Vrijdag 3 oktober - Indianenstam en tuben in Misahualli

Deze morgen staat er een bezoek aan een plaatselijke indianenstam op het programma. Met een 4x4-drive worden we dieper het oerwoud ingereden. Het is opmerkelijk dat er zoveel kleine nederzettingen zijn aan beide kanten van het grindpad zo diep in de jungle. Na circa 20 minuten rijden, stopt de jeep bij een groot, recent omgeploegd, veld. Er staan een aantal stenen gebouwen en diverse houten hutten. Bij het centrale gebouw hangen een aantal oudere mannen rond. Zo te zien én te ruiken hebben ze al heel wat alcohol achter hun kiezen.

Roberto (en zijn zoontje is ook weer mee) neemt ons mee in de hut van de Shaman (de medicijnman van het dorp). In een redelijke grote ruimte brandt op een plateau een vuurtje. Op twee betonijzers staat een potje met junglebladeren te pruttelen. Roberto vertelt ons van alles over het dorp en de inwoners. De gemeenschap bestaat uit twee grote families van in totaal 140 mensen waaronder circa 45 kinderen.

Ze werken alleen ´s morgens in de jungle en verbouwen daar bananen, yuka en cacao. Als er een feest is (bijvoorbeeld een bruiloft) stampen ze yuka en bananen in een kleine kano fijn en laten dit enkele dagen fermenteren zodat de alcohol vrijkomt. Na 3 halve kokosnotendoppen vol, schijn je al helemaal van de wereld te zijn. Aan de mannen te zien en te ruiken doen ze dit niet alleen als een feest is.
We drinken (beter gezegd, we proeven voorzichtig) het prutje wat op het vuur staat. Deze thee schijnt energie te geven en te helpen tegen slangenbijten. Aangezien we niet van plan zijn ons te laten bijten door een slang, nippen we alleen aan de thee. Het smaakt een beetje bitter. Na deze weldaad aan drank, maakt een vrouwtje speciaal voor ons, met schoon water (dat Roberto heeft meegenomen) een heerlijk Yukoa-drankje, maar dan zonder alcohol. Dit drankje smaakt een beetje naar yoghurt zonder suiker.

We wandelen door het dorpje, bezoeken een schooltje (dat vreemd genoeg gesloten is) en zien dat de inwoners van dit dorp al aardig gecultiveerd zijn. Bij het schooltje zijn toiletten gebouwd en men beschikt over een stroomvoorziening. Het gebouw waar de kinderen 's middags eten, schijnt door 13 Duitsers gebouwd te zijn als een ontwikkelingsproject.

Na de lunch in het resort, is het tijd voor de volgende activiteit: tubben, dat wil zeggen in een autoband zitten en met de stroom mee de rivier af drijven. Leo gaat met Roberto en zijn zoontje op pad. Eerst rijden we met de Jeep een stuk stroomopwaarts. Roberto bindt de drie autobanden aan elkaar, terwijl Leo een verfrissende duik neemt in de rivier. Het is vandaag ruim 32 graden. Leo ziet er niet erg charmant uit in zijn reddingsvest en met zijn petje op. Hij lijkt wel een Amerikaanse toerist. Het zoontje van Roberto heeft de grootste lol in het water en met de autoband, vooral als er een stroomversneling aankomt. De rivier kronkelt zich een weg door het oerwoud. Het joch vindt het een kunst om zo laat mogelijk op de band te klimmen en net te doen of hij het niet haalt. Leo maakt foto´s en enkele filmpjes.

Na een half uurtje betrekt de lucht en valt er een donderklap. Het is gelijk een stuk frisser op en in het water. Het zoontje van Roberto zit te klappertanden op zijn band. Het is opeens nog maar circa 20 graden. In het oerwoud zien we enkele vogeltjes vliegen, waaronder de ijsvogel (ja, daar is ie weer).

In de rivierbedding wordt door indianen op zowel de traditionele manier (met een pan), als op een professionele manier naar goud gezocht. De laatste groep pompt met een aggregraat het zand en water op door een filter. Na twee uurtjes tubben, zwemmen en peddelen komt het resort in zicht. Rosalie staat ons al op te wachten. Wat ligt dat Resort hoog!

De laatste dag in het resort zijn we de enige twee gasten, wat toch minder sfeer geeft. We gaan dan ook al vroeg onze spullen inpakken, een beetje computeren en vroeg naar bed.

