerika/5%20argentinie/fotoseries/32%20Ushuaia/index.html en http://www.traveljunkies.nl/