Ik ben alweer meer dan een week terug in het koude Nederland en heb zelfs alweer enkele dagen gewerkt en geschaatst opde grote waterpartijenin 'onze achtertuin'. Ik kijk terug op een waanzinnig mooie, afwisselende reis met veel hoogtepunten. De reis is verlopen zoals van te voren gepland. De vele soorten dieren op het land en onder water waren indrukwekkend, de landschappen afwisselend en het weer heeft ook erg goed meegeholpen. Ik heb veel leuke mensen ontmoet, ben geen dag ziek geweest en heb (bijna) al mijn spullen nog. Wat ook heeft bijgedragen aan het slagen van mijn reis was het vele contact dat ik heb kunnen onderhouden via mijn notebook en internet met het thuisfront. Het bijna dagelijks skypen met Rosalie, het chatten via Hyves met vrienden en collega's en natuurlijk alle leuke reacties en e-mails die ik heb mogen ontvangen. Iedereen hartelijk bedankt!

Maar jullie hebben nog een reisverslag tegoed van mijn laatste groepsreis door Argentinië, Uruguay en Brazilië. Hierbij een samenvatting van deze relaxte reis.

Zondag, 7 december 2008 - Op weg naar Colonia in Uruguay
Eergisteren heb ik de welkomstbijeenkomst gemist en gisteren heb ik mijzelf nog een dagje in Buenos Aires vermaakt. Deze morgen maak ik kennis met alle leden van de groep. De groep (15 deelnemers) bestaat uit voornamelijk 20'ers en enkele oudere jongeren. De groepsgenoten komen uit landen als Ierland, Engeland, Canada, Duitsland, Nieuw-Zeeland en Australië. De toerleider heet Jorge, een 24-jarige macho uit Peru.

De reis start vandaag met een ritje naar de haven voor onze boottocht naar Uruguay. Het is vandaag lekker warm (>30 graden). De rugzakken worden - net als bij een vliegtuig - ingecheckt. Bij de douane krijg ik weer een nieuwe stempel (van Uruguay) in mijn paspoort.

De ferry is verrassend groot. Ik zoek een plekje op het dek en geniet van het zonnetje. Tijdens de lunch in het restaurant maak ik nader kennis met enkele groepsleden. De boottocht duurt ongeveer 3 uur en is zeer ontspannen: beetje chillen op het dek, MP3-tjes luisteren en genieten van de zon.

In de haven moeten we in de brandende zon even wachten totdat Jorge alle taxi's heeft geregeld. Na een korte rit door het slaperige Colonia, komen we aan bij een leuk hotelletje.

Jammer dat we de kamer met meerdere mensen moeten delen. Na een gezamenlijk lunch besluit ik in mijn eentje op pad te gaan. Eerlijk gezegd heb ik het een beetje gehad met die groepsprocessen. Telkens wachten op elkaar, met zijn allen pinnen (duurt een eeuwigheid), gezamenlijk eten op een vooraf vastgesteld tijdstip, lang op je eten wachten en telkens weer dezelfde verhalen aanhoren en vertellen. Ik vind het dan ook wel prettig dat ik tijdens deze reis regelmatig een kamer alleen zal krijgen.

Colonia is een heel mooi stadje met een historisch centrum. De huizen zijn geschilderd in vele pasteltinten. In de pittoreske straatjes met eeuwenoude straatkeien staan oude oldtimers, wat het plaatsje nog fotogenieker maakt.

Een hoge witte vuurtoren steekt prominent boven het centrum uit en is via de smalle wenteltrap te beklimmen. Vanaf de vuurtoren heb je een wijds uitzicht op het dorpje en aan de overzijde van het water zijn de hoge gebouwen van Buenos Aires zichtbaar.

Na een middag rondslenteren in de warmte besluit ik even te gaan relaxen op de kamer.
's Avonds mis ik wederom de groepsafspraak om te gaan eten aangezien Jorge eerder is vertrokken om naar de zonsondergang te gaan kijken. Hij heeft geen bericht achtergelaten naar welk restaurant ze zijn gegaan. Ik loop een paar keer door het centrum, maar kan de groep niet vinden. Op een leuk terrasje eet ik een grote steak. Op het plein speelt een goede band vrolijke locale muziek en de oude huizen zijn verlicht. Een geweldig atmosfeer!

Maandag 8 december 2008 - Montevideo

Aan het eind van de ochtend verlaten we Colonia en gaan we op weg naar Montevideo. De busrit duurt 6 uur en voert ons over het platteland van Uruguay. De bus is zeer comfortabel en dat mag een wonder heten voor één van de armste landen van Zuid-Amerika.

Bij aankomst in Montevideo blijkt al snel dat dit een grote lelijke stad is. Het centrum wordt overspoeld met oude luid toeterende auto's en bussen. De straten zijn vuil en af en toe zie ik een paard en wagen waarmee vuilnis wordt opgehaald.

Het hotel is ook niet veel soeps. Ik heb een oude vieze kamer waar sinds de jaren ‘60 waarschijnlijk niets aan is veranderd. Zelfs het beddensprei is, zo te zien, in al die jaren niet vervangen.

Ik ga op zoek naar een wasserette om mijn kleding te laten wassen. De was wordt gewogen (je betaalt per kilo). Voor ongeveer 5 dollar kan ik de fris gewassen kleding enkele uren later weer ophalen. Enkele vrouwen uit onze groep hebben een vergelijkbare hoeveelheid kleding door de service van een hotel laten wassen zonder te vragen hoeveel het kost. In de meeste hotels wordt per item betaald. KASSA!

