Het eerste echte avontuur in Ecuador....

Laten beginnen met iedereen hartelijk te danken voor de leuke reacties op ons eerste verslag. Erg leuk om te lezen dat jullie allemaal een beetje met ons meereizen en meeleven!

Otavalo (zondag 28 september)
Al heel vroeg in de morgen zijn we wakker. Het is pas 6.00 uur en we doen geen oog meer dicht. Langzaam aankleden dan maar en dit heeft als gevolg dat we om 8.00 uur al weer in de taxi zitten op weg naar Cotacachi, een dorp zo'n 15 km ten noorden van Otavalo. De chauffeur slaat voorbij Otavalo links de Pan Americana af en rijdt de bergen in. We hebben nu goed uitzicht op de hoge bergen en we zien hier en daar een besneeuwde top.
In Cotacachi zijn veel leerwerkers en andere handvaardigheidwinkeltjes gevestigd. Echter op zondagmorgen om 8.15 uur is het centrum natuurlijk helemaal uitgestorven. De eerste mensen zien we pas op straat verschijnen als de kerk uitgaat. We lopen er dan ook een beetje verloren bij door de straten van Cotacachi. We begrijpen nu ook waarom de mensen uit Otavalo ironisch zeggen 'dat de gevangenis in Otavalo hondermaal beter is dan een dag losgelaten te worden in Cotacachi'.

Op een bankje op het centrale plein bedenken we wat kunnen gaan doen. Na een half uurtje besluiten we maar weer om een taxi terug naar Otavalo te nemen. Hier is niets te beleven!

Op het dakterras bij een Mexicaans restaurant op Plaza de Ponchos bestellen we een ontbijtje. Leo heeft geen trek in een 'normaal' ontbijtje en bestelt de Ecuadoriaanse variant. Als we alles op tafel krijgen, blijkt deze variant uit gekookte aardappels, een rauw gekookt ei overgoten met een pittig sausje te bestaan. Het ligt wat zwaar op de maag, maar het is best lekker.

Na het ontbijt nemen we een taxi naar het Parque Condor. De taxi komt met veel moeite de steile weg op die bestaat uit zand, kiezelstenen, gaten en bulten. De route levert echter wel een prachtig uitzicht op op Otavalo en de omringende bergen.

Volgens de Lonely Planet is het park recent opgezet door een Nederlander. Er worden zieke en gewonde roofvogels opgevangen en verzorgd. Er zitten havikken, uilen, gieren en twee prachtige Andes Condors. Het park ligt afgelegen op de top van een berg en je hebt er rondom prachtig uitzicht op de omgeving. Er zijn weinig bezoekers en dat is dan ook waarschijnlijk de reden dat er geen demonstratie met getrainde roofvogels wordt gegeven. We genieten van de zon, het uitzicht en maken close-up foto's van de vogels.

We willen eigenlijk terug wandelen naar Otavalo. Het is maar zo'n 4,5 kilometer de berg af. De dames in het park raden dit echter af. Het is te gevaarlijk. Gelukkig komt er net een taxi aangereden met een nieuwe bezoeker. Wij nemen deze taxi terug en laten ons afzetten in het centrum van Otavalo.

De middag besteden we aan een beetje relaxen, internetten, foto's uitzoeken en reistips downloaden etc. Als we terug zijn in ons hostel breekt er een zware onweers- en regenbui los. We zijn net op tijd binnen.

's Avonds gaan we nog even terug naar het centrum voor een hapje. Alle marktkraampjes zijn nu weg en Plaza de Ponchos is leeg. Tenminste, op de cayambas na die we nu dus ook goed kunnen zien. Dit zijn typische witte, paddestoelvormige kraampjes die de koopwaar tegen de regen en de zon beschermen. Deze cayambas zijn in de jaren '70 met Nederlandse steun gebouwd. Bekijk je het plein van boven af, dan zie dat de cayambas in de vorm van een vlinder zijn aangelegd.

