Laten beginnen met iedereen hartelijk te danken voor de leuke reacties op ons eerste verslag. Erg leuk om te lezen dat jullie allemaal een beetje met ons meereizen en meeleven!

Otavalo (zondag 28 september)
Al heel vroeg in de morgen zijn we wakker. Het is pas 6.00 uur en we doen geen oog meer dicht. Langzaam aankleden dan maar en dit heeft als gevolg dat we om 8.00 uur al weer in de taxi zitten op weg naar Cotacachi, een dorp zo'n 15 km ten noorden van Otavalo. De chauffeur slaat voorbij Otavalo links de Pan Americana af en rijdt de bergen in. We hebben nu goed uitzicht op de hoge bergen en we zien hier en daar een besneeuwde top.
In Cotacachi zijn veel leerwerkers en andere handvaardigheidwinkeltjes gevestigd. Echter op zondagmorgen om 8.15 uur is het centrum natuurlijk helemaal uitgestorven. De eerste mensen zien we pas op straat verschijnen als de kerk uitgaat. We lopen er dan ook een beetje verloren bij door de straten van Cotacachi. We begrijpen nu ook waarom de mensen uit Otavalo ironisch zeggen 'dat de gevangenis in Otavalo hondermaal beter is dan een dag losgelaten te worden in Cotacachi'.

Op een bankje op het centrale plein bedenken we wat kunnen gaan doen. Na een half uurtje besluiten we maar weer om een taxi terug naar Otavalo te nemen. Hier is niets te beleven!

Op het dakterras bij een Mexicaans restaurant op Plaza de Ponchos bestellen we een ontbijtje. Leo heeft geen trek in een 'normaal' ontbijtje en bestelt de Ecuadoriaanse variant. Als we alles op tafel krijgen, blijkt deze variant uit gekookte aardappels, een rauw gekookt ei overgoten met een pittig sausje te bestaan. Het ligt wat zwaar op de maag, maar het is best lekker.

Na het ontbijt nemen we een taxi naar het Parque Condor. De taxi komt met veel moeite de steile weg op die bestaat uit zand, kiezelstenen, gaten en bulten. De route levert echter wel een prachtig uitzicht op op Otavalo en de omringende bergen.

Volgens de Lonely Planet is het park recent opgezet door een Nederlander. Er worden zieke en gewonde roofvogels opgevangen en verzorgd. Er zitten havikken, uilen, gieren en twee prachtige Andes Condors. Het park ligt afgelegen op de top van een berg en je hebt er rondom prachtig uitzicht op de omgeving. Er zijn weinig bezoekers en dat is dan ook waarschijnlijk de reden dat er geen demonstratie met getrainde roofvogels wordt gegeven. We genieten van de zon, het uitzicht en maken close-up foto's van de vogels.

We willen eigenlijk terug wandelen naar Otavalo. Het is maar zo'n 4,5 kilometer de berg af. De dames in het park raden dit echter af. Het is te gevaarlijk. Gelukkig komt er net een taxi aangereden met een nieuwe bezoeker. Wij nemen deze taxi terug en laten ons afzetten in het centrum van Otavalo.

De middag besteden we aan een beetje relaxen, internetten, foto's uitzoeken en reistips downloaden etc. Als we terug zijn in ons hostel breekt er een zware onweers- en regenbui los. We zijn net op tijd binnen.

's Avonds gaan we nog even terug naar het centrum voor een hapje. Alle marktkraampjes zijn nu weg en Plaza de Ponchos is leeg. Tenminste, op de cayambas na die we nu dus ook goed kunnen zien. Dit zijn typische witte, paddestoelvormige kraampjes die de koopwaar tegen de regen en de zon beschermen. Deze cayambas zijn in de jaren '70 met Nederlandse steun gebouwd. Bekijk je het plein van boven af, dan zie dat de cayambas in de vorm van een vlinder zijn aangelegd.