‘s Avonds gaan we met taxi's allemaal naar een fancy restaurant in de buurt van de zeehaven. Bijna alle restaurants zijn (nog) leeg, mede omdat we vandaag al vroeg (om 19.30 uur) zijn gaan eten. Het eten is goed. We krijgen heerlijke voorafjes en zelfs een gratis glas sangria. Als we de rekening krijgen, merken we dat al die extraatjes toch niet helemaal gratis waren. We moeten een toeslag betalen voor het gebruik van het tafelzilver (!) en 10% extra voor de bediening. Dit laatste is overigens heel gewoon in Argentinië, Uruguay en Brazilië.

Op dinsdag 9 december 2008 ben ik vroeg wakker. Het ontbijt is helemaal niets en kan morgen dan ook overgeslagen worden. Ik ga de stad verkennen en op zoek naar een nieuwe MP3-speler. Bij mijn vertrek uit Buenos Aires ben ik mijn USB-MP3 namelijk speler kwijtgeraakt (verloren of gestolen?).

De belangrijkste attractie van de stad is het centrale plein, dat helemaal niet zo interessant is. Er staat wel een bijzonder gebouw en onder het plein is een mausoleum. Na afdaling van de trappen kom je in een grote ruimte met zwart marmer. Er staan twee erewachten bij een urn.

Welke belangrijk persoon hier vereerd wordt, is mij even ontschoten.

Ik zoek voor een half uurtje verkoeling in de kathedraal en besluit ook naar de kapper te gaan.

De lunch gebruik ik in een buffetrestaurant...all you can eat voor een paar dollar. Bij terugkomst in het hotel staat een gedeelte van de groep klaar om naar het strand te gaan. Snel pak ik mijn zwemkleding en met taxi's reizen we af naar een mooi breed strand.

Zo krijgt deze dag in deze saaie stad toch nog een leuk einde. 's Avonds ga ik met Connie (uit Duitsland) uit eten.

Woensdag 10 december 2008 - Van Montevideo naar Salto
Aan het eind van de ochtend vertrekken we uit Montevideo voor een 6 uur durende busrit naar Salto. De ochtend spendeer ik met mijn notebook op schoot in de lobby van het hotel. Lekker skypen, chatten en foto's uploaden naar mijn site.

De bus is weer erg luxe. Onderweg zien we oude auto's rijden. Met oude auto's bedoel ik geen old-timers, maar echte oude auto's die in Europa al tientallen jaren niet meer worden gemaakt zoals Renault 4 en 12, Opel commodore, Ford Taunus, oude Citroens en een aantal hele oude Amerikaanse modellen.

Het mooiste is een auto die door midden is gezaagd en waarbij het achterste gedeelte van de auto (met achterbank) achter een paard is gespannen. Uruguay is voor mij het land van de oude auto's.

In de late namiddag komen we aan bij het hotel in Salto. Ik krijg weer een kamer voor mezelf. Ook Salto heeft de toerist niet zo veel te bieden (of word ik reismoe?) en dan te bedenken dat we ook hier weer bijna 2 dagen blijven. De meeste groepsleden zijn het er wel over eens... de dagen in Uruguay kunnen behoorlijk ingekort worden. GAP gebruikt deze dagen om op een goedkope manier naar Iguaçu te reizen.

Morgenavond vertrekken we met een nachtbus voor de lange reis naar de prachtige watervallen op de grens van Argentinië, Paraguay en Brazilië.

De volgende dag doden we de tijd (tot het vertrek van de nachtbus) met een bezoek aan een waterpark. In de ochtend vertrekken we met taxi's naar het park.

In het park zijn diverse warmwaterbaden (waarvan sommigen een temperatuur hebben van 37 graden), een golfslagbad en waterglijbanen. We vermaken ons kostelijk op de glijbanen. We glijden met een bootje met drie man naar beneden. Niet iedereen landt ongeschonden in het water. Zo stoot ik mijn hoofd erg hard toen we onderaan de glijbaan omsloegen.

Mede door het mooie weer was het een heerlijke dag. Na terugkomst in het hotel verzamelen we onze tassen en worden we met taxi's over de grens naar Brazilië gebracht. Bij een grote brug zie ik een waarschuwingsbord dat men moet oppassen voor wilde dieren. Op het bord is een soort nijlpaard afgebeeld. Net als ik me zit af te vragen of hier nijlpaarden leven, zie ik aan de oevers van de rivier enkele grote Capibara's. Dit zijn enorme cavia's (ongeveer één meter hoog) die in Brazilië in het wild leven. Ze leven in groepjes aan de waterkant en zijn familie van de cavia.

De taxichauffeurs regelt alle formaliteiten en met een gestempeld paspoort stappen we weer in de taxi's. De taxichauffeurs rijden verder door naar de busterminal. Hier besteed ik mijn laatste Uruguaanse geld aan snacks voor de lange busreis naar Foz do Iguaçu. Na mijn nachtbuservaringen in Indonesië had ik toch gezworen nooit meer met een nachtbus te reizen?

Vrijdag 12 december 2008 - Foz do Iguaçu (vanuit Brazilië)
Na een lange busrit komen we aan bij het hotel in Foz do Iguaçu. Na een verfrissende douche gaan we op pad voor onze tour naar de Argentijnse kant van de Iguaçu Falls.

Foz do Iguaçu is een stad met 309.000 inwoners. De stad ligt aan het 3-landen punt van Brazilië, Argentinië en Paraguay. De drukke stad oogt grauw. De weinige historische gebouwen stellen niet veel voor. De stad wordt vooral gebruikt door de toerist als uitvalsbasis voor een bezoek aan de Iguaçu watervallen.

De bekende Iguaçu watervallen worden gevoed door de 600 kilometer lange rivier 'Rio Iguaçu'. In Paraguay werd een enorme stuwdam in de rivier gebouwd. De waterkrachtcentrale levert 90% van de energie voor Paraguay en 22% van de energie voor het immense Brazilië. Vanuit Paraguay vormt de rivier eerst een stuk van de grens tussen Brazilië en Argentinië. Hier worden de watervallen gevormd. Verder stroomt de rivier door Brazilië naar de Atlantische Oceaan.