Otavalo-Quito (maandag 29 september)
Nog steeds last van de jetlag, want we zijn wederom erg vroeg wakker. Misschien zouden we toch eens wat later naar bed moeten gaan... Na de regenbui van gisteren, is het weer lekker opgeknapt. De zon schijnt en de temperatuur is aangenaam.
We pakken onze spullen in voor ons eerste avontuur in Ecuador: met het openbaar vervoer naar Quito reizen. Als we de verhalen moeten geloven, is Quito één van de gevaarlijkste steden in Zuid-Amerika. We lezen op internet veel verhalen dat reizigers - met name in bussen - hun rugzakken en andere spullen kwijt raken. Het wordt afgeraden om 's avonds ná 18.00 uur op straat te wanden. Zelfs voor kleine stukjes word je aangeraden een taxi te nemen. We maken ons daarom wel een beetje zorgen en spreken af dat we onze dagrugzak nooit los zullen laten.
We ontbijten echter eerst in het hostel. De dame in de keuken spreekt geen Engels en wij spreken geen Spaans. Toch lukt het ons precies om datgene op tafel te krijgen wat we willen; verse broodjes, boter, jam, een gebakken ei en een vers sapje. Het lukt zelfs om een taxi te bestellen die ons naar de bus terminal moet brengen. Bij aankomst op de terminal kunnen we gelijk de bus in. De busjongen veegt nog even het laadruim schoon zodat onze rugzakken straks zonder stof het laadruim weer uit zullen komen (tenminste, we hopen dat ze er nog in liggen als we straks in Quito aankomen). Het luik wordt gelukkig direct gesloten zodat onze spullen niet onbeheerd in het zicht liggen. We zoeken een plaatsje in de nog half lege bus en houden onze dagrugzakken tussen onze benen. Leo heeft een alarm in zijn rugzak ingebouwd. Als er aan een touwtje wordt getrokken zal het door een zeer indringend geluid lijken alsof de wereld vergaat. Gelukkig worden we van de ondergang bespaard!

De bus rijdt stevig door en stop zo nu en dan om mensen in en uit te laten stappen. Twee uur na vertrek arriveren we in Quito en nemen we gelijk een taxi naar L'Auberge Inn, ons hostel voor de komende 2 nachten. De reis is een fluitje van een cent gebleken. Geen enkel probleem. Wat kan reizen toch eenvoudig zijn.

We zetten de spullen in de kamer, lezen op internet nog even het laatste nieuws over Fortis en wandelen vervolgens de straat uit naar het oude centrum van Quito. We lopen de vierdaagse in één middag; we bezoeken de Basilica del Voto Nacional en de Plaza Grande waar het presidentieel paleis is gevestigd. Er staan twee wachters in een mooi blauw uniform voor de deur. Vervolgens lopen we door naar de Plaza San Francisco.

Het valt ons op we zo'n beetje iedereen in Ecuador met een ijsje hebben zien rondlopen. We zien ook op de hoek van elke straat verkopers met een grote schaal met deze ijsjes en hoorntjes staan. We vragen ons af waarom het ijs op de schalen niet smelt... We zijn er inmiddels achter gekomen dat deze ijsjes bestaan uit een mengsel van vruchtensap en eiwit. Dit 'ijsje' (helado) is in 1897 uitgevonden door Rosalia Suàrez. Haar winkeltje in Otavalo bestaat nog steeds en wordt nu gerund door haar kleinzoon.

We zitten een tijdje op de trappen van het Monastery of San Francisco. Er komen steeds kinderen naar ons toe met de vraag of ze onze schoenen mogen poetsen. Zo ook een klein jongetje met een iets ouder meisje. Als we later zien dat ze van een toerist een dollar krijgen zonder schoenen te hoeven poetsen, zijn ze door het dolle.
Er komt ook nog een begrafenisstoet voorbij. De kist wordt achter de auto gedragen en de stoet wordt begeleid door een accordeonist.

Aan het eind van de middag bezoeken we nog de kerk van La Merced. Deze kerk heeft de hoogste toren van Quito en de grootste bel van alle kerken in Quito. Een legende vertelt dat de toren (het enige niet gezegende deel van de kerk) bezeten is door de duivel. De enige persoon die sterk genoeg was om de duivel te weerstaan was de klokkenluider Ceferino. Hij stierf in 1810 en sindsdien durft niemand meer de toren in te gaan, staat de kerkklok stil en wordt de bel niet meer geluid.

