Donderdag 4 december 2008 - Duiken in Ushuaia

Met een taxi ga ik vanaf het hotel naar de haven bij de oude luchthaven. Het weer is grijs en koud, er staan redelijke hoge golven en ik ga duiken. Ik lijk wel gek!

Bij de duikschool aangekomen blijk ik de enige gek te zijn die vandaag wil gaan duiken. De eigenaar schenkt een warme bak koffie in en geeft een korte instructie over het duiken in een droogpak. Het wordt mijn eerste duik in een droogpak. Dit pak heb je wel nodig want het water heeft hier een temperatuur van circa 2 à 4 graden. De eigenaar adviseert mij om twee paar sokken, mijn trainingbroek, een T-shirt en sweater aan te trekken. Behalve de lucht in mijn BCD, moet ik nu ook de lucht in mijn droogpak proberen te managen. Op mijn borst zit een knop waarmee ik lucht in mijn pak kan blazen en op mijn schouder zit een ventiel waar de lucht kan ontsnappen. Mijn gezicht is onbeschermd en mijn handen gaan in een dikke handschoenen (die wel gewoon vollopen met water). De man vertelt dat ik mijn hoofd niet te veel moet bewegen omdat er dan water in mijn pak kan lopen.

Buiten laat ik een paar close-up foto's van mij nemen met de bergen op de achtergrond. De spullen worden ingeladen in een kleine Zodiac en met zijn drieën gaan we op pad. De tweede man spreekt geen woord Engels en blijkt ook een divemaster te zijn. Zelfs in mijn droogpak, met al mijn kleding aan en mijn wollen Patagoniëmuts op, is het ijzig koud. De boot slaat op de golven en ik word behoorlijk nat.

Na een half uurtje varen komen we aan bij het eiland waar ik de duikers gisteren ook heb gezien. Ik krijg nog wat verdere informatie over het duiken met het droogpak. Het is de bedoeling dat ik niet met mijn benen omhoog zwem, want dan stijgt de lucht naar mijn voeten en kan ik het niet meer laten ontsnappen.

Als ik helemaal ben ingepakt, mijn handschoenen aan heb en mijn camera aan heb gezet, laat ik me achterover vallen in het ijskoude water. Ik duik samen met de eigenaar. De divemaster blijft op de boot. Volgens de eigenaar heb ik voldoende lood, maar ik kom maar met moeite onder.

De eerste minuten is het lastig om precies voldoende lucht in mijn pak en BCD te krijgen om gewichtsloos door het water te zweven.

Al snel gaat het beter en kan ik genieten van de kelp (lange slierten wier), de rotsen, anemonen en de vele krabben. De eigenaar wijst zo nu en dan een hele grote rode/roze kingkrab aan. Het lukt maar niet om met de grote, dikke handschoenen mijn compactcamera te bedienen en het programma te wijzigen. Mijn camera schiet zelfs een paar keer uit mijn handen.

We duiken naar een maximale diepte van 12 meter en het wordt steeds moeilijker om horizontaal of iets rechtop met mijn hoofd naar boven te zwemmen. Ik moet moeite doen om onder te blijven en zwem al snel met mijn hoofd naar beneden. De lucht in mijn pak stijgt naar mijn benen en ik kan het niet meer laten ontsnappen. De eigenaar probeert me nog naar beneden te trekken. Hij drukt op de knoppen van mijn BCD (waar geen lucht in zit), maar hij kan niet verhinderden dat we allebei naar de oppervlakte stijgen. Gelukkig stijgen we niet te snel en komen we niet van een grote diepte. Nu vertelt hij me pas dat je een koprol moet maken als je met je benen omhoog zwemt en de lucht naar je voeten stijgt. Na een koprol ligt je weer met je hoofd omhoog in het water.

Met moeite kom ik weer onder water en geniet in nog een tijdje van de vele soorten krabben. Er kruipen en springen op een gegeven moment wel honderden krabben over de grond en tussen het wier. Als ik met mijn armen beweeg, schrikken ze en kruipen en springen ze alle richtingen op.

Na circa 40 minuten heb ik het wel gezien. Ik heb het erg koud, mijn vingers vriezen er zowat af en ik geef dan ook het sein dat ik naar boven ga. Een hele ervaring rijker... Mijn eerste droogpak-duik.

Met moeite krijgen we al mijn duikspullen af, voordat ik op de hevig schommelende boot kan klimmen. Als ik aan boord ben, word ik ook nog een beetje zeeziek. Terug op het eiland, probeer ik met een kop koffie een beetje warm te worden. Mijn droge handschoenen moeten mijn vingers ontdooien. Na 3 kwartier wil de eigenaar weer vertrekken, maar ik heb zo mijn twijfels. Het is koud, ik ben misselijk en heb er niet zo veel zin meer in.