Iguaçu betekent in het Guarani 'grote wateren'. De buschauffeur regelt weer de douaneformaliteiten. De komende dagen zullen we regelmatig de grens oversteken van en naar Brazilië, Argentinië en Paraguay. Na ongeveer 30 minuten rijden, stoppen we bij een helikopterplatform waar helikopters vertrekken voor een rondvlucht over de watervallen.

Natuurlijk wil ik dit ook meemaken en ik koop een ticket. Steve, mijn reisgenoot in Peru, heeft mij verteld dat de plek naast de piloot de beste plek is en dat je gewoon heel brutaal deze plek moet claimen. Ik maak dan ook een afspraak met de locale tourleider dat ik voorin kan zitten.

Dan is het grote moment aangebroken. Ik neem plaats naast de piloot en zit met mijn twee camera's klaar voor het grote moment. Met mijn kleine camera maak ik enkele videoclipjes en met mijn grote camera schiet ik mooie foto's. Ik besluit zelfs een paar minuten helemaal geen foto's te nemen en te genieten van de spectaculaire helikoptervlucht.

Nadat nog enkele groepsgenoten over de watervallen hebben gevlogen, rijdt de bus verder naar de Braziliaanse kant van de waterval. Ik kan bijna niet wachten. Ik wil de boardwalk betreden en de watervallen te bekijken.

Ik heb al veel foto's en videoclipjes gezien, maar in het echt schijnen de watervallen nog indrukwekkender te zijn. Het is namelijk niet één waterval, maar het zijn in totaal 215 watervallen die verspreid zijn over een lengte van 3 kilometer. Overal komt het water omlaag. De eerste indruk van de watervallen is dan ook spectaculair. Een mooie plek voor een groepsfoto. Het nemen van de foto's met 15 verschillende camera's duurt een eeuwigheid. We staan te smelten in de zon. Helaas is het resultaat van de foto niet zoals verwacht. Op de meeste groepsfoto's is namelijk geen waterval te zien.

Het uitzicht op de verschillende watervallen is indrukwekkend. Het majestueuze wonder van de wereld. De watervallen zien er vanaf de diverse uitzichtpunten telkens weer anders uit. Op sommige stalen roosters die boven het watergeweld zijn gebouwd, word je bijna omver geblazen. Het is hier onmogelijk droog te blijven. Wat een natuurgeweld.

We wandelen door de jungle aan de Braziliaanse kant van de watervallen. De vlinders, sprinkhanen en hagedissen vergezellen ons.

In het snelstromende water varen jetboten, die we morgen zullen nemen. De Iguaçu-watervallen bestaan uit meer dan 150 verschillende individuele watervallen. Sommigen zijn meer dan 100 meter breed en daar stort een verbluffende hoeveelheid water naar beneden. Op één van de laatste uitkijkpunten hebben we door de stalen roosters een verbazingwekkend, winderig, nat, maar spectaculair uitzicht op het natuurgeweld onder ons.

We kunnen bijna geen afscheid nemen, maar we moeten nu echt terug naar het hotel. 's Avonds eten we weer met de hele groep in een goed restaurant op de hoek van de straat.

Zaterdag 13 december 2008 - Foz do Iguaçu (vanuit Argentië)

Na gisteren de Braziliaanse kant van de waterval te hebben bezocht, denk je dat het vandaag niet beter kan worden. Maar gelukkig blijkt de Argentijnse kant van de watervallen nog spectaculairder. Het wordt vandaag een warme dag vol avontuur.

Bij aankomst reizen we met een trein door de jungle naar het startpunt van een wandeling naar de rand van de watervallen. Via de 'Trilha das Cataratas', een 1,2 km lang stalen wandelpad met roosters wandel je over het rustige gedeelte van de rivier in de richting van de Duivelskeel (Garganta del Diablo). Dit is dus dé plek waar de watervallen samenkomen en als een gek tekeer gaan. Het vallende water geeft een dichte mist van nevel waardoor foto's nemen onmogelijk wordt door de waterdruppeltjes op de lens. Wat een oorverdovend lawaai en wat een kracht! Ik geniet dan ook op mijn gemak en laat de beelden rustig tot me komen.

Op de terugweg naar het volgende avontuur valt pas het rijke dierenleven op. In de bomen zitten blauw gekleurde spechten, onder de vlonders heeft een vogelstelletje een nest gebouwd waarin enkele net uit het ei gekropen jongen met wijd open gesperde snavels op voedsel wachten en er zijn ook roofvogels van dichtbij te bewonderen en te fotograferen.

Ik kom later dan afgesproken aan bij het verzamelpunt voor een boottocht in een rubberboot door de jungle. Niet iedereen is er, dus het is geen probleem. Met reddingsvesten aan en een helm op (in de brandende zon) varen we met de rubberboot door de jungle. De gids wijst een kaaiman, apen en vogels aan.

Na de boottocht stappen we in een open legertruck om onze rit door de jungle te vervolgen. In deze omgeving schijnen zeven soorten Toekans te leven. Helaas zien we er geen. Wat we wel zien is een groep apen die in de toppen van de bomen van tak tot tak springt. Het lukt me om mooie foto's te maken van de apen die boven onze truck door de open lucht zweven. Tijdens de gehele dag zien we gekleurde vlinders in alle soorten en maten.

Na de lunch wandelen we de heuvels af naar de rivierbedding. Hier start de spectaculaire boottocht over de rivier en door de watervallen. We krijgen uiteraard weer reddingsvesten aan en een waterproof zak, waarin we alle goederen moeten stoppen dat niet nat mag worden. Mijn waterproof compactcamera van Olympus kan ik in mijn hand houden om videoclipjes en foto's te maken.