Net als zoveel kerken in Zuid-Amerika, is ook deze kerk weer rijk gedecoreerd en voorzien van een opzichtig goudkleurig altaar.

Op 16.00 uur gaan we met een taxi terug naar het hostel. Onze voeten branden, onze neuzen zijn verbrand, maar we hebben een heerlijke dag gehad zonder ons ook maar een moment onveilig te hebben gevoeld in deze 'gevaarlijke' stad. Eens kijken wat morgen ons gaat brengen...

Ecuador: de eerste dagen in Otavalo

Bienvenido a Ecuador

De reis is begonnen. Op vrijdag 26 september 2008 vertrekken we voor een nieuwe avontuur: een rondje Zuid-Amerika in 3 maanden. Helaas reist Rosalie alleen de eerste weken mee door Ecuador en naar de Galapagos eilanden. Om 4:00 uur in de morgen trekken we de deur van ons huis achter ons dicht en stappen in de auto naar Schiphol. Vandaag vliegen we met Iberia via Madrid naar Quito. Op Schiphol blijken er veel meer mensen op reis te zijn. De parkeerplaats P3 is ondanks onze reservering helemaal vol. We worden doorverwezen naar een overloop parkeerplaats. Het inchecken gaat vrij snel. De rugzakken wegen 'maar' 17 en 18 kg. Gelukkig worden de dagrugzakken niet gewogen.

De douane is streng. Behalve onze rugzakken, jassen en riemen moet Leo ook zijn schoenen uittrekken en op de band van de scanner zetten. We kopen nog wat tijdschriften en ontbijten in één van de restaurants. De Panini met gebakken ei (om 6 uur 's morgens) valt bij Rosalie niet helemaal goed. Het broodje komt er bijna weer uit.

Om 8:05 uur wordt de vliegtuigdeur gesloten en stijgt het vliegtuig op. Door de flarden ochtendmist worden de wegen, de steden, de groene grasvelden en akkers steeds kleiner. De service aan boord is minimaal; we krijgen geen ontbijt en de drankjes moeten betaald worden. We vliegen over Parijs in de richting van Spanje. Het landschap onder ons verandert snel, de vlakke akkers worden heuvels en ook de Pyreneën zijn goed zichtbaar. Na 2 uur en 20 minuten daalt het vliegtuig boven het dore binnenland van Spanje en landt in Madrid. De beschikbare overstaptijd is ruim anderhalf uur. Het vliegveld blijkt erg groot te zijn en bestaat uit twee delen. Volgens de borden is het bijna 40 minuten lopen naar de gate. Met de metro gaan we naar de andere kant van het vliegveld, naar de gate voor de vlucht naar Quito. Om 12:00 uur boarden we. Helaas heeft één passagier besloten om alsnog niet mee te gaan, terwijl zijn koffer aan boord is. Het zoeken naar deze koffer neemt ruim 3 kwartier in beslag zodat we pas om 13:00 uur opstijgen voor een vlucht van 10 uur en 20 minuten. Ook tijdens deze vlucht is de service minimaal. Iedereen krijgt gelukkig wel (tweemaal) eten en drinken maar om te zeggen dat de 'oude' Spaanse stewardessen gastvrij zijn... Iberia was al niet onze favoriete luchtvaartmaatschappij, nadat ze zonder het te melden de terugvlucht van Leo één dag hadden vervroegd. Gelukkig kwam Rosalie hier achter, anders was Leo met de kerst waarschijnlijk niet thuis geweest. Tijdens de vlucht wordt er ook nog vanuit de cockpit gemeld dat ze een probleem hebben met de electronica. Iedereen wordt verzocht om de telefoons, notebooks en MP3 spelers uit te zetten. Gelukkig meldt de gezagsvoerder na een kwartiertje dat het probleem is verholpen. We vliegen nog !

Ecuador:
Dit kleine land van Zuid-Amerika ontleent haar naam aan het Spaanse woord voor evenaar 'Equator'. Dankzij de ligging rondom de evenaar en de grote hoogteverschillen is de biologische diversiteit net zo groot als de geologische verscheidenheid. Jungledorpjes in het tropisch regenwoud, 31 vulkanen waarvan enkele met besneeuwde toppen én salsamuziek aan de tropische stranden met gezellige vissersdorpjes. Dat is wat Ecuador zo uniek maakt.