Mijn tweede duik is met de divemaster. Ik vraag de eigenaar om hem te vragen om dicht in mijn buurt te blijven omdat ik niet zeker ben van mijn duikkwaliteiten in een droogpak en niet het risico wil nemen dat er iets mis gaat. Hij vertelt de divemaster om mij goed in de gaten te houden (in het Spaans).

We duiken weer het water in. Omdat ik nu meer lood bij mij heb, gaat het zakken naar circa tien meter nu veel sneller. De divemaster zwemt voor me en als ik foto's neem van de vele krabben, ben ik hem kwijt. Ik kijk zo'n 2 minuten tussen het vele kelp en besluit naar de oppervlakte op te stijgen. De divemaster is daar inmiddels ook en hij ligt op zeker 15 meter afstand. Hij is dus behoorlijk hard doorgezwommen toen ik een paar foto's nam. Ja, ja, hij houdt me erg goed in de gaten (not).

We duiken weer onder en na 10 minuten ben ik de divemaster weer kwijt. Het kelp is erg dicht en na even gezocht te hebben zie ik zijn luchtbellen opstijgen en heb ik hem dus weer gevonden. Ik schiet nog een aantal foto's van grote en kleine krabben, zeesterren, anemonen en het kelp. De lucht in mijn droogpak stijgt weer naar mijn benen. Snel maak ik een koprol en dan gebeurt het... ik kom vast te zitten in de lange slierten kelp. De divemaster is weer nergens te bekennen. Even denk ik dat mijn laatste minuut is aangebroken en dat ik hier verdrink in het ijskoude water. Gelukkig raak ik niet helemaal in paniek en heeft de eigenaar me laten zien dat je niet aan het kelp moet trekken, maar dat het afbreekt wanneer je het dubbel vouwt.

Na een tijdje slierten te hebben afgebroken, weet ik me te bevrijden. Ik heb het helemaal gehad en besluit op te stijgen naar de oppervlakte. Ik ben ook misselijk en moet diverse malen overgeven als ik boven ben. De divemaster is inmiddels ook opgestegen en zwemt al naar de boot zonder zich over mij te bekommeren. Ik lig over te geven en zit met mijn benen weer in het kelp vast zit. De golven zijn hoog en het kost me moeite om de boot te bereiken. Gelukkig heb ik deze duik overleeft, maar ik ga voor geen goud meer hier duiken met deze divemaster!

De eigenaar is wel bezorgd en vraagt wel tien keer of het met me gaat. Ja, ja het gaat wel weer. Terug in de boot ga ik op de grond zitten, met mijn droge handschoenen aan en mijn ijsmuts op. Mijn misselijkheid zakt gelukkig, terwijl we met een grote vaart terug varen naar de haven. De eigenaar heeft zijn duikbril op gezet en zijn snorkel in zijn mond genomen terwijl hij de boot bestuurt. De kleine Zodiac komt regelmatig helemaal uit het water en komt met een grote klap op het water neer onder luid gejuich van de twee mannen. Ik kan er helemaal niet van genieten. Ik wil maar één ding... de boot uit, mijn pak uit, terug naar het hotel, een warme douche en snel mijn bed in (oh, dat is meer dan één ding).

Terug in de haven, in de duikschool kom ik weer een beetje tot leven. De eigenaar belooft me vanavond nog een CD naar het hotel te brengen. Ik trek warme kleding aan en neem snel een taxi naar het hotel. Op weg naar een warme douche. Dit was achteraf bezien een spannend avontuur dat ik echter voor geen goud meer wil meemaken. Ik ben blij dat ik het overleefd heb. Zo blijkt maar weer dat duiken toch wel gevaarlijk kan zijn als je ongetraind, niet goed geïnformeerd en onder moeilijke omstandigheden gaat duiken. Gelukkig zullen mijn volgende duiken in het veel warmere water bij Ilha Grande (Brazilië) een stuk minder gevaarlijk zijn.

's Avonds eten we met heel de groep een hele goede maaltijd in een gezellig restaurant. Drie mensen van de groep reizen morgen verder en stappen op een expeditieboot naar Antartica.

Vrijdag 5 december 2008 - Vlucht naar Buenos Aires

We vliegen vandaag terug naar Buenos Aires. Steve maakt zich al dagen zorgen over deze terugvlucht. Hij verzamelt kalmeringstabletten en zou het liefst zien dat ik hem in het vliegtuig buiten westen sla. Hij is zo bang dat hij op de luchthaven samen met Mayra een dokter bezoekt. Gelukkig voor hem (en voor ons) verloopt de vlucht (met een tussenstop in Rio Gallego) voorspoedig. We hebben geen turbulentie en we landen veilig in Buenos Aires.