De boot vaart tegen het snel stromende water in en vaart en paar keer verschillende watervallen in. Aangezien ik voorin de boot zit, word ik als eerste drijfnat. Het water valt erg hard op mijn hoofd en ik zie ook niets meer. Nu kunnen we het geweld ook voelen. Wat een kracht!. De boot draait 90 graden zodat ook de andere passagiers helemaal soaky wet worden. Het lukt me om leuke opnames te maken van de groep (zie de videoclip op deze site).

Via het 'circuito superior' wandelen we langs de bovenkant van de watervallen terug. Platforms en bruggen brengen ons weer dichtbij enboven de vallende watermassa.Het zonlicht vormt mooie regenbogen op demassa opspattend water. De rest van de middag wandel ik via een aantal andere trails langs en over de watervallen. We hebben vandaag diverse malen vogels door de watervallen zien vliegen. Bij één van de watervallen zie ik de papegaaiachtige vogels in groepjes aan de rotsen hangen. Op de terugweg naar de uitgang fotografeer ik nog een mooie vlinder bij een grote rode bloem en een groep neusbeertjes (met kleintjes) die door het dichtbegroeide woud wandelen. De grote neusbeertjes zijn brutaler en komen eten bietsen bij de toeristen. Het was weer een enerverende dag om niet te vergeten!

De groep gaat vanavond - na een lange discussie - stappen aan de andere kant van de grens. Ze huren een minibus en hebben een gezellige nacht in een locale club. Ik blijf in het goede hotel en geniet van de luxe op mijn kamer. Een airco, een grote TV, draadloos internet en een heerlijke regendouche. Wat is het toch heerlijk om een kamer voor jezelf te hebben. Om 3.30 uur hoor ik de groep thuiskomen.

Zondag, 14 december - Dagtrip naar Paraguay

Vandaag hebben we eigenlijk een verloren dag want Jorge heeft een shoppingtrip geregeld naar Cuidad Del Este in Paraguay. Hij heeft geen alternatief programma bedacht en geeft wederom geen informatie over andere mogelijkheden. Ik ben er inmiddels wel achter dat Jorge meer een toerist, dan een toerleider is. Het is de eerste keer dat hij deze trip maakt en hij geeft alleen informatie over de activiteiten die hij zelf wil doen. Daarnaast geeft hij verkeerde of geen informatie, wisselt regelmatig van plan (zonder iedereen in te lichten) en wil hij maar één ding... plezier maken!

Met een minibusje rijden we via een brug de rivier over die de grens vormt tussen Brazilië en Paraguay. De chauffeur regelt weer de douaneformaliteiten zonder onze paspoorten mee te nemen.

Al snel komen we aan in een grote, smerige stad met veel oude auto's en marktkraampjes. Volgens de chauffeur is Paraguay het meest corrupte land van Zuid-Amerika. Zelfs de president van het land rijdt in twee in Brazilië gestolen auto's. Op straat lopen volledig bewapende agenten. Aangezien het zondag is, is het grootste warenhuis gesloten. In één van de andere primitieve shoppingmalls wordt veel elektronica aangeboden. Volgens mij worden er veel imitatiegoederen verkocht, want net als in Bangkok, zie ik hetzelfde model camera met verschillende merknamen erop. Het Acer Aspire One notebook dat ik bij me heb, kost hier meer dan in Amerika en in Europa.

Samen met Markus lopen ik een rondje door het centrum, maar beiden hebben we het snel gezien.

's Avonds begint er weer een heel nieuw avontuur. We reizen wederom met een nachtbus van Iguaçu naar Sao Paulo (circa 17 uur) om vervolgens met een privébusje nog 6 uur door te bussen naar Paraty. Een reis van totaal 23 uur. Wie dit heeft bedacht is echt gek! Vele reisorganisaties vliegen naar Sao Paulo of naar Rio de Janeiro.

Maandag 15 december 2008 - Naar Paraty
Zoals al gemeld is het vandaag een lange reisdag naar Paraty.

Paraty is een vissersdorpje met 31.000 inwoners in de provincie Rio de Janeiro. Het plaatsje ligt aan een grote baai aan de Atlantische oceaan. Het dorp streeft naar de erkenning van Unesco voor zijn koloniale stadskern. Alle huizen zijn wit geschilderd, de posten rond de deuren en ramen hebben een kleurrijk accent.

Na aankomst in Paraty begint het te regenen en het eten met de groep was echt slecht (en duur). De groep gaat morgen op excursie, maar ik heb besloten om niet mee te gaan. 's Morgens gaan ze naar een strand en na de lunch bezoeken ze een brouwerij en enkele watervallen in de jungle waar gezwommen en gesprongen kan worden. Ik wil graag foto's nemen van het kleurrijke centrum en de haven van Paraty en wil ook het weer afwachten voordat ik besluit naar het strand te gaan.

De volgende dag geniet ik 's morgens eerst van het goede ontbijt in de Pousada. Het is vandaag dicht bewolkt en de hemel ziet er dreigend uit. Ik wandel een paar uurtjes door het mooie historische centrum en schiet vele foto's. Paraty is een schilderachtige plaats. De huizen zijn allemaal voorzien van mooie kleurtjes en het centrum is autovrij gemaakt zodat het lekker rustig is. De straten bestaan uit keien die shots en scheef gelegd zijn. Menig mens zal hier zijn enkel verzwikken. De fysiotherapeut moet hier goud verdienen. De huizen, de kerkjes, de paard en wagens, maar ook de haven is met al zijn kleurige bootjes een mooie bezienswaardigheid.