De landing in Quito is rond de klok van 16:00 uur. In Nederland is het 7 uur later. De douaneformaliteiten gaan snel; de rugzakken liggen al op de bagageband en als we naar buiten lopen, staat de gids al te wachten. Hij heet ons in goed Engels welkom en telefoneert naar zijn taxichauffeur, die al snel komt aangereden. Het programma voor de komende weken is op het laatste moment gewijzigd. We wilden heel graag met een georganiseerde reis op vakantie. We hadden niet zoveel zin om in Ecuador alles zelf uit te zoeken, mede omdat we beide geen Spaans spreken en Ecuador ook niet één van de veiligste landen ter wereld is. Helaas ging de geboekte rondreis bij Inti-reizen op het laatste moment niet door omdat er te weinig deelnemers waren. Leo had zijn vliegtickets en de aanvullende reis naar de Galapagos-eilanden al maanden geleden besproken en betaald, dus waren we gebonden aan de vertrekdag 26 september en aan onze vlucht op 12 oktober naar de Galapagos-eilanden. Een andere georganiseerde rondreis bleek dan ook geen optie (zonder dat dit veel geld ging kosten). Bij Inti-reizen hebben we vervolgens de oorspronkelijk geplande rondreis op individuele basis en met het openbaar vervoer besproken. We reizen vanaf de luchthaven met een taxi direct door naar Otavalo, een stad die 90 km nooderlijker dan Quito ligt. Op zaterdag vroeg in de morgen is hier een grote markt waar indianen in hun kleurrijke kleding hun waar kopen en verkopen. Er schijnt ook een grote dierenmarkt te zijn. Deze markten willen we natuurlijk niet missen.

Quito is de hoofstad van Ecuador en ligt op 2.850 meter hoogte. Het is een lange uitgestrekte stad, gelegen tussen de bergen. In de taxi naar Otavalo overhandigt de gids ons de vouchers van de hotels en 66 dollar voor de bustickets! Blijken we alle bustickets toch zelf te moeten regelen. We krijgen wel een overzichtje van de busprijzen. Het zal ons benieuwen of het gaat lukken om een bus te vinden die ons voor 2 dollar per persoon van Otovalo naar Quito terug gaat brengen! Kortom, we krijgen gewoon een gedeelte van ons betaalde geld terug (minus de provisie) en zoek het maar uit!

De gids neemt afscheid van ons en blijft achter in Quito. De chauffeur rijdt snel de stad uit. De goed geasfalteerde slingerweg (de Pan Americana) voert ons langs diepe ravijnen en langs velden met rozenkwekerijen, maïsvelden en stukjes land van keuterboeren. Onderweg passeren we de evenaar. De besneeuwde top van de Cayambe (5.795 meter), de 3^e hoogste vulkaan van Ecuador, steekt tussen de bewolking uit. De Pan Americana loopt langs de gehele Amerikaanse, Midden- en Zuid-Amerikaanse kust van Alaska tot aan Zuid-Chili. Zowel in Amerika, als in Costa-Rica en in Peru hebben we al vele kilometers afgelegd over deze weg. Langs de kant van de weg staan veel simpele bakstenen huisjes, verlicht door een enkele TL-lamp en natuurlijk door de televisie. De heuvels van de stijle bergen zijn kaal. Waarschijnlijk is al het hout al gekapt voor de vele houtgestookte bakstenen ovens die we langs de kant van de weg zien. Hier worden de bakstenen van klei in de ovens gebakken. Het verkeer rijdt redelijk chaotisch over de tweebaans weg. Het inhalen van de zwaar beladen vrachtwagens die maar moeizaam de steile berg opkomen, leidt soms tot hachelijke situaties. Als het schemerig begint te worden, ontsteken maar weinig chauffeurs de koplampen van hun voertuigen. De kleine blauwe ledjes die zijn gemonteerd op de dashboards en in de grill van de auto's is geen verlichting te noemen. Alleen de grote Amerikaanse vrachtwagens zijn goed zichtbaar met hun honderden lampjes en andere kerstboomverlichting. Gelukkig rijdt onze chauffeur relatief rustig en komen we rond 19:00 uur in het pikkedonker aan bij ons hostel Cabanas el Ricio.