Helaas gaan we weer naar hotel NOT SO SPLENDID. Het positieve is dat de wegwerkzaamheden voor het hotel voltooid zijn tijdens onze afwezigheid. In het hotel lijkt het wel of er gerenoveerd wordt. De railing in het trappenhuis wordt vastgezet/aangebracht, een aantal verbrande lampen in de hal worden vernieuwd en de oude banken in de lobby zijn verwijderd.

Het is weer tropisch warm in Buenos Aires. Snel trek ik mijn korte broek en een luchtig T-shirt aan want ik moet snel op pad. Ik ga proberen om mijn kaartje voor het geannuleerde concert van Madonna van morgenavond te ruilen voor een kaartje van het extra ingelaste concert van vanavond. Justin wil proberen om ook nog een kaartje te bemachtigen.

We rennen door de drukke winkelstraat naar het bureau van Tickettec. Daar aangekomen staan er meer dan 200 mensen in de brandende zon in een lange rij voor het verkooppunt te wachten. Ik loop de rij voorbij en probeer naar binnen te sneaken. Bewakers sturen me echter terug. Als ik ze in het Engels vraag of ik mijn kaartje kan omruilen, roepen ze er een jongen bij die Engels spreekt. Het blijkt dezelfde jongen te zijn die mij ruim 2 weken geleden heeft geholpen met het kopen van mijn kaartje. In eerste instantie geeft hij aan dat het hier niet mogelijk is om mijn kaartje te ruilen. Hiervoor moet ik naar een ander kantoor in Buenos Aires. Als ik hem vertel dat ik alleen vandaag en morgen in Buenos Aires ben en dat ik al maanden uitkijk naar het concert, krijgt hij medelijden. Hij gaat proberen om mijn kaartje te ruilen voor een ticket voor het concert van vanavond. Hij komt terug met goed nieuws: Als ik mijn creditcard waarmee ik het ticket hebt gekocht, bij mij heb, dan kan hij het kaartje ruilen. Helaas pindakaas... Mijn creditcard ligt in de kluis van het hotel (zeker 25 min wandelen). Ik bel snel Rosalie op en vraag haar of ze toevallig de securitycode die achterop de creditcard staat weet. Na 10 minuten belt ze terug... Helaas.

Het lood zakt me in mijn schoenen. Ga ik het concert nu missen waar ik zo lang naar uitgekeken heb (grrr)? Als ik vraag of ik een nieuw kaartje kan kopen voor het concert van vanavond, wijst de jongen naar de lange rij. We kijken hem lief aan en vragen of hij iets kan regelen. Hij loodst ons uiteindelijk naar binnen en we kopen allebei een nieuw veldkaartje voor het concert van vanavond in het Riverplate stadion. Ik kan het bijna niet geloven, maar ik ga vanavond met Justin naar het concert.

Snel naar het hotel, een frisse douche nemen en snel nog wat eten.

Het duurt even voordat we een lege taxi hebben gevonden. Als we bij de chauffeur onze bestemming bekend maken, komt er een meisje aangerend die ook naar het concert gaat en graag wil meerijden. Ze blijkt uit Venezuela te komen en ze is hier ook op vakantie.

Als we bij het stadion zijn aangekomen, moeten we een heel eind omlopen naar de juiste ingang. De kaartjes worden gescand en we kunnen naar binnen. In het immense, oude stadion is het nog niet zo heel druk. We wandelen het veld op waar het Nederlandse elftal in 1978 de finale van het WK heeft gespeeld. We kunnen bijna helemaal naar voren lopen en zoeken een mooi plaatsje, dicht bij het podium uit.

Na enige tijd treedt DJ Paul Oakenfold op. Met zijn opzwepende muziek weet hij al behoorlijk wat sfeer te creëren in het steeds beter gevulde stadion. Als rond de klok van 9 uur de zon ondergaat, is de sfeer al heel uitbundig. Justin verbaast zich over het gemêleerde samenstelling van het publiek (niet alleen kleine meisjes en homo's), de ontbrekende beveiliging en de manier waarop de verkopers van drank zich tussen het publiek verdringen.

Ik heb er spijt van dat ik mijn kleine fotocamera niet heb meegenomen. Aan een Argentijnse meisje vraag ik of ze een paar foto's wil mailen. In haar telefoon type ik mijn e-mail adres en ze neemt spontaan een foto van Justin en mij. Ik heb er dan ook alle vertrouwen in dat ze de foto's mailt.