Aan het eind van de ochtend reis ik (als enig toerist) met een locale bus (voor 2,6 Real) naar het strand bij Trinidade. De busreis leidt langs de kust en door het oerwoud. Op de meest vreemde plaatsen, in the middle of nowhere, stopt de bus en stappen er mensen in en uit. Het laatste gedeelte van de reis kan de bus maar moeilijk tegen de steile bergen oprijden. Waar gaat deze rit van wel 3 kwartier heen? Wat een prachtige dichte jungle.

In het centrum van Trinidade begint het net te een beetje te regenen. Ik besluit dan ook eerst te gaan lunchen in een lokaal restaurantje. Als ik binnenstap blijkt een gedeelte van de groep hier ook te zitten. Zij zijn de hele ochtend op het strand geweest en reizen zodadelijk door naar de brouwerij en de waterval. Tijdens het eten komt er onverwachts een studiegenoot van de Zweedse groepsgenoot Markus uit Zweden het restaurant binnengestapt. Ongelofelijk dat ze elkaar hier in dit grote land, op hetzelfde moment in het kleine restaurant ontmoeten. Wat een toeval en wat is de wereld toch klein.

Na de lunch klaart het weer op en wandel ik naar het lange zandstrand. Via een leuk strandtentje met muziek van Bob Marley op de achtergrond wandel ik het strand op.

WOW, wat is dit mooi! Ik geniet heel de middag van het strand, de hoge golven en van de rust. Als de zon af en toe doorbreekt is het echt te warm om op het strand te blijven liggen. Tegen de avond verlaat ik het strand en wandel terug naar het dorpje. Bij een restaurant vliegen kolibries.

Om 18.00 uur kom de bus aangereden. Tijdens de terugrit door de bergen en de jungle begint het echt hard te regenen. In het hotel neem ik snel een verfrissende douche want vanavond gaan we weer gezamenlijk eten. Op mijn eerste dag in Paraty heb ik het restaurant al gespot en nu gaan we er ook eten. Thai-Brasil, een sfeervol ingericht restaurant met palmen en een open keuken. Maar veel belangrijker is het menu...Thais eten.

De pad thai met grote garnalen is heerlijk (wel prijzig). Het is zalig om weer eens Aziatisch te eten!

Woensdag 16 december 2008 - Naar Ilha Grande
Vandaag is voor de verandering het programma weer eens veranderd. Volgens het reisprogramma zouden we vandaag eerst enkele uren met een bus langs de kust in de richting van Rio de Janeiro reizen om vervolgens met een boot in 1,5 à 2 uur naar Ilha Grande te varen. Jorge heeft echter besloten om de gehele tocht met een houten boot af te leggen. Het is te hopen dat het droog blijft en dat de zee niet te wild is. Zoals jullie inmiddels wel weten word ik vrij snel zeeziek. De hele dag zeeziek op een bootje hangen is een niet zo leuk vooruitzicht.

Als ik met mijn teenslippers en met volle bepakking klaar sta om te vertrekken, blijkt dat we naar de haven moeten lopen. Met mijn teenslippers over de natte en gladde keienkopjes lopen met mijn twee rugzakken om, lijkt me niet zo'n goed idee. Samen met enkele andere laten we dan ook twee taxi's komen.

In de haven ligt een mooie houten boot te wachten. De rugzakken gaan de kajuit in en iedereen zoekt een plekje op het voordek of op het dakterras. Het vertrek en het eerste gedeelte van de reis is heel mooi. Het uitzicht op Paraty is zoals op de postkaarten. We passeren enkele eilandjes met palmen en kleine strandjes. Het blijft droog en de golven vallen mee (al besluit ik wel op het minder schommelende achterdek te gaan liggen).

Aan het begin van de middag vaart de boot naar een eiland. Hier spring iedereen het water in en zwemmen we naar de kust.

Op het eiland leven kleine boomaapjes en het lukt me om enkele foto's te nemen met mijn Olympus. Aangezien ik de enige ben die een waterproof camera bij zich heeft, nemen we een paar groepsfoto's.

De boot heeft helaas gaan snorkelspullen aan boord. Na een half uurtje zwemt iedereen weer terug naar de boot. De bemanning heeft tosti's klaar gemaakt. Na weer een uurtje varen, stoppen we weer bij een mooie baai. We schieten foto's van de meest gekke sprongen die de groepsleden vanaf de boot maken.

Aan het eind van de middag komen we aan bij de pier, in het midden van het dorpje. De rugzaken worden in een handkarretje naar de hostel gebracht, die zich achterin het dorp is bevindt. Ook hier heeft GAP weer gepland dat er meer dan 2 mensen op één kamer moeten slapen. Gelukkig krijgen James, Joel en ik een bungalow met twee gescheiden kamers toegewezen. De hostel ligt aan de rand van de jungle en heeft een klein zwembadje. De bananen en de durians groeien aan de bomen. De rijpe durians verspreiden de welbekende doordringende geur en trekken veel insecten aan. Bij het zwembad komen we bij van de lange zeereis en worden we lek gestoken door de muggen. Na een verfrissende douche ga ik het dorp verkennen en informatie in winnen over de duikmogelijkheden.

De aardige eigenaar van duikschool Elite spreekt goed Engels en beschikt over een mooie snelle boot. Ik ben inmiddels erg verwend met duiken want na mijn duiken in Australië, Indonesië, Thailand, Filippijnen, Egypte, Paaseiland en niet te vergeten de Galapagos-eilanden kan het bijna niet beter worden. Hij geeft eerlijk antwoord op mijn vragen en is bereid om het duikplan van morgen voor mij aan te passen. Als het weer het toelaat wil hij wel proberen om naar Jorge Grego te varen om hier op de beste duikplek van Ilha Grande te gaan duiken. Het is twee weken geleden dat hier voor het laatst is gedoken, mede door de hoge golven en de vele regenval van de afgelopen weken. Na het bespreken van de duikmogelijkheden ga ik dineren in het naastgelegen restaurant. Net als ik wil afrekenen, komt ook de groep hier eten. Als ik de groep een goede maaltijd wens, worden de etensresten op mijn bord alvast opgegeten (door James).