Na een verfrissende douche, kruipen we snel ons bedje in. Voor ons is het inmiddels bijna half drie 's nachts en we zijn 23 uur onderweg geweest. We slapen onrustig: het is weer wennen aan het harde, te kleine bed, de luidtoeterende auto's die langsrijden en de blaffende honden. We worden dan ook vaak wakker en zijn al heel vroeg klaar wakker. We zijn zelfs de kukkelunde hanen voor (die laten pas een uurtje later van zich horen). Het is nog donker als Leo zich alvast gaat scheren (met ijskoud water) en begint te typen aan dit eerste verslag. Als we zijn aangekleed, de spullen hebben herordend en het buiten licht begint te worden kan het echte avontuur beginnen. We zijn benieuwd welke nieuwe indrukken we deze reis weer opdoen. Wat is reizen toch heerlijk!

Otavalo (zaterdag 27 september)

Otavalo - op circa 2.400 meter hoogte gelegen - staat bekend om zijn kleurrijke woensdag- en zaterdagmarkt. Bij het ochtendgloren word je op de veemarkt door loeiende koeien, gillende varkens en schreeuwende mensen verwelkomd. Alles loopt kriskras door elkaar. De traditioneel geklede inheemse Indianen - afkomstig van heinde en verre - drijven hier de hele ochtend handel.

Zoals vermeld is het voor ons heel vroeg dag. Om 7.00 uur lopen we al op de veemarkt die enkele straten vanaf onze hostel wordt gehouden. We lopen de straat uit, heuveltje op en merken direct dat we op hoogte lopen. Onze ademhaling gaat zwaar, maar even later hebben we hier geen last meer van. De veemarkt wordt gehouden op een braak liggend stukje terrein. Het is een drukte van belang. De koeien, vakens, paarden, kippen, cavia's, katjes en honden worden druk verhandeld. Een koe heeft zojuist een kalfje geworpen. De nageboorte ligt op de grond. Het kalfje ziet er niet gezond uit. Het staat nog niet op zijn pootjes en blijft op de grond liggen.

De verkochte varkens worden met een touw van de marktplaats afgetrokken en achter op een pickup-truck gebonden. De eigenwijze beesten krijsen dat het een lieve lust is. Wat een oorverdovend gegil. Er zijn maar weinig toeristen op de markt en we kunnen op gepaste afstand onze foto's schieten. Op een verhoogd pad, aan de linkerzijde van de markt zijn enkele eettentjes ingericht. Om 7.00 uur in de morgen zitten al hele families aan de geroosterde varkens en gekookte varkensorganen met een bord vol rijst. Ondanks dat onze magen beginnen te knorren (in Nederland is tenslotte de middag al begonnen), nemen we toch maar niets te eten. Het ziet er heerlijk uit (maar niet heus). Na twee uur rondgestruind te hebben en vele foto's rijker, gaan we even terug naar ons hostel. Even de batterijen opladen van de camera's en de memorystickjes verwisselen.

Na deze korte pauze nemen we een taxi naar het centrum van Otavalo. Hier is het een drukte van belang. Veel pleinen en alle straatjes tussen de pleinen staan vol met kraampjes. Er worden de meest kleurrijkste producten verkocht zoals kleden, sjalen, poncho's, truien, hoeden en broeken. Verder veel witte blouses afgezet met kant en haakwerk, schoenen, tassen, panfluiten en natuurlijk ook weer eten.

De mannen dragen poncho's en dragen hun lange haar in een staart. We wandelen langs tientallen kramen en gaan vervolgens ontbijten in een leuk klein restaurantje. De panfluitmuziek klinkt luid uit de speakers van de CD-verkopers. We komen al helemaal in Zuid-Amerikaanse sferen. Voor 2,50 dollar hebben we een uitgebreid ontbijt met eieren, verse jus, brood, jam en een kop thee. De rest van de ochtend wandelen we langs de kramen, zitten op een plein en ook een bezoek aan de kerk mag niet ontbreken. In de middag even terug naar de kamer om de foto's te bekijken, te kopiëren en om nog een uurtje te relaxen. Het is tenslotte ook een beetje vakantie.