De wave gaat diverse keren het stadion en rond en dan is daar het grote moment aangebroken. De opkomst van Madonna. De eerste minuten is het vooraan een heel geduw, getrek en gespring voordat iedereen een stabiel plaatsje heeft bemachtigd. Het grote voordeel voor mij bij een concert in Zuid-Amerika is dat ik met kop en schouder uitsteek boven het veel kleinere publiek. Regelmatig hangen de veel kleinere dames aan mijn schouders of springen ze op mijn rug om Madonna te zien.

De show zit goed in elkaar en heeft veel mooie videoclips, animaties en lichteffecten. Ook de vele dansers en muzikanten geven een goede show. Het is alleen jammer dat Madonna ook diverse malen op een elektrische gitaar probeert te spelen. Het oude nummer Borderline wordt verkracht door haar gitaarsolo. Het mooiste moment, waar ik nog steeds kippenvel van krijg, is wanneer Madonna het nummer Don't cry for me Argentina zingt en bijna 70.000 mensen het nummer uit volle borst meezingen. En dat in het Riverplate Stadion in Buenos Aires (Argentinië).Ook het toepasselijke nummerMilesAwaylevert een emotioneel moment op.

Telkens als ik Madonna op de radio hoor of op TV zie, zal ik terugdenken aan deze geweldige avond en deze indrukwekkende reis.

ps. de Madonna foto's zijn gevonden op internet

Zaterdag 6 december 2008 - Laatste dagje Buenos Aires

Vandaag neem ik afscheid van de groepsleden van mijn Patagoniëreis en maak ik kennis met een paar groepsleden van mijn nieuwe reis. Deze nieuwe reis is officieel gisteren van start gegaan met een welkomstbijeenkomst (waar ik niet naar toe ben geweest).

Eerst ga ik proberen mijn geld terug te krijgen voor het ongebruikte kaartje van het Madonnaconcert. Met een taxi rijd ik door een gedeelte van de stad waar ik nog niet ben geweest. Ik zie brede avenues, mooie statige gebouwen en mooie parken waaronder een grote Japanse tuin. Na 40 minuten rijden herken ik de omgeving weer. Ik ben weer in de omgeving van het stadion. De taxirit kost mij bijna 45 peso's.

Na een half uurtje in de rij te hebben gestaan, kan ik mijn kaartje inleveren en krijg ik mijn geld teruggestort op mijn creditcardrekening (hoop ik). Als ik ook een taxi terug moet nemen naar het centrum, dan had ik mijn kaartje beter voor half geld aan een Argentijn kunnen verkopen. Al snel vind ik een alternatief gevonden. Op enkele blokken afstand blijkt een trein te rijden naar het centrum. Maar eerst ga ik natuurlijk weer heerlijk eten. In een druk vleesrestaurant, waar alleen locale bevolking zit te eten, neem ik plaats. Niemand van het personeel spreekt Engels, dus ik bestel maar een menuutje van de kaart. Nog éénmaal genieten van die geweldige Argentijnse steaks. Al snel wordt mijn eten geserveerd; Een grote houten plank met vele soorten ondefinieerbaar vlees. Ik probeer van elk soort een paar happen, maar het valt niet zo goed. Het lijkt wel of ik al het afvalvlees van de koe geserveerd heb gekregen. Een tafel verder zitten een paar mannen de felbegeerde grote steaks te eten. Ik besluit eens flink uit de band te springen en nog een poging te wagen om het juiste vlees te bestellen. De serveerster begrijpt me wel en neemt de restanten van het 'afval'vlees mee terug. Als ik later afreken, hebben ze de eerste maaltijd niet op de rekening gezet. Deze serveerster verdient wel een grote fooi.

Ik slenter nog een dagje door de sfeervolle stad. Ik was van plan om nog een paar uurtjes te relaxen, te computeren en vroeg naar bed te gaan. Als ik zonder camera door de stad loop, blijken er podia te zijn opgebouwd waar livemuziek wordt gespeeld. Overal wordt de Tango gedanst en er is een rockfestival op het Plaza de Mayo.

Op het plein is het gezellig druk en veel mensen slurpen aan de Mate.

Ook blijkt het presidentiële paleis opgesteld te zijn voor het publiek. Er is een tentoonstelling over de democratie in Argentinië. Ik ga snel terug naar het hotel om mijn camera te halen en me in het gezellige feestgedruis te storten.

Wat is Buenos Aires toch een levendige, mooie en geweldige stad. En zo wordt het ook deze dag weer laat.

Morgen start mijn volgende rondreis door Uruguay en Brazilië.

De fotoseries zijn te bezichtigen op http://www.traveljunkies.nl/zuid-amerika/fotoseries.htm