Zaterdag 4 oktober - Naar Baños

Vandaag is het weer vroeg dag. Na het ontbijt worden onze zware rugzakken met een kabelbaantje (met een touw) omhoog getrokken. Het is om 8 uur 's ochtends al weer ruim 25 graden. We zitten langs de kant van de weg op de bus te wachten. We hebben besloten om niet eerst terug te gaan Tena om daar stoelen in de bus te bemachtigen. Volgens Roberto is het op zaterdag rustig in de bus en kunnen we zonder problemen hier opstappen.
Om 8.30 uur komt de bus voorrijden. De bus zit helemaal vol en ook het gangpad staat vol. Ook het dak ligt volgeladen met groenten en fruit. Er zit maar één toerist in de bus. De rugzakken worden voorin de cabine bij de chauffeur gelegd en wij kunnen nog net de bus in. Leo hangt half uit de geopende deur. In de bochten houdt Roos Leo hem goed vast zodat hij er niet uitvalt. Het is niet te hopen dat we de gehele rit van 5 uur moeten blijven staan. Na een haf uurtje stappen er een aantal passagiers uit en kan Rosalie zitten. Na nog een aantal stops kunnen we zelfs naast elkaar gaan zitten.

De omgeving is weer prachtig (sorry hoor, dat het zo eentonig verhaal wordt). De weg is grotendeels geasfalteerd en de chauffeur heeft er flink de gang in. Nog vóór 12.00 uur roept de busboy dat wij eruit moeten. Wat is dit? Wij dachten dat de Baños het eindpunt zou zijn en dat de rit 5 uur zou duren. De bus zit nog vol mensen en wij worden eruit gezet, midden in een dorp en niet bij een busterminal. Enigszins verbaast staan we midden op de weg. Aan de hand van de plattegrond van Baños in de Lonely Planet proberen we ons te oriënteren. Is dit Baños? Waarschijnlijk wel. Als we een taxi aanhouden, krijgen we het verlossende antwoord. Dit is Baños en de taxichauffeur weet ons hotel ook te vinden. Wat een geluk.

Bij Villas Santa Clara hebben we in het nieuwe gedeelte een mooie kamer. Het lijkt een beetje op een motelkamer in Noord-Amerika. Er staat een bed, een bureautje en een TV'tje, met tientallen zenders, waaronder Eurodivisie live met PSV - De Graafschap. Het moet niet gekker worden! Maar wat de kamer bijzonder maakt voor Ecuador: er hangt een echte lamp aan het plafond (en niet alleen een peertje) en we hebben twee schemerlampen aan elke zijde van het bed. Tot nog toe hadden we hier in de budgetkamers steeds een kaal peertje aan twee draadjes uit het plafond en uit de muur hangen.

We gaan gelijk het dorp in om te internetten (laatste nieuws lezen, reacties bekijken, foto's en verslagen updaten). Het centrum van Baños is compact en bestaat uit een kerk, een plaza, veel hostels, restaurantjes en toeristenbureautjes. Baños is het Valkenburg van Ecuador. Dit komt omdat Baños in een dal op 1800 meter tussen drie grote vulkanen in ligt.

Eén van deze vulkanen is sinds 1999 weer actief. In dat jaar is Baños zelfs voor een heel jaar geëvacueerd geweest. De meeste inwoners mochten pas weer in 2000 terugkeren. Sinds dat jaar geldt hier alarmcode oranje en bestaat er een kans dat iedereen weer moet evacueren. Volgens diverse adviezen laten we onze tassen ingepakt staan. Om iedereen in Nederland gerust te stellen... het zal vast zo'n vaart niet lopen. Het gaat al vele jaren jaar goed. De twee dagen dat wij hier zijn, zal het dus ook wel goed gaan...

In het dorp is het feest. Voor de kerk spelen diverse orkesten luide muziek en kinderen dansen in kleurige klederdracht. Er klinken regelmatig luide knallen (vuurwerk of schoten). De cavia', met kop compleet met tandjes, liggen al op de BBQ en overal draaien de kippen aan het spit.

We bezoeken enkele toeristenbureautjes, maar kunnen nog niet beslissen wat we de komende twee dagen gaan doen; hiken naar 3.800 meter (!) op de 5.500 meter hoge (actieve) vulkaan, raften op een wilde rivier, paardrijden, de minder vermoeiende vulkanen- en watervallentocht of een bezoek aan één van de natuurlijke warmwaterbronnen. Ook is het mogelijk om een quad, motor of een soort buggy te huren en een paar uurtjes rond te scheuren. We denken er nog even over na.