Donderdag 17 december 2008 - Duiken bij Jorge Grego
Even na 9.00 uur is de bemanning en zijn de duikers gereed voor vertrek. Alle duikflessen staan netjes geordend opgesteld en de BCD's lijken wel hagelnieuw. Het is vandaag licht bewolkt en de boottocht naar Jorge George verloopt rustig (zonder hoge golven). Bij het eiland aangekomen, in de beschutting van de baai, waan ik me even terug op de Galapagos-eilanden. Op de rotsen van het eiland zitten tientallen fregatvogels, albatrossen en roofvogels. De meeste hebben jongen.

Wat jammer dat ik de grote camera met telelens niet bij me heb. Ook in de lucht zweven tientallen vogels boven de boot. Na een goede briefing kunnen we het water in. Met een full 7 mm duikpak aan springen we in het water. Het water is een stuk warmer dan het water in Ushuaia (20 graden tegenover 2 graden). Ik duik met een Amerikaans meisje, twee Zweedse jongens en een divemaster. Onder water liggen de rotsblokken schots en scheef opgestapeld. De meeste zijn begroeid met gele anemonen.

Al snel zwemt er een schildpad voorbij. Ondanks dat het zicht niet zo goed is, is er voldoende te zien. Grote rode zeesterren, diverse gekleurde zee-egels, sponzen en vele soorten vis die ons vergezellen. De divemaster wijst ook enkele mooie hele kleine naaktslakken aan. De duik verloop veel relaxter dan mijn laatste duik in Ushuaia (waar ik bijna verdronk). Dit is echt genieten.

Na de verplichte pauze is het aan het begin van de middag tijd voor de tweede duik. De boot vaart naar een ander gedeelte van de baai waar we weer te water gaan. Het plan is nu om onder enkele overhangende rotsen door en door grotten te zwemmen. Mijn Amerikaanse duikmaat geeft na 10 minuten aan dat ze problemen met haar oren heeft en opstijgt. Aan de oppervlakte geeft ze aan dat ze alleen terug zwemt naar de boot en dat ik verder moet gaan met mijn duik. Ik duik weer onder en vind de groep snel terug. De divemaster gaat samen met mij terug naar de rotsen en naar de grotten en samen zwemmen we er doorheen. In de grot zit een grote school vreemde gele visjes. We zien tijdens de duik een pijlstaartrog, murenes, een octopus, vele spinkrabbetjes, naaktslakken en veel verschillende soorten vis. Wederom een relaxte en mooie duik.

Na de duik blijkt dat de Amerikaanse dame niet meer heeft kunnen duiken. Ze heeft zich echter wel vermaakt. In de baai zwemmen verschillende groepen dolfijnen die regelmatig boven water komen. Mijn camerabatterij heb ik al leeg gefotografeerd. De boot vaart eerst een rondje door de baai in de hoop dat de dolfijnen in de boeggolf komen spelen. Vervolgens varen we met hoge snelheid terug naar Ilha Grande. De meeste mensen liggen op het bovendek van de zon genieten. Na aankomst geniet in nog enkele uurtjes op het strand van de rust, het weer en de natuur. Wat is reizen en duiken toch geweldig!

Vrijdag 18 december 2008
De groep gaat vandaag een Caprinha-tocht maken. Op een boot varen ze langs diverse eilanden en ze kunnen onbeperkt zuipen. Ik besluit dit feestgedruis (wederom) aan mij voorbij te laten gaan en weer te gaan duiken met Elite. Vandaag raak ik in gesprek met Carlos, een arts uit het zuiden van Brazilië. Hij is hier samen met een groep vrienden op vakantie.

We varen vandaag naar dezelfde plek als waar we enkele dagen geleden bij onze boottocht naar Ilha Grande hebben gezwommen. Het eiland met de aapjes. De twee duiken zijn weer heel relaxed. In mijn onderwaterhuis heeft zich condens gevormd, waardoor de lens beslaat. Ik kan dan ook maar een beperkt aantal foto's maken. Aangezien we niet diep duiken (max. 12 meter) kunnen we lang genieten van de onderwaterwereld. Na 50 minuten geeft Carlos aan dat hij nog 50 Bar heeft en omhoog gaat. Waarom? Ik duik op mijn gemak verder in de richting van de boot, terwijl Carlos aan de oppervlakte terug snorkelt. Ook bij de boot blijf ik nog enkele rondjes door duiken om nog een paar foto's te maken.

Tijdens de tweede duik zien we een ongevaarlijke zeeslang en kogelvissen die zich opgeblazen hebben. Ik duik meer dan een uur en probeer zolang mogelijk te genieten van deze laatste duik van deze reis. Wat zal de volgende duikbestemming worden?

Terug in het dorpje word ik door Carlos uitgenodigd om met hem en zijn Braziliaanse vrienden en vriendinnen te gaan eten. Natuurlijk neem ik dit aanbod aan. Ondanks dat ik geen Portugees spreek en versta en de meeste vrienden van hem geen Engels spreken, hebben we erg veel lol. Ik word heel gastvrij opgenomen in de groep en uitgenodigd om vanavond mee te gaan naar een party.

Carlos vertaalt alles en natuurlijk wordt al snel mijn mening gevraagd over Brazilië en over de Braziliaanse vrouwen. Zelf vinden ze dat Brazilië de mooiste meiden van de wereld heeft.