Otavalo-Quito (maandag 29 september)
Nog steeds last van de jetlag, want we zijn wederom erg vroeg wakker. Misschien zouden we toch eens wat later naar bed moeten gaan... Na de regenbui van gisteren, is het weer lekker opgeknapt. De zon schijnt en de temperatuur is aangenaam.
We pakken onze spullen in voor ons eerste avontuur in Ecuador: met het openbaar vervoer naar Quito reizen. Als we de verhalen moeten geloven, is Quito één van de gevaarlijkste steden in Zuid-Amerika. We lezen op internet veel verhalen dat reizigers - met name in bussen - hun rugzakken en andere spullen kwijt raken. Het wordt afgeraden om 's avonds ná 18.00 uur op straat te wanden. Zelfs voor kleine stukjes word je aangeraden een taxi te nemen. We maken ons daarom wel een beetje zorgen en spreken af dat we onze dagrugzak nooit los zullen laten.
We ontbijten echter eerst in het hostel. De dame in de keuken spreekt geen Engels en wij spreken geen Spaans. Toch lukt het ons precies om datgene op tafel te krijgen wat we willen; verse broodjes, boter, jam, een gebakken ei en een vers sapje. Het lukt zelfs om een taxi te bestellen die ons naar de bus terminal moet brengen. Bij aankomst op de terminal kunnen we gelijk de bus in. De busjongen veegt nog even het laadruim schoon zodat onze rugzakken straks zonder stof het laadruim weer uit zullen komen (tenminste, we hopen dat ze er nog in liggen als we straks in Quito aankomen). Het luik wordt gelukkig direct gesloten zodat onze spullen niet onbeheerd in het zicht liggen. We zoeken een plaatsje in de nog half lege bus en houden onze dagrugzakken tussen onze benen. Leo heeft een alarm in zijn rugzak ingebouwd. Als er aan een touwtje wordt getrokken zal het door een zeer indringend geluid lijken alsof de wereld vergaat. Gelukkig worden we van de ondergang bespaard!

De bus rijdt stevig door en stop zo nu en dan om mensen in en uit te laten stappen. Twee uur na vertrek arriveren we in Quito en nemen we gelijk een taxi naar L'Auberge Inn, ons hostel voor de komende 2 nachten. De reis is een fluitje van een cent gebleken. Geen enkel probleem. Wat kan reizen toch eenvoudig zijn.

We zetten de spullen in de kamer, lezen op internet nog even het laatste nieuws over Fortis en wandelen vervolgens de straat uit naar het oude centrum van Quito. We lopen de vierdaagse in één middag; we bezoeken de Basilica del Voto Nacional en de Plaza Grande waar het presidentieel paleis is gevestigd. Er staan twee wachters in een mooi blauw uniform voor de deur. Vervolgens lopen we door naar de Plaza San Francisco.

Het valt ons op we zo'n beetje iedereen in Ecuador met een ijsje hebben zien rondlopen. We zien ook op de hoek van elke straat verkopers met een grote schaal met deze ijsjes en hoorntjes staan. We vragen ons af waarom het ijs op de schalen niet smelt... We zijn er inmiddels achter gekomen dat deze ijsjes bestaan uit een mengsel van vruchtensap en eiwit. Dit 'ijsje' (helado) is in 1897 uitgevonden door Rosalia Suàrez. Haar winkeltje in Otavalo bestaat nog steeds en wordt nu gerund door haar kleinzoon.

We zitten een tijdje op de trappen van het Monastery of San Francisco. Er komen steeds kinderen naar ons toe met de vraag of ze onze schoenen mogen poetsen. Zo ook een klein jongetje met een iets ouder meisje. Als we later zien dat ze van een toerist een dollar krijgen zonder schoenen te hoeven poetsen, zijn ze door het dolle.
Er komt ook nog een begrafenisstoet voorbij. De kist wordt achter de auto gedragen en de stoet wordt begeleid door een accordeonist.

Aan het eind van de middag bezoeken we nog de kerk van La Merced. Deze kerk heeft de hoogste toren van Quito en de grootste bel van alle kerken in Quito. Een legende vertelt dat de toren (het enige niet gezegende deel van de kerk) bezeten is door de duivel. De enige persoon die sterk genoeg was om de duivel te weerstaan was de klokkenluider Ceferino. Hij stierf in 1810 en sindsdien durft niemand meer de toren in te gaan, staat de kerkklok stil en wordt de bel niet meer geluid.

Net als zoveel kerken in Zuid-Amerika, is ook deze kerk weer rijk gedecoreerd en voorzien van een opzichtig goudkleurig altaar.

Op 16.00 uur gaan we met een taxi terug naar het hostel. Onze voeten branden, onze neuzen zijn verbrand, maar we hebben een heerlijke dag gehad zonder ons ook maar een moment onveilig te hebben gevoeld in deze 'gevaarlijke' stad. Eens kijken wat morgen ons gaat brengen...