De fotoserie van Otavalo is inmiddels verhuisd naaronze eigen website http://www.traveljunkies.nl/zuid-amerika/1%20ecuador/fotoseries/index.html

3 maanden Zuid-Amerika (eind 2008)

Na onze wereldreis in 2002 en vele mooie vakanties in de afgelopen jaren (zie onze reissite www.traveljunkies.nl)washet eind van het jaar 2008 zover: Leo heeftzijn volgende droomreis gemaakt (in 3 maanden Zuid-Amerika door).

Het drukke reisprogramma stond al een tijdje vast. In eerste instantie kon en wilde Rosalie niet mee. Maar gelukkig heeft Rosalie zich bedacht

mede omdat haar tweede studie jaar eerder begint dan verwacht (en omdat ze me niet zo lang kan missen). Rosalie ging dan ook de eerste weken mee op reis!!!!!!

We begonnen onzetrip op 26 september met een (semi) georganiseerde rondreis door Ecuador. We vlogenaansluitendnaar de wereldberoemde Galapagos-eilanden. Open rond deze eilanden leven,zowel boven- als onderwater, vele bijzondere dieren.Leoheeft tijdens hetduikeneindelijk zeeleeuwen, manta's en enkelehamerhaaien gezienNatuurlijk bezochten we ook enkele eilanden op zoek naar de blauwvoet Van Gent en de Galapagos schildpadden. Na deze reis vloog Rosalie terug naar Nederland en reisdeLeo door naar Peru.

Vanuit Ecuador had ik een aantal dagen de tijd om inLima (de hoofdstad van Peru) bij te komen. Hierna startte er een georganiseerderondreisZuid-Peru, Bolivia en Chili met een international gezelschap. Deze reis eindigde in Santiago de Chili.

Vanuit Santiago vloog ik naar mijn droombestemming Paaseiland.

Via Santiago door naar Buenos Aires (Argentinië) voor een rondreis door Patagonië. Terug in Buenos Aires reisde ik verder door Uruguya naar de prachtige watervallen bij Foz do Iguaçu (Brazilië), om de reis af te sluiten in Rio de Janeiro!

Tijdens de reis heb ikmijn nieuwste reisverslagen en foto's op deze site te gepubliceerd.

Alvast veel lees- en kijkplezier toegewenst,

De Traveljunkies Leo en Rosalie
www.traveljunkies.nl

De Traveljunkies nu ook op reismee.nl!

Hallo en welkom op onze reislog!

Via Reismee.nlwillen wij uop de hoogte houden van onze nieuwe reisbelevenissen. Op onze eigen site www.traveljunkies.nl hebben wij al veel informatie gepubliceerd overonze wereldreis en bijzondere vakanties. Opde site velereisverslagen, foto's, videoclips en veel achtergrondinformatie en tips. Wijhebben tijdens onze 11 maanden durende wereldreis rondgereisd door Rusland,China, Tibet, Nepal, Zuid-India en doorbijna alle landen in zuid-oost Azie. De laatste drie maandenreisden we veel luxer, namelijk met een camper door Nieuw-Zeeland en Australie.Ook na dezeonvergetelijke en indrukwekkende reis hebben we alweer vele landen bezocht zoalsMaleisie, Costa Rica/Panama, Peru, Bonaire,de Malediven, Egypte en Florida.In september 2007 hebben we een rondreis gemaakt door het prachtige West-Canada (met een camper). In 2008 heeft Leo 3 maanden rondgereisd door Zuid-Amerika. Hij reisde via Ecuador, Galapagos, Peru, Bolivia, Chili, Paaseiland, Argentinië, Uruguay, Paraguay naar Brazilië. Ook 2009 beginnen we weer goed met een snorkel- duikvakantie naar Cebu - Filipijnen.

Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op onzesite staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

We zienje graag terug op onze siteen laat gerust af en toe eens een berichtje achter in ons gastenboek!

Leuk dat je met me meereist!

De Traveljunkies Leo & Rosalie