Zaterdag 19 december 2008 - Naar Rio de Janeiro
Vandaag reizen we met een boot en een minibus naar Rio de Janeiro, de stad die haar naam te danken heeft aan een misverstand. Op 1 januari 1502 kwam een Portugese ontdekkingsreiziger aan bij de baai van Guanabara. Hij ging er vanuit dat de baai de monding van een rivier was, keek op zijn kalender en noemde de rivier: rivier van januari oftewel Rio de Janeiro in het Portugees.

Rio de Janeiro is een stad met 7 miljoen inwoners. De stad ligt aan de Atlantische Oceaan. De stad is vooral bekendom zijn bruisende carnavalsfestiviteiten, mooie goudgele zandstranden en demooie uitzichten.

Als we om 13.00 uur bij het hotel aankomen, is het behoorlijk haasten om geld te pinnen, me om te kleden en snel iets te eten. Om 13.30 uur worden we namelijk opgehaald voor een stadstour. Het hotel ligt maar twee blokken van het beroemde en veel bezongen strand van Copacabana. Ik loop de komende dagen dan ook met een grote glimlach op mijn mond te neuriën: Copacabana, Copacabana....

Eerst rijden we naar Corcovado, het beroemde Christusbeeld op de heuvels van Rio met een adembenemend uitzicht op de stad met de stranden van Copacabana en Ipanema. liggen. De lange stranden van Copacabana en Ipanema zijn even goed zichtbaar. Het beeld staat op een 700 meter hoge berg. Het grote Christusbeeld met zijn gestrekte armen is ruim 30 meter hoog en 30 meter breed. het beeld is in 1931 onthuld als nationaal monument. Aan de voet van het monument bevindt zich een kleine kapel.

Als we omhoog rijden door het Tijuca forrest is het zwaar bewolkt en staat het beeld in de mist. De eerste minuten zien we niets, maar dan breekt de hemel af en toe open. Alle mensen beginnen te juichen en te klappen. Als iedereen de camera heeft aangezet, staan we weer in een dichte mist. Na enkele minuten breekt de bewolking weer open en zien we de grote stad Rio tussen de bergen.

Met de auto rijden we naar een lager gelegen helikopterplatform en dan verrijst het Christusbeeld boven de bewolking uit, wat weer enkele leuke foto's oplevert.

De tour leidt ons naar het grote voetbalstadion Maracaná, die we alleen van de buitenkant kunnen bezichtigen. In dit grote stadion spelen alle voetbalploegen van Rio. Flamengo heeft weliswaar een eigen stadion, maar alle wedstrijden worden in de Maracaná gespeeld. Het is jammer dat het voetbalseizoen al is afgelopen want ik had graag een wedstrijd meegemaakt (ergens in Zuid-Amerika).

Daarna bezichtigen we het Sambadromade, een straat waar aan beide zijden stadionachtige tribunes zijn gebouwd. Het is moeilijk voor te stellen dat hier over enkele weken vele carioca's naar toe gaan om carnaval te vieren. De straat is niet breed en is ongeveer 1 kilometer lang. Een plek op de tribune kost je minimaal 50 euro en als je een goed plekje wil bemachtigen, dan betaal je tussen de 120 en 150 euro. In februari komen hier duizenden feestvierders bij elkaar en trekken de verschillende carnavalsverenigingen door de straten. Onder begeleiding van wild opzwepende sambamuziek, dansen de mooi uitgedoste feestvierders op en rond hun praalwagens door de straat. Het schijnt dat er vanavond en morgenavond geoefend gaat worden, waarbij iedereen in vol ornaat al door het stadion trekt. In een winkel aan de achterzijde van de tribune kan je de carnavalskleding bezichtigen. Hier is het ook mogelijk om tegen betaling in een mooi Braziliaans carnavalsstuk op de foto te gaan. De pakken zien er net iets anders uit dan de boerenkielen die ze in Nederland dragen met carnaval.

In het centrum brengen we nog een bezoek aan de beroemde kleurrijke trap die is ontworpen door kunstenaar Selaron. Hij is er al 17 jaar mee bezig en hij is niet van plan om voor zijn dood te stoppen. Hij heeft in heel de wereld gekleurde tegeltjes verzameld met typerende afbeeldingen en tegels waarop de landnaam staat vermeld. Al deze tegels zijn als mozaïek verwerkt in de lange trap van 215 treden. Al snel heb ik de Delfsblauwe tegeltjes van Nederland gevonden.

De Sugar Loaf bergen oftewel Pao do Acucar in de baai van Guanabara is de laatste bestemming van de stadtour. Een mooie steile bergtop vanwaar je een mooi uitzicht hebt over het grootste gedeelte van Rio. Er wordt aan rotsklimmen gedaan op de loodrechte wanden van dit natuurverschijnsel. Met een kabelbaan bereik je via een middenstation (Morro da Urca) de 400 meter hoge top van Sugar Loaf. De suikerberg verwijst naar de suikerhandel rond 1700. Met twee kabelbanen bereik je de toppen van de bergen. Het uitzicht is wederom indrukwekkend (als de bewolking even opentrekt).

Op de terugweg rijdt de auto nog langs het tramstation waar een oude tram vertrekt naar de oudste wijk van Rio, Santa Terese. Het trammetje rijdt helemaal door naar Corcovado. De tram rijdt over het beroemde Arcos da Carioca. Dit is een aquaduct uit 1750 dat vanaf 1896 dienst doet als viaduct voor een tram.

's Avonds hebben we met de groep het afscheidsdiner in een restaurant met een waanzinnig buffet. Onbeperkt sushi eten, geweldige salades en veel andere topgerechten. Elke twee minuten lopen de obers langs met grote spiesen waaraan grote stukken gegrild vlees hangen. Eerst komt er een man met kippenvlerken en worstjes, de volgende heeft een groot stuk rosbief. Dit gaat heel het diner door. Elke paar minuten ligt er weer een stuk vlees op je bord.

Na het diner lopen we via de boulevard terug naar het hotel. Ik ben op zoek naar het hotel waar ik morgen naar toe verhuis. Rosalie heeft via internet een goed hotel geboekt direct aan het strand. Het hotel Tulip Inn is snel gevonden en ligt maar 1 blok verwijderd van mijn huidige hotel. Langs het strand is het een drukte van belang. Duizenden mensen met hun kinderen wachten op een Disney lichtparade. Al snel komen de eerste praalwagens met Disneyfiguren aangereden. De kerstliedjes klinken ook in het Portugees bekend in de oren. Nog maar enkele dagen en dan vier ik kerstmis in Nederland.

Zondag 20 december 2008 - Copacabana
Vandaag neem ik tijdens het ontbijt afscheid van de groepsleden en wandel ik met volle bepakking naar het Tulip Inn hotel. Gelukkig kan ik direct inchecken en heb ik internet op de kamer. Het lukt weer om te skypen met Rosalie. Hierna gaan alle spullen de kluis in, zwembroek en short aan, zonnebrand en fotocamera mee en op naar het strand!

Langs het strand vallen als eerste de vele hardlopers op die bij zo'n 30 graden door het zand ploeteren. Verder is het heel lastig om niet naar al die mooie Braziliaanse meiden in hun strakke bikinibroekjes te kijken. Telkens als ik een foto wil nemen van het strand loopt er toevallig weer een dame door het beeld

Ik wandel eerst de boulevard af om een beetje sfeer te proeven. Hoge golven slaan op het strand. Bijna overal wordt gevoetbald en gevolleybald. Copacabana is precies zoals ik het mij had voorgesteld. Aan de eind van de ochtend huur ik een stoeltje, zoek een plekje op het strand en geniet van Copacabana beach.

MP3 speler op, blikje fris in de hand en genieten van de zon (en omgeving). Af en toe neem ik een snelle duik in de hoge golven en dan te bedenken dat het in Nederland koud en vroeg donker is. Als ik me begin te vervelen bouw ik even een zandkasteeltje

Wat een mooie afsluiting van de reis. 's Avonds ga ik weer naar het buffetrestaurant. Lekker sushi en vlees eten.

Maandag 21 december en dinsdag 22 december 2008
Laatste dag in Rio de Janeiro en aankomst in Nederland

Vandaag is de laatste dag van mijn rondreis van 3 maanden door Zuid-Amerika. Vanavond vlieg ik via Madrid terug naar Rosalie. Ik besluit vandaag geen risico meer te nemen en niet meer de stad in te gaan. Ik ga nog enkele uurtjes genieten op het strand.

's Morgens wandel ik het gehele strand af. Als de zon doorbreekt is het heel warm. Om 13.00 uur verlaat ik het strand want om 14.00 uur moet ik uitchecken.

Na een frisse douche is de tijd gekomen om mijn rugzak leeg te ruimen. Alle oude T-shirts, versleten broeken, toiletspullen en mijn bergschoenen en teenslippers gooi ik weg. Lekker met een lichte rugzak terug naar huis.

Nu ik weet dat het einde van de reis is aangebroken, heb ik ook opeens zin om naar huis te gaan. Ik hang de middag in de lobby van het hotel met mijn notebook op mijn schoot, ga nog even een blokje om om te eten en om 17.00 uur rijdt mijn taxi voor. Net op dat moment breekt er een onweersbui los. Het strand loopt leeg en de straten staan vol met auto's. De gehele rit naar het vliegveld staan we in de file. Het is maar goed dat ik een vaste prijs heb afgesproken.

Het vliegtuig heeft bijna een uur vertraging voordat we kunnen instappen. Hierna duurt het nog ruim een uur voordat het vliegtuig vertrekt. Ik hoop dat de piloot flink hard doorvliegt anders mis ik mijn aansluitende vlucht in Madrid naar 020. De vlucht duurt 9 uur en 3 kwartier en bijna de hele vlucht droom ik over mijn reis. Bij aankomst in Madrid, ontvang ik een SMS van Rosalie dat mijn vlucht naar Nederland een half uur vertraging heeft. Samen met een andere Nederlander ren ik naar de metro en naar de volgende gate. Als we puffend en hijgend aankomen bij de gate, blijkt dat we het gaan redden. We halen onze vlucht naar Nederland. De gehele vlucht schijnt de zon, boven de dichte bewolking in mijn gezicht.

Tien minuten voor de landing zakt het vliegtuig door de bewolking en kom ik in de harde werkelijkheid terecht. In Nederland is het koud, donker en grijs. Als het vliegtuig aan de gate staat, belt Rosalie al. Ja, ik zit in het vliegtuig, ben veilig geland en kom er aan. Bij de bagageband, zie ik Rosalie al bij de uitgang staan. Gelukkig komt mijn rugzak als tweede aangerold en kan ik als eerste door de uitgang. Eindelijk kan ik Rosalie in mijn armen sluiten. We genieten samen van dit laatste hoogtepunt van mijn indrukwekkende reis die heel voorspoedig is verlopen en waar ik met veel plezier op kan terug zien.

HET WAS IN EEN WOORD: GEWELDIG!

Hierbij wil ik nogmaals iedereen hartelijk danken voor de emails, chatsessies en leuke (bezorgde) reacties op mijn reisverslagen. Binnenkort hoop ik nog een laatste berichtje te plaatsen met enkele kernwoorden en cijfers over de reis door Zuid-Amerika. Alle verhalen worden de komende weken/maanden herschreven en aangevuld met meer informatie en gepubliceerd op http://www.traveljunkies.nl/.

Bij deze wens ik iedereen een heel goed en vooral gezond 2009 toe (met veel reisplezier)!